Επιθυμώ να κάνω μία σύντομη παρέμβαση σχετικά με τα όσα ειπώθηκαν περί κεφαλλονίτικου μπάσκετ τις τελευταίες ημέρες. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Έχουν ακουστεί διάφορες γνώμες από όλες τις πλευρές. Καμία άποψη δεν είναι απόλυτα αντικειμενική. Οφείλω όμως και εγώ να καταμαρτυρήσω κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες με απώτερο σκοπό την άμβλυνση των όποιων αντιθέσεων. Ας με κρίνουν οι αναγνώστες. Δε σκοπεύω να απαντήσω σε όποια κριτική, όχι γιατί δεν πιστεύω στο διάλογο, αλλά γιατί πραγματικά δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο πέραν των κάτωθι.

Για αυτούς που δεν γνωρίζουν, πρέπει να δηλώσω ότι δεν παρακολουθώ από κοντά τα τεκταινόμενα στο τοπικό μπάσκετ από το 2001 και έπειτα, έτος κατά το οποίο έφυγα από την Κεφαλονιά για σπουδές. Επομένως θα επικεντρωθώ στα έτη 1995 έως 2001, κατά τα οποία έζησα από κοντά τις εξελίξεις ως παίκτης αλλά και φίλαθλος του Κεφαλληνιακού (ΚΑΟ).

Είναι σημαντικό να αναφέρω ότι δε διεκδικώ καμία μνεία. Ως παίκτης ήμουν μια μετριότητα, αλλά ήμουν μαχητής και αγωνίστηκα μαζί με τους συμπαίκτες μου πάντοτε με πάθος και δύναμη για την ομάδα μας υπό τις οδηγίες καταπληκτικών προπονητών και εκπαιδευτών όπως ο Κώστας Κορρές και ο Νίκος Σαληκυριάκης. Επίσης, παρακολουθούσα αρκετά στενά τα διοικητικά του συλλόγου, ιδιαίτερα από το 1999 έως το 2001, διότι ο πατέρας μου, Άρης Μπούρας, υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου και ύστατος πρόεδρος του συλλόγου, έπειτα από τον αγωνιστή Διονύση Τζωρτζάτο. Πρώτα θα αναφερθώ σε ένα προσωπικό βίωμα και έπειτα θα κάνω τρία σχόλια: α) για τις ανακοινώσεις του Αλέξη Παπαδάτου, β) για την ανακοίνωση του ΑΣΚ, γ) για τον ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΚΟ 2013.

Είναι αλήθεια ότι η δημιουργία του ΓΑΣΚ ως ενεργό αθλητικό σωματείο το 1996, όχι το 1995 (πρώτη αγωνιστική παρουσία 1997-1998,Γ´ ΕΣΚΑΗ), και η επακόλουθη διαίρεση του κεφαλλονίτικου μπάσκετ μεταξύ δύο ομάδων δεν υπήρξε ευτυχές γεγονός για κανέναν (ο ΝΕΟΛ ακόμη δεν υπήρχε). Ως αθλητής του παιδικού τμήματος του ΚΑΟ, ποτέ δεν θα ξεχάσω το αλησμόνητο ντέρμπι μεταξύ των δύο παιδικών τμημάτων του νησιού για την προκριματική φάση του τότε πρωταθλήματος ΕΣΚΑΗ τον Νοέμβρη του 1998, τοοποίογια την ιστορία έληξε με νικητή την ομάδα του ΓΑΣΚ με σκορ 50-44.

Αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων σε οποιοδήποτε επίπεδο και αποτελεί μία διδακτική εμπειρία για εμάς σήμερα. Και οι δύο ομάδες προετοιμάζονταν ημέρες με πάθος για αυτό το παιχνίδι, κάτι το οποίο μας βοήθησε όλους τους αθλητές να νιώσουμε τα αποτελέσματα της σκληρής προπόνησης και του ευγενούς ανταγωνισμού πάντα σε αθλητικό επίπεδο.

Αυτή είναι η θετική πλευρά. Από την άλλη πλευρά, όλοι οι αθλητές, τόσο του ΚΑΟ όσο και του ΓΑΣΚ, είχαν διαποτιστεί από ένα υπερβολικό μίσος για την αντίπαλη ομάδα, το οποίο τρέφονταν και από τις δύο πλευρές και ελπίζω κανένας να μην το αμφισβητεί αυτό. Δε θα αναφέρω τους λόγους εδώ διότι η ματιά μου σε αυτό θα είναι σίγουρα υποκειμενική. Μένω όμως στην έχθρα,η οποία δυστυχώς βλέπω να τρέφεται ακόμα και σήμερα.

