«Άρα δεν είναι μύθος η βροχή»

Στην τρίτη του ποιητική παρουσία, ο Παναγιώτης Τζαννετάτος παραδίδει μια συλλογή ατμοσφαιρική και εξομολογητική, χτισμένη με το υλικό της μελαγχολίας και της νοσταλγίας για τη χαμένη «εποχή των ανθρώπων». Η αναζήτηση και η απώλεια του έρωτα, το μάταιο (;) της ελπίδας, η μοναξιά (μαζί με άλλους ή όχι), η παραμυθία της τέχνης, είναι οι βασικές θεματικές του και ένα από τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά της ποίησής του, είναι ο στίχος-κλειδί (όπως αυτός που έδωσε τον τίτλο στην παρούσα παρουσίαση) που περικλείεται σαν μαργαριτάρι στο όστρακο, σε κάθε ποίημα.

Η ποίηση της συλλογής είναι χαμηλών τόνων, εσωτερική: δεν φωνάζει, δεν οργίζεται, δεν εξεγείρεται. Αποδέχεται και υπομένει, αλλά τελικά διαφεύγει σε ένα τοπίο μακρινό και ασφαλές από τη συνάφεια του κόσμου. Θα χαρακτήριζα την ποίηση του Παναγιώτη Τζανεττάτου αυθεντικά ρομαντική, αφού αυτό είναι το συναισθηματικό της κλίμα αλλά και τα σύμβολα μέσα από τα οποία τη δομεί: η νύχτα, η φύση, η βροχή, η σελήνη... Αλλά και το ανέφικτο, το πένθος, η φθορά...

Ανάμεσα στα ποιήματα που ξεχώρισα είναι το «Δελτίο θυέλλης» («Σηκώθηκε ένας άνεμος ζεστός. Φιλόπατρις. Δίνη του μεσημεριού»), «Κασσάνδρες», («Αυτή η Κασσάνδρα, η βροχή»), «Ο δήμιος ενός μικρού θεού» («...μα εγώ που κάποτε αγάπησα έμαθα πως το σκοτάδι έρχεται πριν νυχτώσει).

Σήμερα αναζητούν πολλοί στην τέχνη το ακραίο ή έστω το οριακό, τον αιφνιδιασμό, το αλλόκοτο. Όμως υπάρχει και εκείνη η τέχνη που αντλεί από τις ρίζες, από εκείνους τους μεγάλους που προηγήθηκαν και μας σκεπάζουν ακόμα με τις φτερούγες τους. Σε αυτό τον κύκλο εκτιμώ ότι ανήκει η ποίηση της παρούσας συλλογής και προσωπικά τη διάβασα με ικανοποίηση για το αποτέλεσμα της προσπάθειας του δημιουργού της, ενώ προσφέρει στιγμές γνήσιας συναισθηματικής συγκίνησης για τον αναγνώστη. Όσο για το αν είναι οριστικά ή όχι χαμένη η εποχή των ανθρώπων, νομίζω ότι ο ποιητής το απαντά στους πρώτους στίχους του στις «Ιδανικές συνθήκες»: «Η ποίηση είναι θρησκεία. Αν την πιστεύεις, μπορεί και να σε σώσει».