Μια ρήγισσα,βασίλισσα,

έραβε και τραγούδα.

Είχε παιδί στα γράμματα,

το λέγανε Γιαννάκη.

Την ώρα που εσκόλασε,

πάει να γιοματίσει.

Βρίσκει τη Μάρω που κεντά,

βρίσκει τη Μάρω που ράφτει.

Τ'είναι Μάρω αυτό που κεντάς,

τ'είναι Μάρω αυτό που ράφτεις;

Του φίλου μου πουκάμισο 

και σε Γιάννο βρακάκι.

Σώπασε Μάρω, σώπασε

και θα σε μαρτυρήσω,

θε να το πω στον Κωσταντή 

να σε κουτσομυτήσει.

Στην κάμαρα τον έμπασε

με γλυκόλογα τον έρανε,

σ' αρνί εμπέλαζε, 

ωσάν κατσίκι τόσφαζε.

Που είναι Μάρω το παιδί;

Μάρω που είναι ο Γιάννης;

Το έλουσα, το στόλισα 

και στο σκολειό τον πήγα.

Πες μου κυρά δασκάλισσα 

μην είδατε το γιόκα μου

τον μοσχαναθρεμμένο

και το μονάκριβό μου.

Έχω μέρες να τον ειδώ,

μέρες να τον ακούσω.

Πολύ ατσιδέντε μ'έβαλες

στη δόλια την καρδιά μου.

Βάλε μου σκύλα να γευτώ,

στρίγγλα να γευματίσω,

εκείνη του σερβίρησε

του Γιάννου το σκωτάκι.

Το σκωτάκι  μίλησε 

μέσα απ' το πιατάκι.

Αν είσαι σκύλος φάε με,

εχθρός μαγάρισε με.

Αν είσαι ο πατερούλης μου,

σκύψε και φίλησε με.

Έσκυψε και το φιλησε 

και έγινε το παιδί του.

Πάντα είχαμε στην κοινωνία μας Μήδεια.

Από τη γιαγιά μου Σαπφώ γεννημένη 1899.

Διονυσία Μενεγάτου