Επίσης καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες πολύνεκρων ναυαγίων με λαθρομετανάστες στη Μεσόγειο και ο καθένας μας σίγουρα κάτι έχει να πει γι αυτό.

Αρχικά το σίγουρο είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία δεν ξύπνησαν ένα πρωί και αποφάσισαν να παλέψουν με τα κύματα της Μεσογείου και τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων για να γνωρίσουν τον παράδεισο της Ευρώπης.
   Κάποιοι νωρίτερα , το προηγούμενο βράδυ, κατάφεραν να φτωχοποιησουν τις ήδη προβληματικές χώρες τους ή τις έβαλαν στη φωτιά του πολέμου. Έτσι πονεμένοι , πεινασμένοι και με το πιστόλι στον κρόταφο άφησαν σπίτια ή καλύβια , παιδιά , γονείς ή ότι τέλος πάντων έμεινε πίσω τους , και ξεκίνησαν για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και τίποτε άλλο.
    Όμως κάποιοι άλλοι “συγγενείς”αυτών που τους έδιωξαν από την πατρίδα τους, τους περίμεναν, αν έπιαναν στεριά , χαράζοντας την μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης.  
     Αυτή η πολιτική σε γενικές γραμμές συνοψίζεται στην οργάνωση επιδοτούμενων σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης , με τη βοήθεια αμφιλεγόμενων ΜΚΟ , στις υποβαθμισμένες χώρες του νότου με δημοφιλέστερη την χώρα μας. Κι ακόμη όσοι δε χωρούσαν ή ξέφευγαν κατάφερναν να “κρυφτούν- χαθούν “ στην ήδη πονεμένη και ταλαιπωρημένη Αθήνα δημιουργώντας μια Βαβέλ” σύγχρονων αθλίων”.
  Όταν ένας εξαθλιωμένος άνθρωπος όποιας φυλής χρώματος ή θρησκείας στοιβάζεται σε κολαστήρια τύπου Μοριας ή Ειδομενης ή αφήνεται άεργος άστεγος και νηστικός στις πλατείες της Αθήνας είναι επόμενο να αντιδράσει και δυστυχώς πολλές φορές η αντίδραση είναι παραβατική.
     Σε μια χώρα με υγιή αντανακλαστικά και στοιχειώδη οργάνωση κάποια πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα.
     Για παράδειγμα στη χώρα μας όπου ο πρωτογενής τομέας (Γεωργία κτηνοτροφία,βιομηχανία πρώτων υλών κλπ) σκοπίμως ή μη, αργοπεθαίνει θα μπορούσε να αναπτυχθεί εκ νέου στηριζόμενος στα χιλιάδες εργατικά χέρια που η θάλασσα μάς έφερε. Πάντα βέβαια οργανωμενα και καταγεγραμμένα. Αντίστοιχα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα μπορούσαν να απορροφήσουν εργάτες σε δικούς τους τομείς ζήτησης, αν και μέχρι τώρα δείχνουν την προτίμηση τους σε ανέργους πτυχιούχους Έλληνες.
Ακόμη και τώρα όμως δεν είναι αργά να ξυπνήσουμε.
     Μέχρι σήμερα τεράστια κονδύλια έχουν δαπανηθεί για τη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων (το είδαμε...!)και στη χρηματοδότηση προθύμων ΜΚΟ που απλά έγιναν πιο ευτραφείς.  
    Ο Αλη που βρίσκεται στη χώρα μας δεν διαφέρει πολύ από τον Γιάννη που μετά την κατοχή ή τον εμφύλιο πήγε στην Αμερική , ούτε από τον Γιώργο που πάει τώρα στη Γερμανία. Αυτό που διαφέρει είναι η Αμερική και η Γερμανία στην πολιτική διαχείρισης και αφομοίωσης των μεταναστών τους.
    Η φτωχή Ελλάδα δεν κατάφερε δυστυχώς ούτε σε αυτό να ελιχθεί σωστά μέχρι τώρα.
   Ο Αλη δεν είναι αλήτης
Αλήτες σίγουρα είναι αυτοί που τον έδιωξαν από την πατρίδα του και ενδεχομένως αυτοί που του στέρησαν και του στερούν έστω μια μικρή προοπτική αξιοπρεπούς ζωής.
    Αλίμονο στον κάθε Αλη που άλλοι καθορίζουν την τύχη του. Και ο νοών νοείτω...

Φώτης Αυγουστατος
Μαιευτηρας Γυναικολογος