Η νέα έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) με τίτλο «Συνθήκες Διαβίωσης στην Ελλάδα (Νοέμβριος 2025)», έρχεται να επιβεβαιώσει ότι οι ασθενείς στη χώρα μας δεν λαμβάνουν τη φροντίδα που χρειάζονται.

Συγκεκριμένα το 13% των ατόμων με ανάγκες για ιατρικές εξετάσεις ή θεραπείες δήλωσε ότι αυτές δεν ικανοποιήθηκαν το 2024, για οικονομικούς λόγους, μεγάλη λίστα αναμονής, μεγάλη απόσταση από τον ιατρό, έλλειψη μέσων συγκοινωνίας.

Όσον αφορά στην κατανομή ανά φύλο, οι γυναίκες δηλώνουν συχνότερα ανικανοποίητες ανάγκες σε σχέση με τους άνδρες (14,5% έναντι 10,6%), ενώ τα μεγαλύτερα ποσοστά καταγράφονται στις ηλικίες άνω των 65 ετών και στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα.

Ενδιαφέρον έχει και η διακύμανση μέσα στα χρόνια. Το 2013 το ποσοστό ήταν 9% και μέχρι το 2016 υπήρχε μία σταθερή ανοδική πορεία που έφτασε στο 13,1%. Από εκεί και πέρα το ποσοστό πέφτει, μέχρι το 2021 που έχουμε 6,4%. Από εκεί και πέρα το ποσοστό μεγαλώνει και φτάνει στο σημερινό 13%.

Η φτώχεια

Τα παραπάνω στοιχεία έρχονται να «κουμπώσουν» με τα ποσοστά φτώχειας του πληθυσμού. Εξάλλου ένας από τους λόγους της μη πρόσβασης σε φροντίδα είναι και οι οικονομικοί.

Το 26,9% του πληθυσμού ζει σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, ποσοστό που παραμένει από τα υψηλότερα στην Ε.Ε. (όπου ο μέσος όρος είναι περίπου 21%).

Κοινωνικές ανισότιτες στο ζενίθ

Τα ευρήματα της ΕΛΣΤΑΤ δεν αποτελούν μεμονωμένα στατιστικά δεδομένα. Αντιθέτως, συνθέτουν ένα ζοφερό αλλά και απολύτως ρεαλιστικό πορτρέτο της καθημερινότητας χιλιάδων πολιτών που βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα σύστημα υγείας υπό πίεση.

Το γεγονός ότι οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά ανικανοποίητων αναγκών αναδεικνύει κοινωνικές ανισότητες που ξεπερνούν την υγειονομική διάσταση. Πρόκειται για ομάδες που παραδοσιακά πλήττονται περισσότερο από φτώχεια, μοναξιά και μειωμένη πρόσβαση σε μεταφορές και υποστήριξη -παράγοντες που καθιστούν ακόμη δυσκολότερη την πρόσβαση σε υπηρεσίες.

Εξίσου ανησυχητική είναι η ιστορική διακύμανση: η σημαντική βελτίωση που κατεγράφη έως το 2021 φαίνεται πως αντιστρέφεται, με το ποσοστό να αγγίζει σήμερα και πάλι τα υψηλά επίπεδα της περιόδου της κρίσης. Η εξέλιξη αυτή θέτει επιτακτικά το ερώτημα: μήπως επιστρέφουμε σε μια περίοδο όπου η οικονομική δυνατότητα καθορίζει ποιος μπορεί να λάβει ιατρική φροντίδα και ποιος όχι;

Σε μια εποχή που η δημόσια υγεία αποτελεί βασικό πυλώνα κοινωνικής σταθερότητας, η ανάδειξη των προβλημάτων και η αναζήτηση ουσιαστικών λύσεων δεν είναι απλώς ζήτημα πολιτικής επιλογής, αλλά κοινωνικής αναγκαιότητας. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επιτρέψει να μετατραπεί η πρόσβαση στην υγεία από δικαίωμα σε προνόμιο.

healthstat.gr