Οι «αξιότιμοι» κύριοι

Ακόμη και η γλώσσα των λιμανιών, που την «σπουδάσαμε» στα «καταγώγια» τους, δεν μπορεί να μας βοηθήσει για να εκφράσουμε την αγανάκτηση, την οργή και την αηδία μας εναντίον όλων των «νάνων» της πολιτικής που με την ανικανότητά τους κατόρθωσαν οι οίκοι ανοχής των λιμανιών να φαντάζουν παρθεναγωγεία, σε σύγκριση με την εικόνα-κατάντημα της χώρας, κατόρθωμα αποκλειστικά δικό τους, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Και σ'αυτά, τα αποκαλούμενα από τον καθωσπρεπισμό «καταγώγια», υπήρχαν εκμετάλλευση, κυκλώματα, μπράβοι, υπόκοσμος. Αλλ΄υπήρχαν και κανόνες που όλοι τους τηρούσαν . Με κανόνες συμπεριφέρονταν και τα στοιχεία της φύσης, ο σεβασμός των οποίων και εκ μέρους μας, στο πάρε-δώσε μιας ζωής μαζί τους, μας βοήθησαν να επιβιώσουμε, να πιστέψουμε πως αποκτήσαμε τα εφόδια μιας αξιοπρεπούς απομαχίας και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή που εμείς στερηθήκαμε.

Κι'αυτό ήταν το λάθος μας. Όχι ότι εμπιστευόμασταν αυτούς που μας χτύπαγαν την πλάτη, αποκαλώντας μας αιμοδότες της Ελληνικής οικονομίας, πρεσβευτές της χώρας ανά την υφήλιο και φορείς πολιτισμού. Απλώς διατηρούσαμε την ελπίδα πως θάχουν λίγη έστω από την εντιμότητα και την μπέσα του λεγόμενου «υποκόσμου» των λιμανιών και των στοιχείων της φύσης. Και τους βλέπουμε τώρα αντί να ζητάνε συγνώμη, τουλάχιστον από εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που κατάστρεψαν νάχουν και το θράσος να παριστάνουν τους κοινωνικά ευαίσθητους αλλά και τους εισαγγελείς, εγκαλώντας εμάς, επειδή μπορούσαμε ως τώρα να προσφέρουμε ένα πιάτο φαΐ στα καταδικασμένα στην ανεργία παιδιά μας. Και μας το «κόβουν» τώρα κι'αυτό με τα μέτρα που για πολλοστή φορά ετοιμάζουν, προκειμένου να μην θίξουν τις «περιουσίες» τους, στην δημιουργία των οποίων οι μίζες, οι αρπαχτές και οι κληρονομιές απ' τους τσιφλικάδες και τους κοτζαμπάσηδες ουσιαστικά συνετέλεσαν και να προστατεύουν το συγγενολόι τους και το σινάφι που βρίσκεται κοντά τους, φοροδιαφεύγοντας, ξεφαντώνοντας και επιδεικνύοντας προκλητικά τα ανήθικα συνήθως αποκτηθέντα πλούτο τους.

Το αναπόφευκτο φτύσιμο που η ιστορία τους επιφυλάσσει, μικρή παρηγοριά προσφέρει στους άνεργους νέους και στους ανήμπορους ηλικιωμένους.

Δυστυχώς, ξαναγυρίσαμε πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω και ψάχνουμε κάποιον Ηρακλή να καθαρίσει την κοπριά του Αυγεία, που θα έστελνε σε καταναγκαστικά έργα, τουλάχιστον μερικές χιλιάδες και θα δήμευε τις περιουσίες, με συνοπτικές διαδικασίες, της αφρόκρεμας έστω αυτού του κηφηναριού, που σαν βδέλλες, δεκαετίες τώρα, απομυζούν κάθε ικμάδα αυτής της δύστυχης πατρίδας, τη οποία ταυτίζουν με την τσέπη και το στομάχι τους, ενώ δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την τύχη της. Απ'όπου και ναρχόταν γήϊνος ή αρειανός , θεός ή διάολος. Αρκεί να τόκανε. Δύσκολο εγχείρημα, σχεδόν αδύνατο δεδομένης και της δυσεξήγητης απάθειας και ηρεμίας της κοινωνίας.

Αλλά κανείς δεν ξέρει, αυτός ο τελευταίος έχει πολλά ποδάρια.... Φυσικά ότι και να λέμε δεν αλλάζει τίποτε, αλλά τουλάχιστον ας γνωρίζουν τι αισθανόμαστε.

«Νικημένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Τραγούδησε ο μεγάλος Νίκος Γκάτσος.