Με ενημέρωσε ένας φίλος μουσικός, ο Παναγής Σκλάβος, πως , ο παλιός κιθαρίστας, Αντώνιος Μπαμπούκης έφυγε από τη ζωή στις 26 -10-2025.

 Τον Αντώνιο Μπαμπούκη, τον συνάντησα στο Αργοστόλι, στις 31-7-2024, και μιλήσαμε για τη ζωή και τη δράση του. Ζούσε στη Νέα Υόρκη για πολλά χρόνια. Ήταν γεμάτος με αναμνήσεις, με αγάπη, με καλοσύνη και χαμόγελο. Είχε περάσει μια κρίση υγείας από τον κορωνοϊό, ο οποίος και του «φανέρωσε» κι άλλα προβλήματα, αλλά ερχόταν στο Αργοστόλι για να χαίρεται και να βλέπει τους φίλους του, να ζει στιγμές στην πόλη που γεννήθηκε. Κατάφερα να αποσπάσω τις μνήμες του, γιατί τούτη η γενιά μας δεν έχει καταγραφεί στο μεγαλύτερο μέρος της, στα ηθο-λαογραφικά, μουσικά στοιχεία της, ιδίως στις δεκαετίες από το 1990 και πίσω.

 Ο Αντώνης Μπαμπούκης γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1944 και ήταν παιδί του, Νικόλαου Μπαμπούκη, ενός πρόσφυγα στο νησί μας από την Πόλη και που σ’ όλη του τη ζωή προσπαθούσε να ζήσει μέσα από την αλιεία και την ευρύτερη ψαρική τέχνη.

 Ο μικρός Αντώνιος έκανε τα μαθητικά του χρόνια στο 3^ο Δημοτικό Αργοστολίου, μα όταν τελείωσε το δημοτικό, δεν προχώρησε, αλλά αναζήτησε εργασία, για να στηρίξει την πατρική του οικογένεια. Η πρώτη του εργασία ήταν να μάθει την τέχνη του κουρέα, στα 12 του, στο κουρείο του Σπύρου Μαραβέγια στο Αργοστόλι. Στο κουρείο έμεινε για δυο χρόνια, μια και ο Μαραβέγιας το έκλεισε και πήγε στον Καναδά.

  Έπειτα, ο Αντώνης αναζήτησε εργασία όπου μπορούσε, έμαθε να τοποθετεί πλακάκια, να κάνει οικοδομικές δουλειές και έπειτα από δυο τρία χρόνια πήγε στην Αθήνα, αναζητώντας μια άλλη καλύτερη εικόνα ζωής και εργασίας. Έτσι, στα 16 χρόνια του, θα εργαστεί στο εστιατόριο του Πεφάνη, στην οδό Ζήνωνος, στην Αθήνα, ως σερβιτόρος, και, θα μάθει την ευελιξία και την κίνηση αυτής της εργασίας αποδοτικά και σωστά.

  Όμως, ο Αντώνης δεν μπορούσε να είναι μακριά από την Κεφαλονιά του κι έτσι ξαναγύρισε στο Αργοστόλι. Είχε μέσα του φωλιασμένη τη μουσική. Τρελαινόταν όταν έβλεπε μουσικά όργανα, ιδίως κιθάρα και αποφάσισε να αγοράσει μια κιθάρα και έμαθε με πρακτικό τρόπο να την κάνει να κελαηδά. Κοντά στο σπίτι του ήταν και το σπίτι του εξαίρετου μουσικού, Νίκου Δόριζα, που πέρα από κουμπαριά και στερεή οικογενειακή φιλία που είχαν, τον έμαθε να παίζει εναρμόνια, γλυκά την κιθαρική μουσική και να συνοδεύει και άλλα όργανα σε μπάντα και σε ορχήστρα. Ήταν στα 17 χρόνια του, που ο Νίκος Δόριζας τον πήρε πρώτη φορά μαζί του στην ορχήστρα, για να παίξει στο χορό του Ολυμπιακού, στο Φαραώ.

