Ο ποιητής Παναγιώτης Τζαννετάτος επιλέγει  ποιήματα από το ως έργο του  για την παγκόσμια ήμερα ποίησης.

Τιμής ένεκεν

Όλα εκείνα

τα χρόνια που πέρασαν

άφησαν πίσω τους

τιμής ένεκεν

τη μνήμη

άφησαν πίσω τους

όλες εκείνες τις στιγμές

που θύμιζαν κάτι από ζωή.

Τώρα μεγάλωσα πολύ

για να πω πως ξέχασα.

Τώρα μεγάλωσα πολύ

για να μετρήσω πόσα

ευάλωτα θέλω μου

εκτελέστηκαν ηρωικά

στα σκοπευτήρια του πρέπει.

Τώρα μεγάλωσα πολύ για να ζω

με την μνήμη στο ίδιο σπίτι.

***

Όταν έφυγαν τα σύννεφα

Όταν έφυγαν τα σύννεφα,

απέμεινε ένας γκρίζος

φοβισμένος ουρανός

να ζητιανεύει για βροχή.

Όταν έφυγαν τα σύννεφα

ερήμωσαν οι δρόμοι.

Βασανισμένα αδιάβροχα

στεγνώνουν στα σώματα.

Όταν έφυγαν τα σύννεφα,

ο ουρανός έσβησε 

μέσα στα χέρια

μιας ήσυχης μνήμης.

Φταίει που η άνοιξη αργεί.

***

Η εκτέλεση

Άργησες να έρθεις άνοιξη

και στην παγωμένη ερημιά

σκότωσαν την ελπίδα μου

κάτι μακρινές σιωπές.

Στις φλέβες παλινδρομεί

ο ήχος του αίματος

καλώντας το θάνατο

σε βοήθεια.

Μια οικεία ομοιότητα

λιπάζει τώρα στις ρίζες μου.

Στο βάθος η πολιτεία.

Μεσάνυχτα σειρήνες.

Ο ουρανός μια σφαίρα

στον κρόταφο του κόσμου.

Και κάθε βράδυ αναρωτιέμαι

αν θα ξυπνήσω το πρωί

στον ίδιο ακατανόητο τόπο!

***

Οι κενοί άνθρωποι.

Χάραξε σιωπή και η ανάγκη

άφησε τον άνθρωπο κενό.

Είμαστε οι κενοί άνθρωποι.

Όσο και αν προσπαθούμε

πάντα κάτι θα μένει

σαν παράπονο

κρυφό στα σωθικά μας. 

***

Πολλά τα όνειρα

λιγοστές οι νύχτες μας•

ο κόσμος βαθαίνει κάθε αυγή.

***

Ο Έρωτας γεννήθηκε

μέσα  από το Χάος 

και όταν πλάγιασε με την Ψυχή

γεννήθηκε  στον κόσμο η Ηδονή.

***

Είμαστε μονάδες 

που φέρουμε το φως 

 σε ένα κοινό σύμπαν. 

Γύρω από μας τυλίγεται 

σκοτεινή η άβυσσος.

***

Πάνω από την καταιγίδα

υπάρχει πάντα ένας ήλιο

για να φωτίζει το σκοτάδι

που περιβάλει τον κόσμο.