Αυτοί που μας οδηγούν προς την καταστροφή είναι δύο-τρία εκατομμύρια "απελπισμένοι" Έλληνες που δεν έχουν όρεξη να σε ακούσουν, γιατί αισθάνονται ότι εσύ - που θέλεις να τους σώσεις – εσύ ήσουν που τους έφθασες στα όρια της απόγνωσης και εξ αιτίας σήμερα βιώνουν την δική τους καταστροφή. Συνεπώς για να επιτύχεις την αναστροφή, ή δεν πρέπει να τους μιλήσεις ο ίδιος, ή θα πρέπει να τους πείσεις ότι για το δύσκολο μεταβατικό στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε όλοι, δεν φταις εσύ. Δύσκολο μεν, εφικτό δε. Ο απελπισμένος βιώνει σήμερα τον δικό του πραγματικό εφιάλτη, ενώ ο εφιάλτης που του λες ότι έρχεται, πιστεύει ότι συνοδεύεται και από κάποια ελπίδα ή τουλάχιστον από την απόδοση δικαιοσύνης, έστω και υπό τη μορφή εκδίκησης!

Συνεπώς αν θέλεις να επιτύχεις την αναστροφή της οργής, στο επικοινωνιακό σου μίγμα πρέπει να υπερισχύει η κατανόηση. Θα πρέπει να μπορείς να μιλήσεις στη γλώσσα του οργισμένου, στη γλώσσα του απελπισμένου, στη γλώσσα του ανθρώπου που αισθάνεται ότι δεν έχει μοίρα στον ήλιο. Η οργή είναι αποτέλεσμα συναισθήματος και όχι λογικής. Θα πρέπει συνεπώς να μιλήσεις στην καρδιά και στην ψυχή του ανέργου στο Πέραμα, του απελπισμένου στο Κερατσίνι, του τσοπάνου που δεν πουλάει το γάλα του, του οικοδόμου που δεν έχει δουλέψει δύο χρόνια, του νεαρού που βγαίνει το βράδυ αλλά δεν πίνει ποτό γιατί δεν έχει ούτε τέσσερα ευρώ, του επιστήμονα που δουλεύει στην ιχθυόσκαλα ως αχθοφόρος, του ταξιτζή που δεν παίρνει κούρσα, του ανέργου που ξενιτεύεται στην Αυστραλία και όλων εκείνων που αν δεν νυχτώσει για τα καλά, φως στο σπίτι δεν ανάβουν.

Όποιος μιλήσει στη γλώσσα αυτών των ανθρώπων θα κερδίσει και τις εντυπώσεις. Αν κάνεις το λάθος και μιλάς σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς σε πιστεύουν, απλώς μιλάς σε λάθος ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση η νίκη έναντι της μπαρουφολογίας, αν επιτευχθεί, θα επιτευχθεί δύσκολα και θα είναι πρόσκαιρη.