“Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,  προσμένουμε ίσως κάποιο θαμα…..”

 Τα παραπάνω λόγια του Κώστα Βάρναλη είναι φτωχά για να  περιγράψουν την ηθική και πολιτική παρακμή των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης στις μέρες μας.

Θλίψη και μόνο προκαλεί η φωτογραφία που κάνει τον γύρο του κόσμου, με τον Τραμπ να κάθεται στην Προεδρική πολυθρόνα και τους Ευρωπαίους ηγέτες τριγύρω να παρακολουθούν σαν μαθητούδια αυτά που τους έλεγε.

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι οι ηγέτες της Ευρώπης αποτελούν δυστυχώς, πειθήνια όργανα της Αμερικής λειτουργώντας ως υπόδουλοι, χωρίς να νοιάζονται για το μέλλον των λαών τους.

 Έσυραν την Ευρώπη σε έναν πόλεμο  ικανοποιώντας τα σχέδια της Αμερικής, αγνοώντας τις συνέπειες για την ίδια την Ευρωπαϊκή οικονομία και την ασφάλεια των χωρών τους. Όταν ήταν στο χέρι τους να εξαντλήσουν όλα εκείνα τα απαραίτητα διπλωματικά μέσα ώστε αυτός ο πόλεμος να μην ξεκινήσει. Κάτι που θα μπορούσε να είχε συμβεί μετά τις συνομιλίες  Ρωσίας – Ουκρανίας στην Κωνσταντινούπολη. Τότε που οι δυο χώρες βρέθηκαν πολύ κοντά στην επίτευξη ειρήνης.

Η επίτευξη μιας τέτοιας ειρήνης θα έδινε δύναμη  πρώτα και κύρια στην ίδια την Ευρώπη και θα ενίσχυε την άμυνα της και την ενεργειακή της αυτάρκεια.

Τώρα τα σπασμένα καλούνται να τα πληρώσουν οι λαοί των χωρών μας. Δεχόμενοι τις συνέπειες για ένα πόλεμο διά αντιπροσώπων κι ερχόμενοι  αντιμέτωποι με την ενεργειακή φτώχεια και ένα πρωτοφανές κύμα ακρίβειας.

Δεν ρωτήθηκαν όμως ποτέ οι Ευρωπαίοι πολίτες εάν συμφωνούν ή όχι με αυτές τις επιλογές, και  αν εγκρίνουν εντέλει τη συνέχιση αυτού του βρώμικου πολέμου που χρηματοδοτείται από το δικό τους υστέρημα.

 Αυτή δεν είναι δημοκρατία. Για ποια ενωμένη Ευρώπη της ειρήνης και της σταθερότητας μιλάμε;

Πήγαν λοιπόν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στον Λευκό Οίκο για να στηρίξουν τον Ζελένσκι και να υπενθυμίσουν στον Αμερικανό Πρόεδρο ότι υπάρχουν και αυτοί.

Μ΄ άλλα λόγια, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν τον κολαούζο  σ’ έναν ηγέτη που οδήγησε τη χώρα του στον όλεθρο ενώ θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί πολύ πριν αρχίσουν οι εχθροπραξίες.

Επιπλέον, συμφώνησαν, λέει, να πληρώσουν οι Ευρωπαίοι πολίτες εκατό δισεκατομμύρια δολάρια στους Αμερικανούς προκειμένου να εξοπλίσουν την Ουκρανία με όπλα.   

Ενδεχομένως να υπάρχουν κι άλλα που εμείς δεν ξέρουμε, όπως τους στρατιώτες, που θα πρέπει να στείλει το κάθε κράτος της ΕΕ, για την ασφάλεια της Ουκρανίας κλπ. 

Αν είναι τόσο πονόψυχοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες με την Ουκρανία, γιατί δεν τους πιάνει ο ίδιος πόνος και για την κατεχομένη Κύπρο που στενάζει πάνω από πενήντα χρόνια κάτω από την μπότα του Τούρκου κατακτητή;

Αλλά που να τους πιάσει τέτοιος πόνος, όταν θέλουν να εντάξουν την Τουρκία στην νέα αρχιτεκτονική άμυνα της Ευρώπης χρηματοδοτώντας την πολεμική της βιομηχανία. Σκέφτηκαν πότε τις απειλές που δέχεται η χώρα μας από την Τουρκία; Ή μήπως ανησύχησαν ποτέ για την ασφάλεια των συνόρων της Ευρώπης στη νοτιοανατολική Μεσόγειο;

Άραγε, γιατί δεν τους πιάνει ο ίδιος πόνος  και για τη Γάζα, όπου οι Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν με αφανισμό από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ κι ο κόσμος λιμοκτονεί;

Με τέτοιες ηγεσίες, λοιπόν, που υπάρχουν σήμερα, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δυσοίωνο κι αυτό είναι κρίμα για τις επόμενες γενιές που έρχονται.

                                                           ΔΙΟΝΥΣΗΣ Φ. ΜΑΡΚΑΤΟΣ