Η αγαπημένη μου παραλία από παιδί είναι η Φτέρη. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να περπατήσεις ή να πας με βάρκα, αλλά, όταν δεις τα νερά της, καταλαβαίνεις πως άξιζε κάθε βήμα. Είναι σαν να μπαίνεις σ’ έναν μικρό παράδεισο όπου ο χρόνος ξεχνάει να περάσει. Εκεί νιώθεις σαν να αναπνέεις πιο βαθιά, σαν να ακούς τον παλμό της φύσης χωρίς παρεμβολές. Αλλά και το Δαφνούδι είναι μια παραλία που μοιάζει βγαλμένη από όνειρο – μικρή, προστατευμένη, με σμαραγδένια νερά και μια σπηλιά στη μια της άκρη, που φιλτράρει το φως με μαγικό τρόπο. Ένας τόπος ησυχίας, σχεδόν ιερός, που σε κάνει να ξεχνάς τον κόσμο. Το Φώκι, λίγο έξω από το Φισκάρδο, είναι ήρεμο σαν λίμνη. Εκεί η φύση αγκαλιάζει το τοπίο: κυπαρίσσια φτάνουν σχεδόν ως το κύμα και το νερό λάμπει μέσα στη σκιά. Ιδανικό μέρος για όσους θέλουν να βουτήξουν χωρίς φασαρία, με τα μάτια στραμμένα στη γαλήνη. Η Αντίσαμος είναι μια παραλία που επιβάλλει την παρουσία της: βαθιά νερά, λευκά βότσαλα, καταπράσινα βουνά να την αγκαλιάζουν. Το βλέμμα φεύγει μακριά, ο νους ησυχάζει και οι αισθήσεις ξεκουράζονται. Είναι από τα σημεία του νησιού που σε κάνουν να θες να μείνεις μέχρι το τελευταίο φως της ημέρας.

Μιλώντας για φυσικά θαύματα, δεν μπορώ να μην αναφέρω τη Σπηλιά της Μελισσάνης. Όποιος μπει μέσα με βαρκάκι, θα δει το φως να πέφτει κάθετα στα νερά της λίμνης και να τα μεταμορφώνει σε υγρό κρύσταλλο. Είναι εμπειρία μεταφυσική – σαν να περνάς από έναν κόσμο σ’ έναν άλλον, πιο αγνό. Ο Μύρτος, όμως, παραμένει το διαμάντι του νησιού. Αυτή η εικόνα με τα κατακόρυφα βράχια και τα γαλαζοπράσινα νερά είναι χαραγμένη στη μνήμη κάθε επισκέπτη. Τόσο βαθιά μ’ έχει σημαδέψει, που έδωσα τ’ όνομά της στο εστιατόριό μου στο Τσέλσι του Λονδίνου: Myrtos by Asimakis. Ένας τρόπος να μεταφέρω την ψυχή της Κεφαλονιάς στη γαστρονομική μου καθημερινότητα. Από τα πιο ιδιαίτερα μέρη είναι και η Άσσος, με την απόλυτη ηρεμία, τα χρωματιστά σπίτια και την αύρα ενός χωριού που ζει με τους δικούς του ρυθμούς. Και φυσικά το Φισκάρδο, που παραμένει ακαταμάχητα κοσμοπολίτικο, χωρίς να χάνει το ιονικό του ταμπεραμέντο. Εκεί μπορείς να απολαύσεις ένα ποτήρι κρασί και να ακούς τα κύματα να χτυπούν στα ξύλινα σκάφη, σαν να σου ψιθυρίζουν ιστορίες.

Τα τελευταία τρία χρόνια επιμελούμαι το μενού του Terre Mouikis, του μοναδικού fine dining εστιατορίου στην Κεφαλονιά. Είναι μια δημιουργική συνεργασία που αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να αναδείξω τον πλούτο της κεφαλονίτικης γης και θάλασσας μέσα από μια σύγχρονη, υψηλής αισθητικής μαγειρική. Αν με ρωτήσεις ποιες γεύσεις κουβαλάει η Κεφαλονιά, θα σου πω πρώτα απ’ όλα την κρεατόπιτα – πυκνή, αρωματική, με καλοδουλεμένο φύλλο και χειροποίητη γέμιση. Οι μάντολες, το κόκκινο καραμελωμένο αμύγδαλο, είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό γλύκισμα, απλό αλλά εθιστικό. Μου θυμίζουν πανηγύρια, παραλίες και γιαγιάδες που έκρυβαν βαζάκια μ’ αυτές για τα «καλά». Η φρουτάλια με ντόπιο λουκάνικο, το μπουρνέλι, ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά από πατάτα του νησιού, οι σαλάτες με κάπαρη και χόρτα του βουνού – όλα έχουν μια αυθεντικότητα που δεν βρίσκεις αλλού.

Όταν θέλω να απολαύσω αυθεντικό κεφαλονίτικο φαγητό, πηγαίνω σε στέκια με προσωπικότητα και τοπικό χαρακτήρα. Οι Βιναριές στο Αργοστόλι είναι από τα πιο αγαπημένα μου: οικογενειακή ταβέρνα, με αυθεντικά πιάτα, καλομαγειρεμένα, με ντόπια υλικά και πολλή φροντίδα. Ο Ρομπόλης στα Ομαλά, μέσα στα αμπέλια, είναι άλλη μία εμπειρία. Το φαγητό συνοδεύεται από ντόπιο κρασί και μια αίσθηση πως ο χρόνος κυλάει διαφορετικά εκεί – πιο ανθρώπινα, πιο αληθινά. Ο Χερσώνας στο Αργοστόλι, κρύβει έκπληξη με βάση την κεφαλονίτικη κουζίνα. Ο Γεράσιμος, ο ιδιοκτήτης, είναι μια μεγάλη φιγούρα του νησιού, ένας άνθρωπος που παράγει τα δικά του τυριά και εκτρέφει τα δικά του ζώα – η ποιότητα των κρεάτων είναι ανεπανάληπτη.

Όσο για το τι πρέπει να δει κάποιος οπωσδήποτε στην Κεφαλονιά; Εκτός από τις παραλίες και τα φυσικά τοπία, αξίζει να χαθεί σε μικρά χωριά όπως τα Φάρσα ή τα Διλινάτα, ν’ ανέβει στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, να δοκιμάσει Ρομπόλα από ντόπιους παραγωγούς, να επισκεφθεί τη Μονή Κηπουραίων και να δει τον ήλιο να πέφτει στο Ληξούρι. Να περπατήσει σε μονοπάτια που μοσχοβολούν ρίγανη και λεβάντα, να μπει σε μικρά καφενεία και να μιλήσει με τους ανθρώπους του νησιού – εκεί κρύβεται το αληθινό πρόσωπο της Κεφαλονιάς. Η Κεφαλονιά δεν αποκαλύπτεται με τη βιασύνη. Θέλει να την περπατήσεις, να τη μυρίσεις, να τη γευτείς. Για μένα δεν είναι μόνο έμπνευση. Είναι επιστροφή. Είναι ρίζες, ανάσα και όνειρο μαζί.

• O Aσημάκης Χανιώτης είναι chef στο Μyrtos London.

athensvoice.gr