Ανέκυψε (ομολογουμένως λίγο πριν τις εκλογές) το ζήτημα ποινικής (αλλά και αναγκαία πολιτικής) φύσεως της συμπεριφοράς του Ευρωβουλευτή Αλέξη Γεωργούλη. Πέραν της δύσκολης προσέγγισης του θέματος που αξίζει περαιτέρω την ποινική διερεύνηση από τους αρμοδίους να το πράξουν, προσωπικά (και επειδή το τεκμήριο αθωότητας είναι δικονομική αρχή και όχι κοινωνική επιταγή για να μας εμποδίζει να πάρουμε θέση), δεν μπορώ να μην είμαι με την πλευρά εκείνη, που βρίσκει το θάρρος να καταγγείλει. Οι λόγοι είναι ευνόητοι και όποια συζήτηση πάνω σ’ αυτό περιττεύει.

Ο λόγος, όμως που παίρνω θέση, καμία σχέση δεν έχει μ’ αυτή καθ’ εαυτή την είδηση, όσο με την πραγματική ευθύνη αυτού που επιλέγει και έχει την τελική ευθύνη κατάρτισης των ψηφοδελτίων.

Ποιος είναι ο κύριος Γεωργούλης; Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε ως συμμέτοχος στην διεκδίκηση μιας πολιτικής αλλαγής; Ένας άνθρωπος που βρέθηκε στην αριστερά και περπάτησε μαζί μας στους δρόμους; Ένας άνθρωπος που ψήθηκε μες την κοινωνία και τα κινήματα; Ένας άνθρωπος που η πολιτική του πορεία παρείχε εκείνη την σημειολογία και την ένδειξη της υπεροχής του έναντι άλλων, ώστε να κοσμεί ένα ψηφοδέλτιο;

Σ’ όλα τα παραπάνω η απάντηση είναι «όχι». Ο κος Γεωργούλης είναι ακόμα ένας από τους πολλούς που είδε φως και μπήκε στην πολιτική ζωή για να προσφέρει πιθανόν… στον εαυτό του.

Ευθύνεται ο ίδιος όμως σήμερα που ένας πολιτικός χώρος, αυτός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δέχεται τον ψόγο και την κριτική; Όχι βεβαίως.

Ο πραγματικός υπεύθυνος είναι ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος σταθερά τα τελευταία χρόνια έχει μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της αριστεράς, σ’ αρχηγικό κόμμα και κατ’ επέκταση στο «Τσίπρας Ετερόρρυθμος Εταιρεία». Είναι αυτός που έχει μειώσει τον ρόλο όλων εκείνων των αξιόλογων στελεχών της αριστεράς, που πληρούσαν άριστα και επάξια τις ανωτέρω σημαντικές παραμέτρους, ώστε να κοσμήσουν ένα ψηφοδέλτιο και έχει επιλέξει σταθερά και συνειδητά να καταρτίζει ψηφοδέλτια «επωνύμων». Δεν τον ενδιαφέρει η ποιότητα των ανθρώπων να συμβαδίζει με τις αξίες της αριστεράς, αρκεί κατ’ επίφαση να μην είναι «δεξιοί» και να είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι, ώστε να μην χρειάζεται να αναζητούν τους ψηφοφόρους.

Έχει κατορθώσει να απομονώσει στην συντριπτική του πλειοψηφία  το υγιές τμήμα εκείνο που ζυμώθηκε και γαλουχήθηκε με τις αξίες της αριστεράς και της κοινωνικής δικαιοσύνης, πρωτίστως για την δική του αρχηγική ασφάλεια, ώστε να μην έρθει αντιμέτωπος με φαινόμενα εσωκομματικής του αμφισβήτησης, όπως στο παρελθόν. Αφετέρου, ώστε να καταρτίζει (αλά αμερικάνικου τύπου) ψηφοδέλτια, με μικρή απαίτηση πολιτικών ποιοτικών χαρακτηριστικών, αλλά ήδη ευρέως γνωστά στο εκλογικό κοινό ονόματα.

Γι’ αυτό το λόγο, όπως και ο αρχηγός της Ν.Δ βέβαια, επιλέγει στα ψηφοδέλτια του πρόσωπα, με ανύπαρκτη κοινωνική και πολιτική δράση, πολιτικοποίηση, θέσεις και αξίες, οι οποίοι φέρουν εύηχα το όνομά τους διαπρέποντας σ’ άλλους, άσχετους με την πολιτική και την κοινωνία, τομείς και μετατρέποντας την διαδικασία της δημοκρατικής εκλογής σε ριάλιτι και τηλεψηφοφορία.

Μετατρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα της αριστεράς σε «ΤΣΙΠΡΑΣ Ε.Ε.», η οποία αυτή εταιρεία μοναδικό της «μανατζερίστικο» στόχο έχει την κυβερνητική της εκλογής με κάθε μέσο και διερχόμενη κάθε μέθοδο, ακόμα και τα πρωτοσέλιδα του Μακελειού.

Γεράσιμος Γαβριελάτος, Υποψήφιος Βουλευτής Κεφαλληνίας & Ιθάκης, ΜέΡΑ25 – συμμαχία για τη ρήξη