Μια φορά κι έναν καιρό στον μακρινό Βορρά υπήρχε μια χώρα ξεκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Μεγάλα βουνά σκεπασμένα από χιόνια και μεγάλες εκτάσεις καλυμμένες από πάγο είχαν απομονώσει την χώρα εκείνη και τους ανθρώπους της. Έτσι, οι άνθρωποι αυτοί ανάπτυξαν δικό τους πολιτισμό, χωρίς να επηρεάζονται από άλλους γειτονικούς λαούς, αλλά και χωρίς να φοβούνται επιδρομές από εχθρούς, που θα μπορούσαν να τους βλάψουν.

Οι άνθρωποι στην χώρα εκείνη είχαν προοδεύσει στα γράμματα και στις τέχνες. Ήθελαν να είναι στην ζωή τους δίκαιοι, ένοιωθαν πραγματική αγάπη για τους συνανθρώπους τους και θεωρούσαν ότι η απληστία ήταν το μεγαλύτερο αμάρτημα. Πίστευαν πως ήσαν όλοι αδέλφια, παιδιά του ίδιου Θεού, και είχαν ως ηγεμόνα, πρώτον μεταξύ ίσων, έναν σοφό άνθρωπο που ονομαζόταν Ιωάννης ο Απλός.

Ακριβώς επειδή ο καθένας σεβόταν και πρόσεχε τους υπόλοιπους, οι άνθρωποι αυτοί δεν αρρώσταιναν εύκολα, ζούσαν πολλά-πολλά χρόνια και, προστατευμένοι μέσα στις κοινότητές τους, δεν ένοιωθαν ποτέ τους τον φόβο ή την μοναξιά. Είχαν επάρκεια τροφίμων και πολλές ανέσεις και, ενώ ζούσαν ανάμεσα στα παγωμένα βουνά, δεν κρύωναν, γιατί τους ζέσταινε ένα μεγάλο θερμό ποτάμι, που πίστευαν ότι είχε τις πηγές του σε τόπους ιερούς και που κατέβαζε άφθονο ψάρι αλλά και σωρούς ολόκληρους από χρυσάφι και διαμαντικά. Αυτό το ποτάμι ουσιαστικά συντηρούσε τη χώρα εκείνη, γι’ αυτό και η χώρα είχε το όνομα «Χώρα του Ποταμού».

Την εποχή εκείνη οι άνθρωποι των υπόλοιπων χωρών ζούσαν σε έναν θλιβερό μεσαίωνα. Πλήρωναν αβάσταχτους φόρους, πεινούσαν, κινδύνευαν από ληστές και από αρρώστιες, κατοικούσαν σε βρώμικες πόλεις, γεμάτες ακαθαρσίες που μόλυναν τον αέρα και το νερό. Είχε σταματήσει η πνευματική τους δημιουργία και η θρησκευτική τους πίστη είχε αλλοιωθεί. Αδίστακτοι τυχοδιώκτες κυβερνούσαν, συντηρούσαν στρατούς, έκαναν πολέμους, λεηλατούσαν τα χωριά, δολοφονούσαν τους ανθρώπους ή τους πούλαγαν σκλάβους.

Η Χώρα του Ποταμού δεν ήταν γνωστή στον υπόλοιπο κόσμο. Όμως οι κάτοικοι της χώρας εκείνης γνώριζαν ότι ζούσαν και άλλοι λαοί πέρα από τα χιονισμένα βουνά, που αποτελούσαν τα σύνορά τους, και ίσως να είχαν πληροφορίες για την δυστυχία τους. Έτσι, κάποιες χρονιές, τις παραμονές των Χριστουγέννων, ο ηγεμόνας της Χώρας του Ποταμού αισθανόταν την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον υπόλοιπο κόσμο. Έγραφε τότε μια επιστολή με ευχές και την έστελνε στους βασιλιάδες των άλλων χωρών, χρησιμοποιώντας για την αποστολή κάποια μηχανικά ταχυδρομικά περιστέρια, εντυπωσιακά επιτεύγματα της τεχνολογικής προόδου της χώρας του.

Έτσι, ανήμερα των Χριστουγέννων, πολλοί από τους βασιλιάδες και τους άρχοντες της Γης λάβαιναν ένα μήνυμα που έλεγε:

«Εγώ, ο Ιωάννης ο Απλός, πρώτος μεταξύ ίσων ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας μου, της τίμιας Χώρας του Ποταμού, σας στέλνω τις ευχές μου: Να έχετε αγάπη και ειρήνη στις καρδιές σας, να έχετε αγάπη και ειρήνη μεταξύ σας. Εμείς ζούμε ανάμεσα στους πάγους και οφείλουμε την ύπαρξή μας σε ένα μεγάλο ζεστό Ποτάμι που πηγάζει από Τόπους Ιερούς, που δημιουργεί καλό κλίμα, για να συντηρούμε κήπους με καλλιέργειες στις όχθες του, και που κατεβάζει άφθονο ψάρι και σωρούς από χρυσάφι και διαμαντικά. Έχουμε άφθονο φαγητό και στολίδια, για να στολίζουμε τα σπίτια και τα ρούχα μας. Ζούμε ωραία και απολαμβάνουμε τη ζωή, γιατί είμαστε δίκαιοι, γιατί νοιώθουμε πραγματική αγάπη για τους άλλους και γιατί θεωρούμε την απληστία ως το μεγαλύτερο αμάρτημα. Ακολουθείστε το παράδειγμά μας. Έχετε κι εσείς άφθονη και πλούσια γη, πιο πλούσια από τη δική μας. Απαρνηθείτε κάθε αρπαχτική διάθεση που φουντώνει μέσα σας, αγαπήστε πραγματικά τους συνανθρώπους σας, ζήστε ειρηνικά, σταματήστε τους πολέμους, πάψτε να είστε άπληστοι. Έτσι θα ζήσετε ευτυχισμένοι. Εγώ, από την Χώρα του Ποταμού, ο πρώτος μεταξύ ίσων, Ιωάννης ο Απλός ».

