Όσο κι αν τα βαπτιστικά ονόματα των κομμάτων, των οποίων οι τρεις άνδρες ηγούντο [Νέα Δημοκρατία, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, Δημοκρατική Αριστερά], προϊδεάζουν τον αναγνώστη μας για τη συγκινητικά δημοκρατική-σοσιαλιστική-φιλολαϊκή πολιτική τους, εντούτοις ήδη ένας οχληρός κόμπος έχει σταθεί στο λαιμό του από τη διαπίστωση ότι η αείμνηστος Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτόνησε άμα τῃ αφίξει του γερμανικού στρατού κατοχής στην Αθήνα, το 1941, και ένας απόγονός της – ο πρώτος της προαναφερθείσης τριανδρίας – τους έφερε πίσω!!! (πράγματι τι υλικό προσφέρει όλο τούτο το πολιτικο-οικονομικό αλισβερίσι σε όποιον αποφασίσει να συγγράψει από άλλη οπτική «Τα Μυστικά του Βάλτου»...).
Παρακάτω, τα έργα και αι ημέραι αυτής της κυβέρνησης, θα συμβάλλουν στην ταχεία συνειδητοποίηση ότι πλανάται πλάνην οικτράν ο αναγνώστης, αν προσπαθήσει να εξαγάγει συμπεράσματα για την εκπαιδευτική πολιτική της κυβερνήσεως αυτής μόνο εκ των ονομάτων – προσωπείων των πολιτικών σχηματισμών που τη στήριζαν.

Ιστορική Πηγή 1η: «Οι Διευθυντές των Σχολείων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης καλούνται, παίρνοντας το πασέτο2 υπό μάλης, να μετρήσουν τις διαστάσεις των αιθουσών και να υπολογίσουν κατά προσέγγιση πόσοι μαθητές (κοινώς πρόβατα επί σφαγήν) μπορούν να χωρέσουν (κοινώς μπουντρουμιαστούν) σε κάθε αίθουσα». Και εύλογα ο αναγνώστης–μελετητής θα αναρωτηθεί: τίνων διαστάσεων έπρεπε να είναι οι μαθητές; Ψηλοί-κοντοί, λεπτοί-εύσωμοι, μυώδεις ή αθενικοί; Και ο στόχος τούτης της αύξησης των μαθητών ανά αίθουσα; Μπορούσαν έτσι να μάθουν, μπορούσε ο δάσκαλος να εξατομικεύσει, να προλάβει σε μία διδακτική ώρα να εξετάσει, να παραδώσει μάθημα;

Μα τι άγνοια θα έχει ο μελετητής εκείνος του παρόντος ήθους των πολιτικών μας, που θα μπορούσαν να του αντιτείνουν: «Σε μία τάξη, κύριε, τριάντα και πλέον μαθητών, με το έαρ της ζωής στριμωγμένο σε αίθουσες προκάτ, αναπτύσσεται το αίσθημα της επιβίωσης, το ηθικό του μαθητή ατσαλώνεται, μαθαίνει να αντέχει στις δυσκολίες της ζωής• επιπλέον καρποφορεί ο πλουραλισμός, ευδοκιμεί ο διάλογος, συσφίγγονται οι ανθρώπινες σχέσεις (μέχρι ασφυξίας), οι μαθηταί κοινωνικοποιούνται, οικοδομούνται φιλίες και ανθούν έρωτες.

Είναι όλοι μια χαρούμενη παρέα ... για την μάθησιν θα ομιλείτε τώρα; Μην είσθε και πλεονέκται».

Ιστορική Πηγή 2η: «Έως το Σεπτέμβριο του ακαδημαϊκού έτους 2012-2013 υποχρεούνται εκατοντάδες ΤΕΙ και ΑΕΙ να διακόψουν τη λειτουργία τους. Οι φοιτητές θα μετεγγραφούν σε παραπλήσια ή μη τμήματα που θα δημιουργηθούν σε άλλες πόλεις. Αυτές οι αλλαγές κρίνονται απαραίτητες προκειμένου η Παιδεία μας να οργανωθεί κατά το πρότυπον των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων Λονδίνου και Παρισίων».

Στον ήδη έντρομο μελετητή της περιόδου (που διανύουμε) οι πολιτικοί της εισηγητές να τι θα αντέτειναν:

«Κύριε, αυτή η δια νόμου και δια ροπάλου απόφαση γίνεται εν ονόματι της άρτιας παιδείας ενός λαού που δεν καταλαβαίνει από δημοκρατικές διαδικασίες».

