Μακριά πέρα απο τον ορίζοντα, πέρα από τις θάλασσες που κολυμπάμε, υπάρχουν θάλασσες που δεν κολυμπιουνται, αμμουδιές που τα παιδιά δεν παίζουν, ηλιοβασιλέματα που δεν φωτογραφίζονται.

Μακριά περα απο τον ορίζοντα, υπάρχουν παιδιά που δεν σκάβουν λάκκους στην άμμο για να τους γεμίσουν νερό, αλλα σκάβουν λάκκους στην άμμο για να βρούνε νερό.

Τι σημασία εχει αν αυτά τα παιδιά είναι μαύρα η άσπρα;

Τι σημασία εχει αν τους είπαν οι γονείς τους να φωνάζουν τον Θεό Γιαχβέ ή Αλλάχ, αν ανεμίζουν πράσινο κόκκινα πανιά η γαλάζια;

Είναι τα ίδια παιδιά που βρήκες σε ομαδικούς τάφους στην Βοσνία, τα ίδια ακριβώς που κάηκαν στους κλιβάνους του Άουσβιτς, εκείνα που κυνήγησαν οι τσέτες στα βουνά του Πόντου, εκείνα που στριμώχτηκαν στην παραλία της Σμύρνης, ίσως ακόμη και εκείνα που πέρασε απο πανω τους το άλογο του Κολοκοτρώνη στην Τριπολιτσά.

Μακριά στον ορίζοντα, πέρα απο τον κόσμο της ύλης και του γυαλιού, υπάρχει ο κόσμος που ονειρευτήκαμε σαν ήμασταν παιδιά, ένας κόσμος που περιμένει υπομονετικά να  ανθίσει , εκεί οι άνθρωποι δεν πυροβολούνται στις ουρές για το συσσίτιο, το φαγητό περιμένει στο τραπέζι και δεν πέφτει από τον ουρανό, τα παιδιά των επισκεπτών στην χώρα μας είναι ευπρόσδεκτα και δεν λιθοβολούνται για αυτά που αποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών τούς.

Μακριά, αλλά ίσως πολύ κοντά μέσα μας, ζουν δυο λύκοι.

Ο ένας είναι αυτός που γεννά το μίσος, την φιλοδοξία ,τον εγωισμό που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του, την απληστία που θολώνει τα μάτια σου και την βία που γεννά και άλλη βία ,ο άλλος λύκος είναι η πίστη που ηρεμεί την ψυχή μας, η αγάπη που κάνει την ψυχή μας να πετάει, χωρίς να ανοίγει τα φτερά της.

Αυτοί οι δυο λύκοι παλεύουν μέσα μας για το ποιός θα επιβληθεί και θα κυβερνήσει τον άνθρωπο.

Ο λύκος που θα κερδίσει είναι αυτός που τρέφουμε περισσότερο…

Διάλεξε ποιόν λύκο θες να ταΐσεις.

Δημήτρης Ζησιμάτος