Για ν΄ ακούσουν όμως από τον θείο Διδάσκαλο την περίεργη, αλήθεια, διαβεβαίωσι: «Ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει ...». Μια διαβεβαίωσι που δεν μπορεί να την καταλάβη το ανθρώπινο μυαλό. Ο θάνατος ύπνος, κάτο το υπερφυσικό, το υπέρλογο. Αυτοί όμως που επίστευαν μόνο ό,τι έβλεπαν: «Κατεγέλων αυτού, ειδότες ότι απέθανεν». Μήπως όμως και ένας από τους μαθητάς του δεν θα πη αργότερα: «Εάν μη ίδω, ου μη πιστεύσω;»

Αλλά και εμείς, ύστερα από 20 αιώνες και πλέον χριστιανισμού, συχνά δεν δείχνουμε την ίδια και χειρότερη στάσι; Πόσες φορές θέλουμε μόνο να πιστεύουμε ό,τι μας βεβαιώνουν οι αισθήσεις μας! Πόσες φορές και εμείς αμφιβάλλουμε για την ύπαρξι «πραγμάτων μη βλεπομένων»! Μένουμε προσκολλημένοι στη γη και ό,τι αντιλαμβανόμεθα με τα ανθρώπινα μάτια μας. Τα καθημερινά γεγονότα, θλίψεις, πόνοι, δυσκολίες μας συνθλίβουν, γιατί δεν μπορούμε να δούμε τους σκοπούς που κρύβουν. Εμπρός στο συνταρακτικώτερο γεγονός, στον θάνατο, ενώ έχουμε την διδασκαλία Του για την αιωνιότητα πόσες φορές δεν την παρατρέχουμε ή ακόμα μ΄ένα μικρό μειδίαμα λέμε: Εγώ έχασα τον άνθρωπό μου ... ποιος ξέρη τι θα γίνη ... Είναι το μειδίασμα της αμφιβολίας, που μας ψιθυρίζει: Μα είναι πραγματικά όσα ο Κύριος διδάσκει; Υπάρχει αιώνια ζωή, ή όλα τελειώνουν εδώ κάτω;

Είμαστε, γίναμε, γινόμαστε όλο και περισσότερο άνθρωποι που ζουν με κλειστούς ουρανούς. Άνθρωποι που έχουμε μόνο ανθρώπινα κριτήρια. Στηριζόμαστε στο μυαλό μας, δεχόμαστε ό,τι βλέπουμε, αμφιβάλλουμε για το αιώνιο, γι΄ αυτό και κάποτε χαμογελάμε όταν ο άλλος μάς μιλήση με πίστι και πεποίθησι για την ύπαρξί της.

Και συμπεριφερόμαστε έτσι, ενώ συγχρόνως σε τόσα άλλα πεδία δεχόμαστε, παραδεχόμαστε πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε με τις αισθήσεις μας. Δεν αντιλαμβανόμαστε τα ερτζιανά κύματα, και όμως πλέουμε σ΄ αυτά. Περιβαλλόμεθα από μικρόβια, κι όμως δεν τα βλέπουμε. Η πραγματικότητα είναι πολύ ευρύτερη, όχι μόνο από ό,τι μπορούμε ν΄ αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας, αλλά και από ό,τι μπορεί να συλλάβη ο άνθρωπος με τα τελειότατα όργανα.

Γι΄ αυτό όταν αμφιβάλλουμε για τις αλήθειες που μας έχει αποκαλύψει ο Λόγος του Θεού, παρουσιαζόμαστε πολύ μικροί άνθρωποι, όπως φάνηκαν οι οικείοι του Αρχισυναγώγου, που μένουν κατάπληκτοι από το θαύμα που ακολούθησε. Και εμείς στη ζωή μας συχνά βλέπουμε τέτοια θαύματα! Στην ατομική μας ζωή, στους γύρω μας, στην πορεία του Έθνους μας, έρχονται περιστάσεις, που μας φανερώνεται η υπερφυσική του Θεού δύναμις.

Αλλά και χωρίς τις θείες αυτές επεμβάσεις, θα πρέπη εμείς που μελετάμε το νόμο του Θεού να είμεθα άνθρωποι με ανοικτούς ουρανούς, ας μην μετράμε τα πάντα με τον πήχυ των πέντε αισθήσεων, ας σταματήσουμε να τρέφουμε την ψυχή μας με τις κεραίες των πέντε αισθήσεων και ας ατενίζομε ψηλά.

Τους ουρανούς όμως τους ανοίγει η πίστις στον Κύριο και στην θεία του διδασκαλία. Αν πιστεύαμε στην αξία του πόνου, με πόση περισσότερη υπομονή, αγόγγυστα, θα σηκώναμε κάθε σταυρό, που ο Κύριος επιτρέπει. Αν πιστεύαμε ακράδαντα στην αιωνιότητα, πόσο διαφορετικά θα αντιμετωπίζαμε το θέμα του θανάτου, πόση παρηγοριά θα νοιώθαμε, πόση ειρήνη θα απολαμβάναμε!

Η πίστις στην καθημερινή ζωή, στα καθημερινά προβλήματα είναι η δύναμις που μας συνδέει με την αιώνια πηγή της θείας παντοδυναμίας και μας κάνει αληθινά παντοδύναμους, αληθινούς χριστιανούς!

Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας