Τελικά, ίσως καλύτερα που δεν παρευρέθηκα. Γιατί τέτοια τροπή που επήρε η εκδήλωση –πόσο θλιβερό αλήθεια!-, το πιο πιθανόν είναι να βρισκόμουν ανάμεσα σε «φίλια πυρά». Κι αυτό, γιατί όφειλα να κάνω –και φυσικά θα έκανα- αναφορά σε ένα ζήτημα που «έχει θαφτεί» γιατί δεν συνέφερε τους «κλαίγοντας επί του πτώματος». Το ότι δεν ήμουν όμως, με ωθεί να την καταγράψω μια και που «verba volant» και «scripta manent».

Στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο μας –εννοείται και στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη μας- ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!

Στη μοναδική κι ανεπανάληπτη «σιορα Ελένη» ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!

Καμμία και κανείς ποτέ δεν θα σταθεί στο δικό της ύψος. Στη δική της μεγαλοσύνη. Στη δική της αγάπη και δοτικότητα, στην καπατσοσύνη της, στην ευγένεια και στον «αέρα» της, στη λαμπρή της προσωπικότητα, στο μεράκι και στη φροντίδα της για το δημιούργημά της: το Μουσείο, που το γέννησε, το ανέθρεψε και το συντήρησε όχι μόνον με το δικό της «γάλα», αλλά και με το «αίμα» της.

Δεν υποτιμώ κανενός την προσφορά. Τουναντίον. Θέλω να πιστεύω -και πιστεύω- στην καλή πρόθεση όλων όσοι την διαδέχτηκαν. Αλλά, ας μην ξεχνάμε πως όταν προηγείται ένας τόσο φωτοβόλος γεννήτωρ σε οποιονδήποτε τομέα/χώρο, όσοι έπονται αυτού, φέρουν μεγάλη ευθύνη. «Τρομάζουν» βρισκόμενοι «στη σκιά». Και σίγουρα, νοιώθουν δέος –με όλη τη βαρύτητα της λέξεως-.

Τελικά, ως είναι τα δεδομένα –όσα δηλαδή ακούστηκαν προχθές μέσα στην αίθουσα τής Κοργιαλενείου για την θλιβερή κατάσταση του Μουσείου-, οι στόχοι ΔΕΝ επιτεύχθηκαν ούτε στο ελάχιστο. Γιατί έγιναν λάθη. Γιατί δεν λήφθηκαν αποφάσεις με πυγμή. Γιατί κανείς δεν βγήκε δυναμικά μπροστά. Αυτά ειπώθηκαν έτσι κι αλλιώς (τα άκουσα με προσοχή που τα ανήρτησε ο Σπύρος Αλεβιζόπουλος στο site του, Kefalonianews).

Θα αναφερθώ σε μια λύση την οποία βίωσα εκ των ένδον, και για την οποία μίλησε ακροθιγώς ο αξιολογότατος φίλος Ηλίας Τουμασάτος. Την λύση Αρσένη.

Όταν ο Γεράσιμος Αρσένης ήταν Υπουργός Παιδείας, και μια και που γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το Μουσείο, προσπάθησε –αρχικά μέσω της Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης- να το χρηματοδοτήσει. Να σημειωθεί πως το διάστημα εκείνο ήμουν στον Δήμο Αργοστολίου επί Δημάρχου Μάκη Φόρτε (εν προκειμένω τέλη του 1999-αρχές του 2000 που έγιναν οι σχετικές ενέργειες).

