Και σίγουρα βρέθηκε σαν στο σπίτι του.

Οι Άγγελοι του έφεραν χρώματα, και του υπέδειξαν σαν καβαλέττο το Σύμπαν·

εκεί συνέχισε να ζωγραφίζει και να μαθαίνει αενάως τα μυστικά της Τέχνης

από τον ίδιο τον Λειτουργό της.

Είχε αποδείξει ζώντας,

πως όντως ήταν γέννημα της τρυφερής αδρότητας του Δημιουργού του.

Πως στην σιωπή της μοναξιάς με τον εαυτό του, αφουγκραζόταν την αληθινή τρέλλα ...που σαν θρόϊσμα μέσα του του έλεγε, πως δεν υπάρχει τέχνη,

πως δεν υπάρχει ζωή, πως δεν υπάρχει αγάπη χωρίς θυσία...

Έτσι, στις 27 Απριλίου του 1941, ενώ οι Γερμανοί έμπαιναν στην Αθήνα,

και οι δρόμοι κ οι γειτονιές της έτριζαν από τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων τους, και μιά άδηλη για την ζοφερότητα της, εποχή ξεκινούσε,

ο ζωγράφος Σπύρος Βασιλείου, έκανε πρόταση γάμου στην Γυναίκα του...

Ζωή, έναντι του θανάτου...!

Σε μιά στιγμή μέσα, δικαίωνε ο Βασιλείου, την ανάσα που του δόθηκε.

Ανταποκρίθηκε σαν «Μάγκας» (“Magnum”, Μέγιστος)·

με αφοπλιστική απλότητα, με ένθεη τρέλλα αφέθηκε στο δώρο της·

πάνω από μικρόψυχους «λογικούς» υπολογισμούς·

έκανε το ψεύδος της ουσίας του, που μοιραία έφερε σαν άνθρωπος,

να γίνει απτή αλήθεια, χαρά και χορός κάτω απ’τον Ήλιο,

που δεν μπορεί κανείς σκοτεινός εισβολέας να κρύψει.

Και τον χορό αυτό ζωής, τον βλέπουμε να περνάει και στην τέχνη του·

στον έξοχο Ελληνικό Υπερρεαλισμό που μας άφησε,

παντρεύοντας στα έργα του το λόγιο με το λαϊκό,

το παραδοσιακό με τα μοντέρνα κινήματα,

το Βυζαντινό με το αρχαίο και το σήμερα.

Στο σπίτι του κάτω απ’την Ακρόπολη, που από το 2004 λειτουργεί σαν Μουσείο αλλά και σαν λειτουργικό Εργαστήρι, μπορεί κανείς να δει δείγματα γραφής,

του πλούσιου και πολυποίκιλου έργου του...

από την Ζωγραφική και την Αγιογραφία, μέχρι την Χαρακτική, την Γραφιστική,

και την Θεατρική Σκηνογραφία.

Όλα τους φτειαγμένα με την τεχνική του ονείρου,

που σε βγάζει από την σκόνη της καθημερινότητας,

και φανερώνει τον λυρισμό, εκεί που άλλοι δεν βλέπουν παρά ρουτίνα...

Το ίδιο εύφορο τραπέζι έστρωνε μεγαλόψυχα και στην ζωή του...

Γι αυτό προχώρησε σε Γάμο με την Γυναίκα του, την ώρα που ανέμιζε

στον αέρα το λουρί του ο θάνατος...

Άνθρωποι σαν τον Σπύρο Βασιλείου

μας θυμίζουν το νόημα της Αληθινής Τρέλλας μέσα στη ζωή·

αυτής που συνήθως βρίσκουμε σε «ασήμαντους» και ταπεινούς·

που το φιλότιμο τους, πάνε να τους το εκμεταλλευθούν με αφιλοτιμία...

Κάτι οικογενειάρχες που η καρδιά τους είναι χαρά Θεού... πλουμιστό περιβόλι...

κάτι ανθρώπους του μόχθου χαμογελαστούς, που λες «Παναγία μου...πως τα βγάζουν πέρα...;»

κάτι ζευγάρια που αφανίζοντας τον Φρόϋντ, έχουν γιορτή ως το τέλος·

άνθρωποι που στέκονται με θυσιαστικό πνεύμα σε ότι απαιτεί ,

η σαν βαθειά ριζωμένο πλατάνι, χαρά της ζωής...

Κι εμείς αν υπάρχουμε, είναι γιατί κάποτε οι Γονείς μας

είχαν την «τρέλλα» να θυσίασουν κάτι·

όπως ήξεραν... και όσο μπόρεσαν...

κι έτσι μπήκαμε στο μεγάλο γενεαλογικό δέντρο της ζωής : με τελετουργία θυσίας.

Στον αντίποδα της Αληθινής Τρέλλας βρίσκεται η Υστερία,

που έναντι της θυσίας διατυμπανίζει κάθε λογς ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽τ.ής «ανώδυνη ευκολία»

-λες και μπορεί να φτειάξει κανείς αθλητικό σώμα, ξαπλωμένος κ τρώγωντας!-

Φορείς της, ιδιότροποι, απαιτητικοί “homo sapiens”,

που κλίνοντας έναν υπερτροφικό εγωισμό σε όλες του τις πτώσεις,

προσποιούνται το νόημα, και ταλαιπωρούν,

τους εαυτούς τους, την τέχνη, την πολιτική, και την κοινωνία,

με «απόψεις»...

ενώ την κρίσιμη ώρα, δεν «είναι εκεί»,  σε κανένα από τα τέσσερα αυτά.

Ωστόσο εννοείται, πως ούτε αυτοί είναι απορριπτέοι·

είναι σεβαστός ο δρόμος τους που τους οδηγεί να γνωρίσουν τα λουλούδια αφού πρώτα κουρασθούν στ’αγκάθια...

Μιά εύφορη άνοιξη, ευχόμαστε...

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

Απόφοιτος Σχολής Καλών Τεχνών

Τμήματος Θεάτρου Α.Π.Θ.αυτο