Μάκης Μεταξάς: "Μια ιστορία από το παρελθόν αφιερωμένη στην μνήμη του Γεράσιμου Μινέτου..."

Τελευταία ενημέρωση: Σάββατο, 24 Ιουλίου 2021 15:29

Μάκης Μεταξάς: "Μια ιστορία από το παρελθόν αφιερωμένη στην μνήμη του Γεράσιμου Μινέτου..."

 Μια ιστορία από το παρελθόν αφιερωμένη στην μνήμη του Γεράσιμου Μινέτου του Σπυροθρασύβουλου.

Από την μακρόχρονη πορεία μου στα κοινά έχω να θυμάμαι πολλά. Κάποια από αυτά, όπως είναι και η ιστορία που όσο πιο πιστά θα προσπαθήσω να σας την διηγηθώ, έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στην μνήμη μου και πάντα όταν περνάω με το αυτοκίνητό μου από τα Μινετέϊκα, εκεί στο Αδράκι, θέλω δεν θέλω είναι σαν να βλέπω μπροστά μου την αριπρεπή φιγούρα του αείμνηστου Γεράσιμου Μινέτου, εκείνου του θηριώδη ορεσίβιου νησιώτη και πρώην Λοκατζή που "ως λέων ορεσίτροφος" με τα μακριά μαλλιά και γένια και με την κόκκινη ή άλλοτε μαύρη κορδέλα γύρω από το μέτωπό του, να οδηγεί το αγροτικό του αυτοκίνητο έχοντας πάντα μια καραμπίνα να τον συνοδεύει δίπλα του.

Τον Γεράσιμο Μινέτο η τύχη το έφερε να τον πρωτοσυναντήσω και να έχω μια ολιγόλογη συζήτηση μαζί του στην περιοχή της μικρής Έζας, στον Αίνο, την εποχή που ήμουν Νομάρχης για μια υπόθεση που αφορούσε την περιφερειακή ζώνη του εθνικού δρυμού όπου οι περισσότερες ιδιοκτησίες γύρω από αυτήν την περιοχή ανήκουν στην οικογένεια Μινέτου από το Αδράκι.

Στο χώρο αυτό την εποχή εκείνη δέσποζε η παρουσία του Γεράσιμου Μινέτου του Σπυροθρασύβουλου ενός εκ των κληρονόμων και συνεχιστών της παρουσίας της οικογένειάς του σε αυτές τις περιοχές από την εποχή της Ενετοκρατίας μέχρι τις μέρες μας, ένα άτομο που είχε κάνει από επιλογή το Μεγάλο βουνό σπίτι του και που η αλήθεια είναι δεν ήθελε να έχει και πολλά πάρε δώσε με τις εκάστοτε κρατικές υπηρεσίες.

Υπήρχε όμως λόγος να μιλήσουμε μαζί του και αφού είδα πως δεν υπήρχε η διάθεση να πάει κάποιος για να τον συναντήσει αποφάσισα να πάω μόνος μου να τον δω και μέσω τρίτων δώσαμε ραντεβού στην περιοχή της μικρής Έζας.

Πήρα το αυτοκίνητο της Νομαρχίας και χωρίς οδηγό ή την παρουσία τρίτων αποφάσισα να τον συναντήσω στον δικό του χώρο.

Τον βρήκα να κάθεται μισοξαπλωμένος κάτω από ένα έλατο, όπως ένα λιοντάρι του βουνού, λίγο πιο κάτω από την είσοδο του Εθνικού δρυμού να με περιμένει έχοντας δίπλα του μια καραμπίνα.

Κατέβηκα από το αμάξι και τον χαιρέτησα.

-Καλημέρα Γεράσιμε, του είπα

-Καλημέρα μου απάντησε ξερά

-Ήλθα να μιλήσουμε του λέω

-Και τι δουλειά έχετε ωρέ εσείς οι καμπίσιοι με εμάς τους βουνήσιους; μου απαντάει. Δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Εδώ που πατάς είναι Μινετέϊκα μου λέει, το καταλαβαίνεις;

-Δεν ήλθα να αμφισβητήσω την περιουσία σου του είπα. Και εγώ βουνήσιος είμαι, ο γιός του Δυσσέα από τα Αννινάτα που οι πατεράδες μας είχανε κοινά νταραβέρια μαζί.

-Και τι ζητάς από μένα;

-Να προστατέψεις τον Αίνο του λέω.

-Από εσάς κινδυνεύει ο Αίνος και όχι από εμάς μου απάντησε ορθά κοφτά.

-Όλοι έχουμε ευθύνη και εσύ έχεις τη δική σου, του είπα. Τη δική σου ευθύνη ζητάω και τη βοήθεια σου να προστατέψουμε το βουνό, τίποτα περισσότερο.

