Χάνεται η παράδοσή του, τα ήθη, τα έθιμά του, οι χοροί του. Με τα μεγάλης δυσκολίας μπορείς να χορέψεις σε ένα πανηγύρι και θα είσαι τυχερός αν δεν φύγεις με κάνα παπούτσι στη μούρη από τα παλικάρια που κάνουν τα τσαλίμια τους. Οι χοροί μας οι περισσότεροι είναι δίχως λόγια, λες και οι παλαιότεροι δεν διασκέδαζαν, δεν τραγούδαγαν, δεν πείραζαν ο ένας τον άλλον πάνω στον χορό με δύστυχα. Ή τα όργανα μας τα ανταλλάξαμε με καινούργια πιο ωραία χάθηκε η φλογέρα, το σκορτσάμπουνο, το μαντολίνο, ή κιθάρα ,το ανακαρί και άλλα. Κι αν είσαι τυχερός και πέσεις σε κανένα καλό πανηγύρι, θα χορέψεις δυο χορούς από την Κεφαλονιά∙ δύο, άντε τρεις το πολύ. Όμως βλέπεις, αλλάξαμε τους χορούς μας ή τους μετονομάσαμε με χορούς του Αιγαίου, της Ηπείρου, λες και δικούς μας δεν έχουμε. Τους ξεχάσαμε και τους χάνουμε σιγά σιγά – και χαιρόμαστε γι’ αυτό. Βλέπεις, «το Γλέντι» είναι καλύτερο από το διβαράτικο ή τον μπάλο, ή και το μπαλοδιβαράτικο (γιατί το ακούσαμε κι αυτό: μια λέξη, δύο ξεχωριστοί χοροί). Δυστυχώς, ήμαστε άξιοι της μοίρας μας και εθελοτυφλούμε μπρος στο βωμό του χρήματος.

Δεν ήμαστε άξιοι να σταθούμε απέναντι στους μερακλήδες παππούδες μας, που συνάντησα στα πανηγύρια μας, και μου είπαν:

«Τι κακό είναι ευκείο το ξαφνικό, αφέντη μου, που σας έχει βρει την νέα γενιά και σαρτάτε έτσι;»

Κωνσταντίνος Ανδρεόλας