Ξεκίνησα να γράφω στίχους στο Δημοτικό.

Όλα μου τα τετράδια του σχολείου

ήταν γεμάτα από στίχους.

Μια μέρα ο πατέρας μου

γύρισε την τσάντα μου ανάποδα

κι έπεσε το μπλοκάκι

που έγραφα τους στίχους.

Πήγε στη δασκάλα μου

κι εκείνη, γλυκιά και αγαπητή,

του είπε, ευτυχώς:

''Αυτό είναι χάρισμα κύριε Αλιβιζάτο.

Μην τον χτυπάτε...''

Ένας κόσμος τραγούδια,

ένα δάσος ''Σ' αγαπώ''

μες στα μάτια σου παίζουνε κρυφτό.

Έχεις μπει στη ζωή μου

την καρδιά μου να πονάς

κι απ' το γέλιο στο δάκρυ με γυρνάς.

Να σε πάρω δικιά μου

μ' έναν έρωτα τρελό

φουρτουνιάζει κι απόψε το μυαλό.

Το φεγγάρι αλήτης

σού χαιδεύει το κορμί

κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί.

Τώρα τι να σου πω;

Φταίω, που σ' αγαπώ!

Τ' άστρα χίλιοι καημοί

κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί.

Ταξιδεύω μαζί σου

κι είν' οι σκέψεις μου κρυφές,

μα ταξίδι δεν κάναμε ποτές.

Να σε κάνω δικιά μου

σε φωνάζω τις βραδιές,

μα δεν ήρθες και σήμερα και χθες.

Είμαι μόνος κι απόψε

μέσα σε όνειρα φωτιά,

η αγκαλιά σου για μένα ξενιτειά.

Το φεγγάρι αλήτης

σού χαιδεύει το κορμί

κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί.

Τώρα τι να σου πω;

Φταίω, που σ' αγαπώ!

Τ' άστρα χίλιοι καημοί

κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί.

Σαράντης Αλιβιζάτος

Φωτογραφία: Βαγγέλης Ρασσιάς