Δημήτρης Λάγιος στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 23-12-1989:«Έχω πρόβλημα με τον χρόνο. Δεν έχω με τον θάνατο. Ο θάνατος είναι φίλος μου, ο χρόνος είναι εχθρός μου. Ότι και να κάνεις στην τέχνη δεν φτάνει ο χρόνος»...

Ο θάνατος δεν στάθηκε φίλος του για να κάνει και να προλάβει ότι ήθελε. Ότι μπορούσε να κάνει με αυτό το αστείρευτο ταλέντο του να γράφει μουσική. Ο Απρίλιος, θα έλεγε κανείς ότι ήταν ο μήνας που τού τα έδωσε όλα και τού τα πήρε όλα, την ζωή (7-4-1952) αλλά και τον θάνατο (11-4-1991).

Ο Λάγιος έγραψε πολλά, μπορούσε εκατοντάδες ακόμα. Η εβδομαδιαία εφημερίδα "ΕΒΔΟΜΑΔΑ" έγραψε τότε ότι η ΖΑΚΥΝΘΟΣ έχασε την μούσα της. Είναι λίγες οι φορές που η πένα στέκεται μετέωρη, βουβή μπρος στον συλλογισμό τού χθες τού σήμερα και του αύριο. Το παλικάρι με την ζεστή καρδιά που ήταν πάντα και παντού παρόν, σήμερα λείπει.

Η Ζάκυνθος πονά και οδύρεται. Στο πρόσωπό του είχε βρει μετά από χρόνια την χαμένη της μούσα. Ο Δημήτρης Λάγιος δεν υπάρχει πια μαζί μας. Ο Λάγιος της Κύπρου, της Ζακύνθου, του Ασκηταριού, του Κάλβου, του Σολωμού, του Ελύτη, του ΙΝΑΤΙ...

ΟΙ σειρήνες της γρήγορης επιτυχίας δεν στάθηκαν ικανές να σβήσουν ούτε για ένα λεπτό την αγάπη του για το νησί μας, για την μουσική του, για την παράδοσή του. Τον καλούσαν από παντού, σε διεθνή φεστιβάλ, έδινε διαλέξεις σε πανεπιστήμια και φόρουμ, ηχογραφούσε δίσκους με πασίγνωστους καλλιτέχνες και πάντα στο μυαλό του υπήρχε η ΖΑΚΥΝΘΟΣ και οι φίλοι του, οι συμπατριώτες του, ο καλοκαιρινός Αύγουστος, η δίψα του για την διοργάνωση εκδηλώσεων με τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν.

Ήταν και αυτός ένας γνήσιος Ζακυνθινός σπουργίτης που όσο και αν τον είχαν πικράνει κάποιες μικρόψυχες και στενόμυαλες επιθέσεις δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς την παρουσία της γλυκιάς πατρίδας στην ζωή του. Η Κύπρος έγινε η δεύτερη πατρίδα του. Ένας τόπος που τα μαρτυρικά του πάθη έγιναν τραγούδια από τον ίδιο και τραγουδήθηκαν παντού στην μεγαλόνησο. Κατά ένα περίεργο τρόπο η ανθρώπινη ευαισθησία του καλλιτέχνη εκτιμήθηκε πιο πολύ στην Κύπρο από οπουδήποτε αλλού. Στο πρόσωπο του ο λαός του νησιού βρήκε έναν σύγχρονο λυράρη, κάτι από εκείνους τους παλιούς τραγουδιστάδες που όπου και αν περνούσαν εύρισκαν ένα τραπέζι στρωμένο και ένα ποτήρι καλό κρασί για να δροσιστούν.

Τα σπάνια αισθήματα του Λάγιου βρήκαν στον δοκιμασμένο λαό της Κύπρου περισσότερη αγάπη και κατανόηση. Ο Λάγιος ήρθε και έφυγε σαν άνεμος από κοντά μας. 39 Χρόνια έζησε σε τούτον τον κόσμο. Ζήτησε να σπαρθεί η τέφρα του στις δύο πατρίδες του. Στην θάλασσα της Κύπρου και της Ζακύνθου. Ζει στις αναμνήσεις μας, στις καρδιές μας, ζει μέσα από τα έργα του, έργα διαχρονικά που ζουν και θα ζουν, ακούγονταν και θα ακούγονται. Οφείλουμε όλοι εμείς να τον θυμόμαστε και να τον τιμούμε.

Ο Λάγιος ήταν ΖΑΚΥΝΘΟΣ και ΚΥΠΡΟΣ. Αλλά εδώ γεννήθηκε! Από εδώ πήρε τα ακούσματα τση αρέκιας και τση καντάδας. Έτσι μεγάλωσε και μεγαλούργησε (όσο πρόλαβε). Δήμο Λάγιο (όπως τον έλεγε μια γειτόνισσα του, η κ. Μιμίκα Μουδήλα αλλά και η μητέρα του), σε ευχαριστούμε...

Ευχαριστούμε θερμά την κ. Πέγκυ Λάγιου και την κ. Μιμίκα Μουδήλα που μας μίλησαν. Οι φωτογραφίες που παίζουν στην εκπομπή είναι από το προσωπικό αρχείο του Αείμνηστου Σταύρου Μουδήλα.

Διονύσης Νικολόπουλος

 https://www.youtube.com/watch?v=sE9aT4DGRIk

zantetimes.gr