Ο Γιάννης Λινατσέρης μου είπε να πάω στο σπίτι τοθυ αδελφού του, του Νικολάκη, το οποίο ήταν μισογκρεμισμένο από τον σεισμό. Ας είναι του είπα. Όταν είναι να έλθει , ας έλθει. Το πρωί μου ζήτησαν να σακιάσουμε κάρβουνο, μαζί με τον εξάδελφό μου Νικόλαο Μωραϊτη. Δουλέψαμε στα αμπέλια. Σκληρή δουλειά, αλλά είχε και κολατσιό, κάτι ήταν και αυτό. Μπορέσαμε να αγοράσουμε δύο πιάτα και μία κατσαρόλα για να μαγειρεύουμε και ψωμί από το μαγαζί του Ματωνέ.

Αρχισαν οι οικοδομές με την αρωγή. Γνωρίστηκα με τον κόσμο. Κατασκεύασα πολλά σπίτια τα περισσότερα σήμερα τα αναγνώρισα. Προσπάθησα όσο μπορούσα, δούλεψα τίμια και φερόμουν όσο πιο κοινωνικά μπορούσα. Ζούσα μακριά από το χωριό μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Κούραση μεγάλη, αλλά ξεκουραζόμουν στο καφενείο το βράδυ με τις λάμπες πετρελαίου, παρέα με τον υπέροχο κόσμο της Πλαγιάς και του Βαρυού που έφυγαν και δεν τους ξαναείδα με τις ατελείωτες ιστορίες που έλεγαν και το αστείρευτο χιούμορ. Και τα βράδια πέρναγαν μέχρι το 1958 όπου έφυγα.
Πάντα στο διάβα της ζωής μου είχα στο μυαλό μου να γυρίσω και να δω τα μέρη που κουράστηκα και αγάπησα. Ήθελα να ξαναζήσω την φιλοξενία που μου έδωσαν απλόχερα τότε.

Θέλω να γυρίσω ξανά στην Πλαγιά και στο Βαρύ, να δω περισσότερους ανθρώπους να ξαναθυμηθώ περισσότερα γεγονότα. Γλυκιά η θύμηση, ιερή η φιλία. Φεύγω συγκινημένος. Αυτό που με χαροποιεί είναι ότι οι άνθρωποι που συνεργάστηκα και δεν ξαναείδα ποτέ στα δύο αυτά χωριά, άφησαν άξιους συνεχιστές τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Φεύγοντας διαισθάνομαι ότι θα ξαναγυρίσω σύντομα. Καλή αντάμωση φίλοι μου».

Ευχαριστούμε θερμά την κα Χάιδω Νικολετάτου για την συμβολή της στην πραγματοποίηση του θέματος.