Οι βασιλιάδες και οι άρχοντες της Γης στην αρχή ξαφνιάστηκαν με τούτες τις απρόσμενες επιστολές. Δεν είχαν ξανακούσει για κάποια χώρα, που να ονομάζεται Χώρα του Ποταμού, ή για κάποιο ζεστό ποτάμι, που να πηγάζει από τόπους ιερούς, στον παγωμένο Βορρά. Αισθάνθηκαν την περιέργεια να γνωρίσουν την χώρα εκείνη, αλλά δεν ήξεραν πού ακριβώς να στείλουν πρεσβείες. Θαύμασαν και τα μηχανικά περιστέρια, που έφεραν τα μηνύματα.

-«Αν ήταν αληθινά αυτά τα περιστέρια, θα τα στέλναμε πίσω, θα τα παρακολουθούσαμε και θα μας πήγαιναν κατ’ ευθείαν στην παράξενη αυτή Χώρα του Ποταμού», σκέφτηκαν.

Κανένας όμως δεν πήρε στα σοβαρά τις ευχές και τις συμβουλές του δίκαιου ηγεμόνα. Το μόνο πράγμα πού κόλλησε βασανιστικά στο μυαλό τους ήταν η πληροφορία ότι κάπου υπήρχε ένα ποτάμι, που κατέβαζε σωρούς από χρυσάφι και διαμαντικά.

-«Αλίμονο! Για αυτού του είδους τα πράγματα δεν σκοτωνόμαστε σε τόσους πολέμους; Θα πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε πού βρίσκονται οι τόποι αυτοί, οι τόσο πλούσιοι!»

Και προσπάθησαν οι βασιλείς και οι άρχοντες της Γης να βρουν την περίφημη αυτή Χώρα του Ποταμού. Έστειλαν κατασκόπους, μα δεν κατάφεραν τίποτα. Φαίνεται ότι ο πάγος και η απόσταση προστάτευαν καλά την χώρα εκείνη. Κάποιοι από τους κατασκόπους αυτούς δεν γύρισαν πίσω. Κανείς δεν έμαθε αν πέθαναν στον δρόμο ή αν την βρήκαν τελικά και προτίμησαν να ζήσουν εκεί.

Με τον καιρό έπαψαν να έρχονται ευχές για τα Χριστούγεννα και συμβουλές από τον Ιωάννη τον Απλό. Οι άνθρωποι άρχισαν να αμφισβητούν την ύπαρξη εκείνης της χώρας. Άρχισαν να πιστεύουν ότι επρόκειτο για έναν θρύλο ή για μια φάρσα, ποιος ξέρει τίνος ανόητου παραμυθά! Και δεν βρέθηκε η Χώρα του Ποταμού ούτε και όταν οι άνθρωποι ανέβηκαν στους ουρανούς με αεροπλάνα και με δορυφόρους και εξερεύνησαν τη Γη από το Διάστημα!

Ίσως οι άνθρωποι της Γης να βρήκαν τελικά εκείνη τη χώρα, να πήραν τα χρυσάφια και τα διαμαντικά της, να πούλησαν σκλάβους τους κατοίκους της και να πάγωσαν τα νερά του ζεστού ποταμού, που πήγαζε από τόπους ιερούς. Ίσως πάλι, η χώρα εκείνη να μην υπήρξε πραγματικά, να πρόκειται μόνο για έναν θρύλο. Όμως στα αρχεία κάποιων βασιλιάδων της εποχής εκείνης υπάρχουν επιστολές, που τις υπογράφει κάποιος Ιωάννης ο Απλός, «πρώτος μεταξύ ίσων στη Χώρα του Ποταμού». Επιστολές με ευχές χριστουγεννιάτικες και με αδελφικές συμβουλές:

«…Δεχθείτε το μήνυμα των Χριστουγέννων, απαρνηθείτε κάθε αρπαχτική διάθεση, που φουντώνει μέσα σας, αγαπήστε πραγματικά τους συνανθρώπους σας, ζήστε ειρηνικά, σταματήστε τους πολέμους, πάψτε να είστε άπληστοι. Και θα ζήσετε ευτυχισμένοι!».

.

(Αναδημοσίευση από έκδοση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 4ου Δημοτικού Σχολείου Αργοστολίου, Αργοστόλι 2000. Η έντυπη έκδοση έχει εξαντληθεί και βρίσκεται μόνο σε δημόσιες βιβλιοθήκες)