Οι γιατροί και οι θρησκευτικοί ηγέτες της εποχής πρότειναν ότι θα ήταν λαίμαργο να φάμε πριν το δείπνο, και έτσι το πρωινό ήταν ένα γεύμα που προοριζόταν για παιδιά, ηλικιωμένους και εργάτες, που χρειάζονταν ενέργεια το πρωί.

Ήταν το 1620 όταν ο Βρετανός ιατρικός συγραφέας, Tobias Venner, πρότεινε τα αυγά για πρωινό. Ποσέ, με αλάτι, πιπέρι και ξύδι, να σερβίρονται με ψωμί και βούτυρο.

Υπάρχει μια πρώτη θεωρία. Αφού οι κότες γεννούν τα αυγά το πρωί, ήταν λογικό για τους αγρότες να τα τρώνε αμέσως. Αυτό βέβαια, δεν είναι απόλυτη αλήθεια, αφού οι κότες γεννούν αυγά κυκλικά, εναποθέτοντας τα αυγά τους αργότερα και αργότερα μέσα στην ημέρα μέχρι να χτυπήσουν εκείνο το μαγικό τρεις το μεσημέρι οπότε ξεκινούν πάλι από την αρχή.

Οι Άγγλοι ξεκίνησαν κάποια στιγμή να τρώνε βραδινό όλο και πιο αργά, στις 5 το απόγευμα κατά το τέλος του 18ου αιώνα. Μετά το 1800, το πρωινό άρχισε να απογειώνεται. Η βιομηχανική επανάσταση χρειαζόταν εργάτες, που χρειάζονταν με τη σειρά τους δυνατά πρωινά και η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση, που δημιούργησε αρκετούς νεόπλουτους, το έκανε για όλους, με τα αυγά να ήταν πάντα στο επίκεντρο.

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, το πρωινό ήταν το φαγητό του εργάτη. Εκείνη που είχαν την οικονομική δυνατότητα να τρώνε αργότερα μέσα στην ημέρα, το έκαναν. Οι εργάτες ωστόσο χρειάζονταν πρωτεΐνη και λίπος, για να βγάλουν την ημέρα και τα αυγά ήταν μια φθηνή εναλλακτική τροφή του κρέατος. Η ανάγκη για ένα χορταστικό πρωινό σήμαινε ότι τα αυγά θα χρησιμεύουν ως η κύρια πρωτεΐνη του πρωινού. Γι’ αυτό άλλωστε τα αυγά είναι ότι πρέπει για πρωινό: η πρωτεΐνη μας θρέφει και μας κρατά αρκετές ώρες μέσα στην ημέρα.