Δηλαδή – αναρωτιέται ο ατυχής αναγνώστης – χιλιάδες φοιτητές που φοιτούσαν αμέριμνοι σ' ένα ΤΕΙ ή ΑΕΙ επί 1 ή 2 ή 3 έτη εξαπίνης κλήθηκαν ν' αλλάξουν κατεύθυνση σπουδών και τόπο διαμονής;

Απάντηση συγγραφέα: βέβαια, διότι ως γνωστόν έτσι φοιτούσαν όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν είχαν πώς αλλιώς να σκοτώσουν την ώρα τους... Οι δε πάμπλουτοι γονείς τους, απολαμβάνοντας την ευμάρεια του σωτηρίου έτους 2012-13 – οι μισοί Έλληνες άνεργοι ή εν αποστρατεία (νέος όρος) και οι άλλοι μισοί, οι ζώντες οι περιλειπόμενοι, με απολαβές 800 και κάτω Euros – πραγματικά δεν είχαν πρόβλημα να στέλνουν χιλιάδες Ευρώ κάθε χρόνο στα παιδιά τους, για να φοιτούν σε κάποιο ίδρυμα, του οποίου το πτυχίο μετά δε θα είχε αντίκρισμα, και κατόπιν να μετακομίσουν για κάπου αλλού. Εξ αγαθής προαιρέσεως όλα αυτά, διότι είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα ταξίδια πλαταίνουν το νου του ανθρώπου.

Εξάλλου ο τόπος στον οποίο δεν υπάρχουν εκπαιδευτικά ιδρύματα έχει ησυχία• η ηχορύπανση είναι άγνωστη λέξη• οι χώροι νόθης ψυχαγωγίας που εκφυλίζουν τα ήθη των νέων μας μειώνονται αισθητά• επικίνδυνα καινά δαιμόνια που η φοιτητιώσα νεολαία αρέσκεται να διακινεί πατάσσονται• εκδηλώσεις πολιτιστικές και δράσεις πολιτικές που θα έσπερναν ιδεολογικά ζιζάνια και θα ανατάρασσαν τα λιμνάζοντα νερά της άγνοιας απουσιάζουν. Τι μας είπε ο Ματθαίος; «Μακάριοι οι πτωχοί τῳ πνεύματι» (Ματθ. Ε,3).
Και η οικονομική ζωή του τόπου για την οποία όλοι κρούετε τον κώδωνα του κινδύνου; Μα είστε όλως διόλου παραδόπιστοι; Τι μας νουθετεί ξανά ο Ματθαίος; «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης» (Ματθ. ΣΤ,19)!).

Αυτά! Και ο τεθλιμμένος αναγνώστης–μελετητής του παρόντος μας, κλείνοντας τούτο το κεφάλαιο του νεοδημοκρατικο-σοσιαλιστικού ελληνικού διαφωτισμού, θα βρίσκεται σίγουρα εν συγχύσει: τι εκπαιδευτική πολιτική ήταν αυτή;
Φωτοσβέστης ο έρημος ο Καποδίστριας ή τούτοι εδώ οι δημοκόποι; Μήπως, προνοητικός ο Θουκυδίδης έγραψε για την ημέρα που η κυβέρνηση αυτή πήρε την εξουσία το γνωστό: «Ήδε ημέρα τοις Έλλησι μεγάλων κακών άρξει»;
Μωρέ, μήπως το εννοούσε αλλιώς ο Αριστοτέλης όταν έλεγε «ζώον πολιτικόν»;...

1 για να θυμηθούμε και τους «Αληθινούς Ανθρώπους» του Κ. Βάρναλη («Άνθρωποι» - εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 223).

2 σημείωση συγγραφέα: το κοινώς λεγόμενο μέτρο.

Οι καθηγητές που ανήκουν στο 3ο Γυμνάσιο Αργοστολίου:

Γαλιατσάτος Νικόλαος                      Αντωνίου Ιωάννης
Ποδηματά Αναστασία                       Νεοφύτου Σοφία
Δελλαπόρτα Αγγελική                    Παγουλάτου Μαρία
Πετεινάτος Διονύσης                       Γκλεζάκου Αρχοντούλα
Πολλάτου Ελένη                              Μπάστα Αικατερίνη
Ιγγλέση Αγγελική                           Κουλουμπής Δημοσθένης
Γεωργοπούλου Ελένη                    Μητσόπουλος Δημήτρης