Προθυμότατος ο Αρσένης –ας μην ξεχνάμε πως η Κεφαλλονιά οφείλει πολλά σε αυτόν που δεν είναι όλα γνωστά, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημά μας τώρα-, έδρασε άμεσα και βρήκε τότε ως μοναδική λύση για να χρηματοδοτείται μόνιμα πλέον το Μουσείο, να γίνει Δημοτικό (η σκέψη μέσω της Βιβλιοθήκης ήταν αρχική). Ο Μάκης Φόρτες –που για εμένα είναι ένας από τους αναμορφωτές του Αργοστολίου- στήριξε με θέρμη αυτήν την λύση κι αγωνίστηκε για την πραγμάτωσή της. Όμως… κολλήσαμε στο Κοργιαλένειο Συμβούλιο το οποίο, -για ευνόητους λόγους που, ως όν μέσης λογικής δεν επιθυμώ να αναφέρω-, απέρριψε την πρόταση Αρσένη, μια πρόταση που παρείχε μόνιμη λύση, όχι μόνον για τη διάσωση του Μουσείου, αλλά και για την περαιτέρω αναβάθμιση και εξέλιξή του. -Πιστέψτε με, ντρέπομαι να γράψω τι απάντηση μού έδωσε μέλος του Συμβουλίου όταν πήγα να μάθω τα σχετικά για την άρνηση της πρότασης-. Όλα αυτά, είναι περασμένα στα Πρακτικά του Κοργιαλενείου Συμβουλίου, είναι στον Δήμο Αργοστολίου, και φυσικά υπάρχουν και στα αρχεία του Υπουργείου Παιδείας.

Όταν δε ο Αρσένης είχε φύγει από το Υπουργείο Παιδείας, ήρθε κι άλλη πρόταση για τη διάσωση του Μουσείου. Η πρόταση Ευθυμίου το 2003 (να κάνει ΝΠΔΔ την Βιβλιοθήκη, να εξασφαλίσει οριστικά το μέλλον της και το προσωπικό και παράλληλα και το Μουσείο το οποίο θα έμπαινε μέσα στον οργανισμό). Απερρίφθη (!) κι αυτή από τα μέλη του Συμβουλίου του Κοργιαλενείου Ιδρύματος. Για να είμαι όμως δίκαιη, οφείλω να αναφέρω πως ο Μακαριστός Σπυρίδων, που προΐστατο του Συμβουλίου, ΔΕΝ ήταν αρνητικός. ΚΑΘΟΛΟΥ! Η κεφαλή της τοπικής Εκκλησίας μας τολμούσε! Αλλά δεν ακολούθησαν οι άλλοι του Συμβουλίου. Και καθώς «ένας κούκος, δεν φέρνει την άνοιξη», σήμερα καθόμαστε και κλαίμε όλοι γύρω από «την καρδάρα με το χυμένο γάλα».

Μια καρδάρα που εμείς οι ίδιοι κλωτσήσαμε. Και ξανακλωτσήσαμε για να φέρουμε …καλύτερο και πιο μόνιμο καταστροφικό αποτέλεσμα!

Γευθείτε τώρα τα δικά σας έργα και συνεχίστε να κάθεστε στις καρέκλες σας να ανακυκλώνεστε μεταξύ σας! – Αλήθεια, με ποιον διαφανή τρόπο γίνονταν κάποιοι Μέλη του Συμβουλίου-;

Αρκετά πια με το κατεστημένο, το δύσκαμπτο, που δεν τολμά να κάνει βήματα προόδου, να δει την αλήθεια, να διεκδικήσει με δυναμισμό, σεβασμό και τόλμη αυτά που πρέπει. Να ανοίξει πόρτα στο αύριο, να σχεδιάσει μέλλον για την Κεφαλλονιά μας, να δώσει ελπίδα στα παιδιά μας!

Αχ! σιόρα Ελένη –που κι εσύ αντιμετώπιζες εμπόδια που σου ύψωναν κατά καιρούς οι του Συμβουλίου- ως ειπώθηκε στην συνάντηση της 6^ης Σεπτεμβρίου-! (Φανταστείτε πού έφθαναν)!

Αχ! σιόρα Ελένη… Πού ήσουν τότε, τον καιρό των λύσεων Αρσένη – Ευθυμίου, να ορθώσεις το ανάστημά σου και να σώσεις το δικό σου Μουσείο;

Γράφω, πάντα με βαθύ σεβασμό και εκτίμηση στους φάρους του πολιτισμού της Κεφαλλονιάς μας, στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη μας και στο Μουσείο μας.

Ευρυδίκη Λειβαδά Ντούκα