-Σήκω και φύγε ωρέ μου λέει, εγώ ξέρω τι πρέπει να κάνω. Εσείς δεν ξέρετε που πάνε τα τέσσερα.

-Εμένα μου φτάνει που ξέρεις Γεράσιμε τι πρέπει να κάνεις, ο λόγος σου μου είναι αρκετός του είπα και έφυγα όπως ήλθα χωρίς να πούμε τίποτα περισσότερο.

Τα χρόνια πέρασαν και από τότε δεν ξανασυναντηθήκαμε ποτέ μαζί και κανένα άλλο πρόβλημα δεν παρουσιάστηκε έκτοτε. Ο Γεράσιμος είχε κρατήσει το λόγο του.

Κάποιες φορές οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν οδηγώντας τα αυτοκίνητά μας στον επαρχιακό δρόμο του Αργοστολίου Πόρου εκεί κοντά στο Αδράκι αλλά ποτέ δεν έδειξε πως ήθελε να έχει μαζί μου κάποιο σημείο επαφής μέχρι μια σημαδιακή μέρα στις αρχές Μαρτίου του 2006.

Περπατούσα στην κεντρική πλατεία του Αργοστολίου όταν από την απέναντι πλευρά, εκεί που τώρα είναι το polo cafe, ακούω μια φωνή Μάκη – Μάκη και έναν κουστουμαρισμένο κύριο, άγνωστο σε μένα, να με καλεί να έλθω κοντά του.

Πλησίασα κοντά και προσπαθούσα να αναγνωρίσω ποιος ήταν.

-Δεν με γνωρίζεις μου λέει;

-Όχι, του λέω, δεν μπορώ να σε θυμηθώ.

-Ο Μινέτος ο Γεράσιμος μου λέει είμαι.

-Εσείς οι Μινεταίοι είσαστε και πολλοί, του λέω, ποιανού γιος είσαι μήπως και καταλάβω.

-Του Σπύρου είμαι μου λέει, είμαι αυτός που συνάντησες μια μέρα στην Έζα όταν ήσουνα Νομάρχης, το θυμάσαι;

-Πλάκα μου κάνεις του λέω; εσύ δεν έχεις καμία σχέση με εκείνον τον άνθρωπο που συνάντησα στο βουνό.

-Εγώ είμαι αυτός μου απάντησε, αποφάσισα να αλλάξω.

-Ρε Γεράσιμε του λέω ειλικρινά εάν δεν μου το έλεγες δεν θα μπορούσα να σε αναγνωρίσω ποτέ.

-Σε φώναξα γιατί σου χρωστάω ένα κέρασμα μου είπε.

-Γιατί μου το χρωστάς; τον ρώτησα

-Γιατί ήσουν ο μόνος που ήλθε να με συναντήσει στο βουνό και μου μίλησες σαν άντρας.

-Η αλήθεια είναι -του είπα αστειευόμενος - πως φοβήθηκα μην μου τραβήξεις καμιά τουφεκιά με τη καραμπίνα που είχες στα πόδια σου την ώρα που έφευγα αλλά κάτι μου έλεγε μέσα μου πως δεν θα τόκανες του είπα.

Γέλασε και μου είπε : να ξέρεις πως εμείς οι Μινεταίοι ποτέ δε βαράμε πισώπλατα. Σε φώναξα γιατί πρέπει να τελειώσουμε εκείνη την κουβέντα που κάναμε στην μικρή Έζα. Ο λογαριασμός που ανοίξαμε εκείνη την ημέρα οι δύο μας πρέπει να κλείσει. (Εκείνη τη στιγμή ουδέποτε μπορούσα να φανταστώ τι στην πραγματικότητα είχε στο νου του, το έμαθα δυστυχώς μερικές μέρες αργότερα).

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι στο Polo Central Cafe και άρχισε να μου μιλάει για τον Αίνο, το σπίτι του, τον δικό του χώρο, το είναι του. Τον άκουγα με το στόμα ανοιχτό και δεν μπορούσα να πιστέψω πως αυτός ο θηριώδης άνθρωπος με την γενειάδα και την κορδέλα στο μέτωπο που με το ζόρι συγκρατούσε τα πλούσια μακριά του μαλλιά και που φάνταζε σαν το στοιχειό του Αίνου, έτσι όπως τον είχα πρωτογνωρίσει, ήταν το ίδιο πρόσωπο με εκείνον τον κουστουμαρισμένο, άψογα ξυρισμένο και αρκετά αδυνατισμένο κύριο που μου έλεγε όλα αυτά τα τόσο σημαντικά και τα τόσο αληθινά για την προστασία και την ανάδειξη αυτού του βουνού που σε κανένα συνέδριο δεν είχα ακούσει.