Δεν έτυχε ποτέ να συνομιλήσω από κοντά με τον Αλέξη Παπαδάτο. Εκτιμούσα απεριόριστα και θαύμαζα μικρός από την τηλεόρασ ητον παίκτη Αλέξη Παπαδάτο, αδιαμφισβήτητου μεγέθους και προσφοράς στο κεφαλλονίτικο και ελληνικό μπάσκετ. Τον Αλέξη Παπαδάτο της εθνική ομάδας εφήβων του 1995, του Σπόρτιγκ και του Περιστερίου και των άλλων μεγάλων ομάδων που όλους τους αθλητές του κεφαλλονίτικου μπάσκετ ενέπνεε και πάντα θα εμπνέει.

Δε θα αναφέρω ούτε θα ψάξω για μερίδιο ευθύνης και λόγους για τους οποίους ο Αλέξης Παπαδάτος δεν ήρθε έστω σε μία προπόνηση του ΚΑΟ από το 1997 έως το 2001 ώστε να διδάξει μπάσκετ και να εμψυχώσει τους τότε αθλητές.Είναι στενάχωρο όμως να παρατηρώ ότι ο άνθρωπος Αλέξης Παπαδάτος γίνεται μέρος αυτής της έριδας ακόμα και σήμερα. Θα ήταν ευτυχές για όλους αν ο ΑλέξηςΠαπαδάτος προσπαθήσει,ως μία προσωπικότητα καταξιωμένη και αξιοσέβαστη στο χώρο, να βοηθήσει στην επούλωση των πληγών του παρελθόντος, δίχως να δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα με τις δηλώσεις του.Δε χρειάζεται άλλη χολή αυτός ο χώρος!

Δυστυχώς η ανακοίνωση του ΑΣΚ παραλείπει, ίσως από άγνοια των σημερινών ιθυνόντων,σημαντικές λεπτομέρειες στα περί συνένωσης των δύο συλλόγων. Πρέπει να προεξοφλήσω ότι σέβομαι βαθύτατα και τους σημερινούς αλλά και τους προηγούμενους αθλητές, προπονητές και διοικητικά στελέχη του ΚΑΟ, ΓΑΣΚ, ΑΣΚ και ΚΑΟ 2013γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι υπηρέτησαν και υπηρετούν τον τοπικό αθλητισμό με αγάπη και ανιδιοτέλεια. Η συνένωση από πλευράς ΓΑΣΚ το 2001 δυστυχώς δεν έγινε μόνο με στόχο την αναγνώριση των κόπων των τελευταίων αθλητών και διοικήσεων του ΚΑΟ όπως δίδεται στον αναγνώστη να κατανοήσει στην πρόσφατη ανακοίνωση του ΑΣΚ.Είναι πραγματικά λυπηρό ότι η ανακοίνωση φαίνεται σαν να έχει γραφεί από συνεχιστές του ΓΑΣΚ και όχι του ΚΑΟ και του ΓΑΣΚ. Hαιτία που έγινε η συνένωση από πλευράς ΓΑΣΚ ήταν κατά κύριο λόγο η θέση που είχε τότε ο ΚΑΟ στα πρωταθλήματα. Ο ΚΑΟ αγωνιζόταν στην Α1 ΕΣΚΑΗ ενώ ο ΓΑΣΚ πάλευε 5 χρόνια στη Γ´ και Β´ ΕΣΚΑΗ.

Η συνένωση έφερε τη νεοσύστατη ομάδα με αθλητές του ΚΑΟ και του ΓΑΣΚ στην Α1, μία κατηγορία που ούτε με κυάλια, συγχωρέστε με για την έκφραση, δεν έβλεπε τότε ο ΓΑΣΚ. Ποτέ δεν υπήρξαν ´μεγάλα´διοικητικά προβλήματα στον ΚΑΟ και ανάγκη από φιλανθρωπία ο σύλλογος δεν είχε καμιά.Ο τότε πρόεδρος, Άρης Μπούρας, και τα άλλα στελέχη του ΚΑΟ ήλπιζαν στη συμφιλίωση, κάτι το οποίο αποδεικνύεται με την κίνηση του τότε ΔΣ του ΚΑΟ να δώσει την τεχνική ηγεσία του συλλόγου στον μαχητή Γιάννη Βουργίδη, ύστερα από την αποχώρηση του Νίκου Σαληκυριάκη μεσούσης της αγωνιστικής σεζόν 2000-2001. Ο Γιάννης ήταν ένας άνθρωπος που προερχόταν από τα σπλάγχνα του ΚΑΟ αλλά εκείνη την περίοδο βρισκόταν στον ΓΑΣΚ. Ένας άνθρωπος όμως που είχε όρεξη να δουλέψει για αυτήν τη συμφιλίωση που τόσο ταλάνιζε και από ό,τι φαίνεται συνεχίζει να ταλανίζει το τοπικό μπάσκετ.Ο Άρης Μπούρας πίστευε ότι το μίσος και η έχθρα δεν οδηγούν πουθενά.