 Μαζί με τον Νίκο Δόριζα και τον Βαγγέλη Διακάτο (Τσούλα), πήγαν στην Αφρική το 1970, για 16 ημέρες καλεσμένοι από τους εκεί Κεφαλονίτες. Συμμετείχε σε μουσικά σχήματα με Βαγγέλη Διακάτο (Τσούλα), με τον αδελφό του Βασίλη Μουντάκη, με τον ξάδελφό του, κιθαρίστα, Γιώργο Μπαμπούκη, με αρκετούς μουσικούς στην ορχήστρα του Νίκου Παναγιωτάτου, ακόμη και με τον Φιλήμονα (Γεράσιμο Χανδρινό) και φυσικά με τον πρώτον Νίκο Δόριζα, που με αυτόν και το ξάδελφό του Γιώργο Μπαμπούκη, διατηρούσαν στο Ραδιοφωνικό Σταθμό στο Αργοστόλι, το ονομαστό « Μουσικό Τρίο ».

 Στο Αργοστόλι προσπαθούσε να κάνει, παράλληλα με το χόμπυ του τη μουσική, αρκετές εργασίες ιδίως οικοδομικές, έως που του δόθηκε η ευκαιρία να αγοράσει το Κουρείο του Νικόλα Μπονάνου (αδελφός του ταξίαρχου), μια και γνώριζε την κουρευτική τέχνη καλά.

Ο Αντώνης ενσωματώθηκε στη χορωδία του Νίκου Παναγιωτάτου, εκπαίδευσε το μυαλό του με μουσικά μαθήματα, πάλεψε μαθησιακά με την κιθάρα προς την τελειοποίηση του παιξίματός του και συμμετείχε καλλιτεχνικά σε πολλές εκδηλώσεις.

 «Κράτησε» το κουρείο του για λίγα χρόνια κι όπως μου έλεγε, δεν «έβγαινε» οικονομικά και σκέφτηκε το 1974, να πάει στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη. Πενήντα δύο χρόνια έμεινε σ’ αυτή την Πολιτεία του Κόσμου. Αρχικά δούλεψε σε εστιατόρια, όπως έκαναν όλοι οι μετανάστες.

  Πάντα ανοιχτός στο πεδίο της μάθησης, πάντα έτοιμος για νέες προκλήσεις, της ζωής, μαθήτευσε σε Σχολή Κομμωτικής, μαθαίνοντας περισσότερα πράγματα, νέες φόρμες και κοψιές χτενισμάτων, με αποτέλεσμα να ανοίξει στην Αμερική δικό του κομμωτήριο- κουρείο. Πέρασαν μέσα από αυτό πολλοί καλλιτέχνες και ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, γιατί είχε ακουστεί η καλή δουλειά του και το μεράκι του, και, ότι έκανε καλό φορμάρισμα στα μαλλιά. Από τα πολλά άτομα της πελατείας του, ήταν: Ο Πάνος Μαρίνος, η Λίτσα Σακελαρίου, Ο Γερμενίδης, ο Παπαζήσης, η Ρίτα Σακελαρίου όταν βρισκόταν στην Αμερική, ο Φώτης Πολυμέρης που έπαιξε κιθάρα μαζί του και άλλοι πολλοί.

Ο Αντώνης Μπαμπούκης έφυγε από τη ζωή γιομάτος καλές αναμνήσεις, με «όμορφες» κουράσεις επιβίωσης, με δυνατές και χαρούμενες καλλιτεχνικές εμφανίσεις, πάνω από όλα με αγαπημένες φιλίες και πλατειές επικοινωνίες με τους συνανθρώπους του. Σεβόταν και θυμόταν, αναγνώριζε την κάθε προσφορά κι όλα αυτά με ένα πλατύ χαμόγελο και μια ατελείωτη καλοσύνη. Ήταν ένας μεγάλος έφηβος, που έπαιρνε την κιθάρα του και κελαηδούσε νότες της ζωής.