Σε εκείνη την συζήτηση μου είπε εκείνες τις πικρές αλήθειες που όλοι προσπαθούμε να κρύψουμε είτε χαϊδεύοντας αυτιά είτε γιατί δεν τολμάμε να τις πούμε πιστεύοντας πως έχουν πολιτικό κόστος.

Πάνω από δύο ώρες μου μιλούσε για εκείνα που ο ίδιος πίστευε πως πρέπει να γίνουν για το Μεγάλο βουνό, το χώρο του, το σπίτι του και τον τόπο που αγάπησε όσο τίποτα άλλο στη ζωή του.

Ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που ένοιωσα ένα κόμπο στο στομάχι από τις απανωτές γροθιές των λόγων του Γεράσιμου και ένα συναίσθημα ενοχής για τις χαμένες μας ευκαιρίες να συνεννοηθούμε σε αυτό το νησί.

-Τις λύσεις για τη προστασία του Βουνού δεν θα τις βρείτε στα συνέδρια που κάνετε εσείς για να μιλάτε με τους εαυτούς σας. Θα τις βρείτε μαζί μας με τους κτηνοτρόφους και όσους έχουν κτήματα και περιουσίες σε αυτή την περιοχή. Κανένας δεν ξέρει το βουνό καλύτερα από εμάς, μόνο μαζί με εμάς ο Αίνος μπορεί να σωθεί. Εάν θέλετε το μεγάλο βουνό χωρίς εμάς στο τέλος θα μείνουν μόνο αποκαΐδια. Είναι από εκείνα τα λόγια που μου έμειναν αποτυπωμένα στην μνήμη μου.

Αφού μου είπε όσα είχε μέσα του, μου είπε πως τώρα τον λογαριασμό που είχε μαζί μου τον ξεπλήρωσε. Με μεγάλη επιμονή αφού πλήρωσε το κέρασμα αγκαλιαστήκαμε και με αποχαιρέτησε όπως αποδείχθηκε για τελευταία φορά.

Μετά από λίγες μέρες άκουσα την τρομερή είδηση για το φευγιό του Γεράσιμου.

Όπως ο Εμπεδοκλής πήρε τις τύχες της ζωής του στα χέρια του έτσι και ο Γεράσιμος αυτός ο θηριώδης πρώην Λοκατζής, ο απόκοσμος, ο ανυπότακτος και αδούλωτος ορεσίβιος νησιώτης στα 44 χρόνια του πήρε αυτοβούλως την απόφαση να γυρίσει σελίδα και να απελευθερωθεί για πάντα από τα εγκόσμια για να πετάξει όπως ένας ελεύθερος αετός στον ουρανό και στις κορφές του Αίνου. Το ημερολόγιο έγραφε 22 του Μάρτη το 2006, ημέρα Τετάρτη.

Πολλά χρόνια αργότερα μιλώντας με τον αδελφό του τον Χρήστο κατάλαβα και το πραγματικό νόημα που είχε εκείνη η συνάντηση που είχαμε στην πλατεία του Αργοστολίου.

Έκτοτε και κατά καιρούς κάτι μου έλεγε πως για την μνήμη του οφείλω να δημοσιοποιήσω την διαθήκη του για τον Αίνο έτσι όπως αισθάνθηκε να μου τα πει εκείνο το πρωινό του Μάρτη στην πλατεία του Αργοστολίου.

Το κάνω τώρα και ιδιαιτέρως μετά από τις τελευταίες καταστροφικές φωτιές πριν αφήσουμε περισσότερα αποκαΐδια πίσω μας.

Εκτιμώ πως έφτασε η ώρα να μιλήσουμε ειλικρινά μεταξύ μας και να συνεννοηθούμε επιτέλους σε αυτό το νησί. Όλοι μαζί και πρωτίστως με τους πραγματικούς χρήστες αυτών των περιοχών που πρέπει να τους ακούσουμε, να μας ακούσουν, να συνεννοηθούμε και να πάμε όλοι μαζί να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Αφιερώνω αυτό το κείμενο στην μνήμη του Γεράσιμου έτσι όπως τον πρωτογνώρισα και έτσι όπως αποχαιρετιστήκαμε εκείνη την ημέρα για τελευταία φορά όταν είχε πάρει την τρομερή απόφαση να φύγει αυτοβούλως για το μεγάλο ταξίδι.

Ευχαριστώ τον αδελφό του τον Χρήστο για την παραχώρηση των φωτογραφιών και για τις ώρες που έχει διαθέσει μαζί μου μιλώντας μου για το Μεγάλο βουνό, τα άγρια άλογα του Αίνου και βεβαίως για τον αδελφό του τον Γεράσιμο, τον άνθρωπο που δυστυχώς πολλοί από εμάς δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε.

Τον Γεράσιμο που ήθελε να ζήσει για πάντα ελεύθερος.

 

Μάκης Μεταξάς