Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Πέρασαν πέντε χρόνια από τους σεισμούς του 2014 και η περίφημη εκκλησία της Παναγίας της Ρούγας ή Παναγία της Αγρἰλου, του χωριού Κοντογεννάδα, στέκει ακόμη λαβωμένη με μεγάλες ρηγματώσεις από τον φοβερό εγκέλαδο που ρήμαξε ιδιαιτέρως τα εκκλησιαστικά μνημεία της περιοχής της Παλικής. Ευτυχώς, ξεκίνησε αυτές τις ημέρες μια διεργασία αποκατάστασης του ναού.

 Παρόλα ταύτα οι κάτοικοι της Κοντογεννάδας  δεν εγκατέλειψαν  και συνεχίζουν να πραγματοποιούν τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα, ιδίως στις μεγάλες εορτές και ιερές πανηγύρεις, στο μικρό βυζαντινό εκκλησάκι του 12^ου αιώνα στο κέντρο του χωριού, όπως ο φετινός εορταστικός  εσπερινός της Παναγία του Δεκαπενταύγουστου.  

Άργησε να έρθει ο παπα- Νικόλας Θεοφιλάτος από τη συμφωνημένη ώρα για να ξεκινήσει ο εσπερινός και ο φεγγαρινός  δίσκος όλο και ανέβαινε στα μισά του ουρανού. Με το δίκιο του, που να προλάβει τόσα χωριά ο παπα-Νικόλας. Έφτασε στις 11, καθυστερημένος,  αλλά με χαμόγελο και πυγμή, με συνοδό τον ψάλτη του, τον Νίκο Δρακονταειδή.

 Τον περιμέναμε στη μικρή εκκλησούλα, κόσμος αρκετός, με στρωμένο το τραπέζι από τις όμορφες  αρτοκλασίες, με τα κεριά ολόφωτα να στρώνουν φως ιλαρόν, υπαίθρια, έξω στον αύλειο χώρο της μικρής βυζαντινής εκκλησίας.  Ο επίτροπος Παναγής Ρουχωτάς τα είχε όλα τακτοποιημένα, από την ασπριδερή φωταψία του χώρου, έως τα καθίσματα και ότι ήταν απαραίτητο. Έως να ξεκινήσει ο εσπερινός,  μπήκα στο παλιό κτίσμα της εκκλησίας και είδα και «μίλησα» με τους δυο καβαλάρηδες αγίου που στέκουν αντικριστά, τον Άγιο Δημήτριο το Φανερωμένον και τον Άγιο Γεώργιο. Μου είπαν πως τους έχουμε ξεχάσει και δεν φροντίζουμε να τακτοποιηθεί το ιερό τους σπίτι…!»

Με απλές φωνές, καθάριες στο άκουσμά τους, του Νίκου Δρακονταειδή και του παπα-Νικόλα Θεοφιλάτου έγινε ο εσπερινός και η αρτοκλασία, κι έπειτα ακούστηκαν τα εγκώμια στην Παναγία από μικρά παιδιά που τα κατηχεί επάξια ο ιερέας π. Νικόλαος Θεοφιλάτος. Μόλις ξεκίνησε η ψαλτική των Εγκωμίων προς τη Θεοτόκο, ήρθε και ο παλιός ψάλτης του χωριού κι όχι μόνο, Γεράσιμος Ορλανδάτος  και σεγοντάριζε στους ύμνους.

 Ήταν ένας εσπερινός που είχε όχι μόνο τη συμμετοχή του κόσμου, πρωτίστως των παιδιών μας που έψαλαν τόσο όμορφα, την ευλάβεια που διάχυτη μπήκε στην καρδιά μας, τα γλυκίσματα και τα σπερνά, τους άρτους καταστόλιστους με φιόρα, το  μελωδικό υμνοψαλτικό ψιθύρισμα των πιστών. Πρωτίστως είχε την αθρόα σύναξη των πιστών του χωριού, που και τη θρησκευτική παράδοση διατηρούν και την κοινωνική συνάντηση στο κάλεσμα του Επιτρόπου και του Ιερέα. 

Αξίζουν πολλά μπράβο στον ιερέα π. Νικόλαο Θεοφιλάτο, στους επιτρόπους, στους Κοντογενναδίτες, άνδρες και γυναίκες που βοήθησαν, ιδίως στον Παναγή Ρουχωτά για τον αγώνα του και την έγνοια του, αφού ήταν η ψυχή που ήθελε να μην χαθεί ο εσπερινός στην Παναγία του χωριού του. 

Αγαπητοί Κοντογενναδίτες

και του Χρόνου και Πολλούς