Από το χώρο των παρωχημένων αναμνήσεων ανασύρθηκαν στοργικά  οι παιδικές εμπειρίες του Κοσμά Κρούσσου, πήραν μορφή με την ευαισθησία του καλλιτέχνη και έγιναν η «ΑΝΕΜΕΛΙΑ», που θαυμάσαμε  και χαρήκαμε την Πέμπτη 3 Αυγούστου, στο Ιόνιο Κέντρο Τεχνών και Πολιτισμού, στα Μεταξάτα, όπου το έργο εκτέθηκε στα πλαίσια του Seanema Film Festival.

Μέσα από το «κουτί» της «συνείδησης», από τον χώρο, όπου φυλάσσονται ανεξίτηλα καταγραμμένα τα συμβάντα της ατομικής ζωής, μικρά-μεγάλα, σημαντικά-ασήμαντα, όμορφα-άσχημα…, ο Κοσμάς ανέσυρε παιγνίδια και μας τα έδειξε.

Είναι, προφανώς, αυτά, που μάγεψαν  κάποτε το μελαμψό παιδί, και η εικόνα τους, φορτωμένη εμπειρίες συναισθηματικές, πήρε τη θέση της στο χώρο του υπο-συνείδητου και έμεινε εκεί, μέχρι τη στιγμή, που μια αφορμή τα έφερε όλα πάνω και πήραν ξανά ζωή. 

Ένα ποδήλατο, ένα πατίνι, μια μπάλα, μια σφαίρα, ένα αρκουδάκι, ένα skateboard…

Αυτά τα αγαπημένα πράγματα των παιδικών χρόνων, ο καλλιτέχνης τα ανέσυρε  όλα μαζί, μια αγκαλιά, ένα σύμπλεγμα , και μας τα έδειξε.

Τρόπαιο χαράς και ανεμελιάς μιας παιδικότητας, που πέρασε, αλλά δεν χάθηκε.

Το υλικό, που χρησιμοποίησε ο καλλιτέχνης είναι απλό, όπως το θέμα του. Κοτετσόσυρμα και σύρμα, βαμμένα πάλλευκα, όπως αρμόζει, δηλωτικό για κάτι, που υπάρχει αλλού, όχι στον παρόντα κόσμο, αλλά μπορεί να δηλώσει, να δείξει, να φανερώσει τις αιτίες τις γενεσιουργές για  τον άνθρωπο, την προσωπικότητα, τον ψυχισμό, τις επιλογές, τη συμπεριφορά του…

Έτσι καταλαβαίνουμε, γιατί ο Κοσμάς έμεινε ένα παιδί, που όταν του ζητήθηκε να φτιάξει ένα έργο με θέμα τη νιότη, αυτός επέλεξε να  αναφερθεί στις απαρχές της νιότης  και να μιλήσει με τον δικό του τρόπο και τη φίνα αισθητική του, για την ανεμελιά  του παιδιού, που γίνεται ευτυχισμένο με ένα ποδήλατο, μια μπάλα, ένα αρκουδάκι, ένα πατίνι, ένα  skateboard, πράγματα αγαπημένα, που ζουν πάντα  μέσα σε ένα σύνολο αξεδιάλυτο.

Το σύμπλεγμα των παιγνιδιών ο καλλιτέχνης το εμφανίζει  μέσα σε  ένα κουτί, που δηλώνεται με μια κιβωτιόσχημη ξύλινη ευμεγέθη κατασκευή (μόνο οι ακμές). Τα παιγνίδια βρίσκονται στο δάπεδο, στο βάθος του κουτιού. Από εκεί, σαν να ανασύρονται με λεπτά «νήματα» λευκά (συρμάτινα), που κρέμονται από το κέντρο της παράλληλης προς τη βάση άνω πλευράς του κουτιού.

Στο στήσιμο και παρουσίαση του έργου ο φωτισμός έχει ρόλο λειτουργικό. Συμπληρώνει την έμπνευση, κρατώντας μακριά το περικείμενο σκότος, το σκότος του «ασυνείδητου».

Το έργο  αυτό του Κοσμά, εμπνευσμένο από το «κουτί», το μαύρο κουτί των αεροπλάνων, που κρύβει τα μυστικά, τα δεδομένα μιας πορείας, διακρίνεται για την έμπνευση, την άψογη εκτέλεση, την ομορφιά και μια ποιητικότητα πολύ ιδιαίτερη, ένα πρόδηλο λυρισμό.

Εκτιμώ, όχι, βεβαίως,  ως «ειδικός κριτικός τέχνης», αλλά, όπως όλοι μας, σαν καλόγνωμος και καλοπρόθετος αποδέκτης του ωραίου, ότι αξίζει να στηθεί το έργο αυτό σ’ ένα χώρο, προσεκτικά επιλεγμένο, για να μπορούν να το χαίρονται διαχρονικά όλοι και να συνομιλούν μαζί του. Είναι σίγουρο, πως το έργο αυτό, με την πλούσια σημειολογία του, έχει κάτι να πει και να θυμίσει στον καθένα, και ακόμη, σήμερα, που τα παιδιά παραέχουν παιγνίδια, αλλά δεν παίζουν, όπως παλιά, που οι αλάνες μένουν βουβές και οι δρόμοι είναι μόνο για τα τροχοφόρα, μπορεί να προβληματίσει και, πάνω απ’  όλα, να συγκινήσει.

Αυτή η συγκίνηση, που προκαλείται από τη θέαση ενός έργου τέχνης, είναι στόχος κάθε δημιουργού. Ο Κοσμάς είναι ένας δημιουργός, που δουλεύει σιγά και μεθοδικά, σχεδόν διακριτικά και συχνά μας εκπλήσσει ευχάριστα και μας συγκινεί.

Μετά από αυτό, που είδαμε στα Μεταξάτα, περιμένουμε τη «Βεγγέρα»

( VEGGERA, 2017 ) του στις 20 Αυγούστου, στην πλατεία, στο Αργοστόλι, και του ευχόμαστε  Καλή  Επιτυχία.

ΕΥΡΩΠΗ ΜΟΣΧΟΝΑ-ΜΑΡΑΓΚΑΚΗ