Oι πρόσφατες ανακοινώσεις όμως από όλες τις πλευρές δείχνουν ότι ήταν αρκετά ουτοπικός για τα δεδομένα του νησιού μας! Όσον αφορά στους σημερινούς ιθύνοντες του ΑΣΚ, καλό θα ήταν να παλέψουν για μια ειρηνική συμβίωση και να μην καλλιεργούν εμφυλιοπολεμικό κλίμα με τις δηλώσεις τους περί ΚΑΟ. Ξαφνικά ο ΑΣΚ θυμήθηκε ότι υπάρχει και ο ᾽ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΚΟΣ᾽,ο οποίοςήταν εξαφανισμένος για σχεδόν 12 χρόνια.Υπήρξαν πολλοί, πάρα πολλοί άλλοι, αγνοί υπηρέτες του ΚΑΟαλλά και του ΓΑΣΚ,οι οποίοι για διάφορους λόγους δε συμμετέχουν σήμερα ενεργά στον ΑΣΚ.

Ο ΚΑΟ 2013 δημιουργήθηκε από μία,ως επί το πλείστον, ομάδα ανθρώπων που προέρχονται από τα σπλάγχνα του ΚΑΟ. Από ανθρώπους που είχαν νιώσει όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω. Το σίγουρο είναι ότι αγαπάνε πραγματικά τον ΚΑΟ και αρκετοί από αυτούς πάγωσαν και μάτωσαν, όντας παίδες ή έφηβοι, στα ανοικτά γήπεδα της Ηλείας και Αχαΐαςτις αγωνιστικές περιόδους 1997-1998 και 1998-1999 όταν η ανδρική ομάδα χαροπάλευε στην Β´ ΕΣΚΑΗ μόνη της και παρατημένη από όλους (παλιούς αθλητές, παράγοντες και τοπική κοινωνία). Πόσους αγώνες να καταμετρήσω στο Αργοστόλι με 1, 2 ή κανέναν θεατή. Μόνο κάτι περίεργοι τύποι πίσω από τις κερκίδες να χλευάζουν και να χαίρονται την όποια αποτυχία του τόπου τους! Γνωρίζω ότι η δημιουργία ενός συλλόγου από το μηδέν είναι εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα.

Για αυτό εύχομαι η προσπάθεια των παιδιών του ΚΑΟ 2013 να συνεχιστεί με το ίδιο πάθος και όραμα ώστε να καρποφορήσει.Μπορεί τυπικά να μην έχουν το δικαίωμα στο όνομα ΚΑΟ χωρίς το 2013 για τη νέα ομάδα, έχουν όμως το δικαίωμα να πιστεύουν ότι το όνομα και η ιστορία του ΚΑΟμπορεί να προβάλλεται και να ακούγεται ηχηρά και ο σύλλογος να δίνει πάλι το παρόν! Μπορεί αυτό να ενοχλεί κάποιους. Αυτοί που ενοχλούνται ας πρόσεχαν, ας διαφύλατταν αυτοί το όνομα και την παρουσία του ΚΑΟ, για τα οποία τόσο πολύ ξαφνικά πασχίζουν.

Η ύπαρξη δύο ομάδων στο Αργοστόλι σήμερα μόνο καλό και ευλογία είναι για την τοπική κοινωνία. Απαραίτητη σύνεση, κατανόηση των κακών πρακτικών του παρελθόντος και οριστική διακοπή αναζήτησης πρωτείων από όλες τις πλευρές μόνο καλό θα ήταν για όλους και το ίδιο το κεφαλλονίτικο μπάσκετ.

Ας βάλουμε λοιπόν όλοι στην άκρη τον εγωισμό και ας προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε τα πάθη του παρελθόντος!

Με εκτίμηση προς όλους τους αθλητές, φιλάθλους και υπηρετούντες του τοπικού μπάσκετ,

Πέτρος Μπούρας

Παλαιόςαθλητής του ΚΑΟ και παντοτινός φίλαθλος του κεφαλλονίτικου μπάσκετ