Μόνο όταν χάνουμε κάτι συνειδητοποιούμε την αξία του. Για μένα ήταν το απλό περπάτημα. Την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου, όταν, προσπαθώντας να επιδιορθώσω κάτι, έπεσα από μια σκάλα και έσπασα την κνήμη του αριστερού μου ποδιού. Με τη βοήθεια φίλων κλήθηκε το ασθενοφόρο και πολύ γρήγορα με μετέφεραν στα επείγοντα του Γενικού Νοσοκομείου στο Αργοστόλι. Την ίδια μέρα εισήχθη στο νοσοκομείο περιμένοντας τη διάγνωση των ορθοπεδικών γιατρών την επόμενη μέρα. Ο Δρ. Μπουζικάκος ήταν σε διακοπές, οπότε ο Δρ. Κασσιανός και ο Δρ. Μπρούσκος ανέλαβαν τη θεραπεία μου. Το κάταγμα ήταν συντριπτικό, είπε ο Δρ. Κασσιανός και πρέπει να με στείλουν είτε Αθήνα είτε Πάτρα. Απελπισμένη, διότι δεν ξέρω κανέναν ούτε στην Αθήνα ούτε στην Πάτρα, ικέτευσα τον Δρ. Κασσιανό να με χειρουργήσει εδώ στην Κεφαλονιά, όπου έχω υποστήριξη από φίλους. Τα παιδιά μου ζουν στο εξωτερικό και έχουν οικογένειες με μικρά παιδιά. Εκτός αυτού, η κόρη μου έχει ένα αγοράκι που το ονόμασε Κασσιανό, κάτι που ήταν προμήνυμα ότι ο γιατρός θα έπρεπε να χειρουργήσει το πόδι μου. Αφού παρήγγειλε τα εξειδικευμένα υλικά που χρειάζονταν για την επέμβαση, με χειρούργησε ο Δρ. Κασσιανός. Μόνο μετά από 3-ώρη εγχείρηση, 8 βίδες και μία λάμα κατάλαβα τη σοβαρότητα της επέμβασης. Μεταφέρθηκα ύστερα στον θάλαμο νοσηλείας για τις επόμενες 10 μέρες. Οι γιατροί επισκεπτόταν καθημερινά όλους τους ασθενείς πάντα με ένα χαμόγελο και θετικά λόγια και καλή διάθεση. Επίσης το νοσηλευτικό βοηθητικό προσωπικό ήταν πάντα πρόθυμο να βοηθήσει.

Ενώ ήμουν στον θάλαμο, στο δωμάτιό μου ήταν επίσης μία Γερμανίδα και μία Αγγλίδα τουρίστρια. Ο Δρ. Κασσιανός περιέθαλψε και τις δύο, την μία με σπασμένο χέρι και την άλλη με μετατόπιση ισχίου. Έχω κρατήσει επαφή μαζί τους. Επιστρέφοντας στη χώρα τους συμβουλευτήκαν τους γιατρούς τους οι οποίοι επαίνεσαν τις χειρουργικές δεξιότητες του Δρ. Κασσιανού. Ο Δρ. Κασσιανού δεν αναγνωρίζεται μόνο εδώ στην Ελλάδα. Είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε στο νησί μας.

Όσο ήμουν στο νοσοκομείο, είχα την πλήρη υποστήριξη όχι μόνο των γιατρών αλλά και όλου του νοσηλευτικού προσωπικού της Ορθοπεδικής Κλινικής. Η ευγνωμοσύνη μου δεν μπορεί να εκφραστεί αρκετά έντονα. Ένιωσα τον κόσμο μου να καταρρέει μετά το ατύχημα, αλλά όλοι στο νοσοκομείο με στήριξαν και μου έδωσαν βοήθεια και υποστήριξη για μια γρήγορη ανάρρωση.

Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε ένα τόσο καλό νοσοκομείο στην Κεφαλονιά, παρά την έλλειψη των απαραίτητων πόρων. Αυτό που κάνει το νοσοκομείο τόσο σπουδαίο είναι οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί. Τόσο οι γιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό και όλο το υπόλοιπο προσωπικό δίνουν την πλήρη αφοσίωσή τους στη θεραπεία των ασθενών.

ΈΛΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