Στην ομιλία μου επέμεινα στο ποιο πρέπει να είναι το μέλλον της ανάπτυξης σε όλη την ελληνική Περιφέρεια και μίλησα για αυτό που αποκαλώ Πατριωτική Οικονομία. Για το τι καθιστά μια οικονομία «πατριωτική» και γιατί αυτό έχει σημασία και για τη Θράκη και το Πανεπιστήμιό της.

Πατριωτική είναι μία οικονομία που…

Επενδύει ενεργά και επιθετικά στα συγκριτικά πλεονεκτήματα μιας περιοχής,

Αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος έχει αλλάξει και ότι η ελληνική επιχείρηση, οι μέτοχοι και οι εργαζόμενοι ανταγωνίζονται σε ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον στο οποίο οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς όπως την ξέραμε έχουν πια εκλείψει,

Διεκδικεί με κάθε τρόπο τον σωστό ανταγωνισμό για να μην αγωνίζονται οι ελληνικές επιχειρήσεις στην ανηφόρα,

Προστατεύει την ελληνική και ευρωπαϊκή οικονομία από ανταγωνιστές που αψηφούν του δικούς μας κανόνες.

Αλλά δεν σταματάει εκεί. Μία Πατριωτική Οικονομία οργανώνει την παραγωγή και προωθεί προϊόντα και υπηρεσίες κάθε τοπικής οικονομίας. Σχεδιάζοντας συλλογικά και συντονίζοντας όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς για να αξιοποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας περιοχής.

Έχω πει συχνά ότι η Θράκη θα μπορούσε να αποτελεί πόλο Τουρισμού Περιπέτειας. Άλλες περιοχές αναπτύσσουν τουρισμό περιπέτειας με το ένα δέκατο των στοιχείων της Θράκης. Αλλά για να χτίσεις Τουρισμό Περιπέτειας πρέπει να έχεις σχεδιασμό και συντονισμό.

Τοπικός σχεδιασμός δεν γίνεται χωρίς τους τοπικούς φορείς. Περιφέρεια και Δήμους. Τοπικό Πανεπιστήμιο. Επιμελητήρια και Επαγγελματικούς φορείς. Συνεταιρισμούς και Ομάδες Παραγωγών. Συνδικαλιστικά όργανα και Εργατικά Κέντρα. Να δυναμώσεις, να συντονίσεις, να ακούσεις και μετά να τους εμπιστευτείς τη λύση. Διότι, από αυτούς θα καταλάβεις το πραγματικό πρόβλημα και αυτοί θα είναι οι εμπνευστές και οι φορείς της λύσης, αν θέλουμε να υπάρξει λύση. Από κάτω προς τα πάνω. Όχι από πάνω προς τα κάτω.

Και αφού κάνεις αυτή τη δουλειά πρέπει να καταγράψεις όλα τα εργαλεία που έχεις στη διάθεσή σου για να οδηγήσεις τη νέα προσέγγιση, διευκολύνοντας το έργο των τοπικών φορέων: Τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της κάθε περιοχής, τη δημόσια περιουσία στην περιοχή, τα χρήματα / κονδύλια από το εξωτερικό, τις τράπεζες, και βέβαια το φορολογικό σύστημα. Χωρίς συντονισμό των πέντε αυτών εργαλείων από δυνατούς τοπικούς θεσμούς και φορείς, δεν θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο.

Για να γίνουν όλα τα παραπάνω όμως, πρέπει το κεντρικό κράτος να αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη με περιφερειακούς όρους. Αυτό δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, όπου η λογική είναι απελπιστικά υπερσυγκεντρωτική.

Ακόμα και στην Θράκη, με την πετυχημένη επένδυση στην Αλεξανδρούπολη, δεν έγινε περιφερειακός σχεδιασμός και ερήμωσε ο Βόρειος Έβρος. Οι αγρότες αγκομαχούν, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις εξαφανίζονται. Η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου μπορεί να γίνει μόνο με αλλαγή του διοικητικού μοντέλου της χώρας. Να σπάσει το απόστημα του υπερσυγκεντρωτικού κράτους.

Ξέρω ότι πολλοί τοπικοί θεσμοί είναι γεμάτοι προβλήματα. Αλλά αν θέλουμε να γίνουμε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος πρέπει να τους φτιάξουμε, όχι να τους απαξιώσουμε, συγκεντρώνοντας τα πάντα και πάλι στα χέρια του κεντρικού κράτους. Το τελευταίο είναι συνταγή χρεοκοπίας.

Με λίγα λόγια, δεν χρειαζόμαστε λεφτόδεντρα. Χρειαζόμαστε γενναίες μεταρρυθμίσεις για να αλλάξουμε τόσο το διοικητικό όσο και το παραγωγικό μας μοντέλο, χτίζοντας μια Πατριωτική Οικονομία.