Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπόρεσα, πριν ακόμα εκδοθεί, να μοιραστώ το πόνημα του εκλεκτού μου φίλου και  γιατρού, κατά κόσμον Βαγγέλη Ευαγγελάτου.

Ένα βιβλίο σχολείο

Αυτό δεν είναι βιβλίο, δεν είναι νουβέλα,  είναι ένα μεγάλο σχολείο! Μας διεγείρει συναισθηματικά, το πρώτο εσωτερικό δάκρυ ήρθε για μένα, με την εισαγωγή του που τα λέει όλα, όσα θα ακολουθήσουν.

Ένα σχολείο, χωρίς εξετάσεις, χωρίς βαθμούς, χωρίς αποστηθίσεις, χωρίς επαναλήψεις. Ένα μάθημα ιστορίας, έρωτα, τέχνης, ιατρικής, ιατροφιλόσοφων,  φιλοσοφίας, ιδεολογίας και ό,τι άλλο σημαίνει ζωή και κατάθεση ψυχής.

 ’Ένα σχολείο, όπως προτείνει η σύγχρονη Παιδαγωγική της Εφαρμογής στην Πράξη, με άλλα λόγια η ίδια η ζωή και η εμπειρία, από έναν άνθρωπο όμως, που ξέρει να βλέπει. Έναν άνθρωπο που ξέρει να ακούει με ενσυναίσθηση βαθειά, που μπαίνει στη θέση του άλλου, όπως γίνεται εκεί που ανθίζει η συνειδητότητα, η γνώση του «Εγώ» που αντιλαμβάνεται τον «Άλλο».

Λογοτεχνία, τροφή και οίνος

Με έντεχνο λόγο, με πραγματική λογοτεχνική μαεστρία, αλλά και απλότητα, αισθάνεσαι σαν να κουβεντιάζεις με τον συγγραφέα. Γύρω από ένα τραπέζι για παράδειγμα, όπου η μαγειρική, το φαγητό και ο οίνος,  μετατρέπονται σε τελετουργία απόλαυσης και μοιράσματος. Ένας Μυστικός Δείπνος γεμάτος αγάπη για τον/την  σύν-τροφο, για την ίδια την τροφή, σαν ένα ποίημα εξύμνησης για τη στιγμή που σημαίνει Ζωή, που  δίνει Ζωή.

Τα τέσσερα κοινωνιοψυχολογικά  επίπεδα

Ο συγγραφέας μας, με τους κεντρικούς ήρωές του, τον Γιώργο και τη Βάγια, ερωτευμένους με βαθειά και ουσιαστική επικοινωνία, που δεν χρειάζεται πολλά λόγια, μπαινοβγαίνει με άνεση από το ατομικό Εγώ, στο διατομικό  Εσύ και Εγώ των προσωπικών σχέσεων. Περνάει με δεξιοτεχνία στο  συλλογικό Εμείς και Εσείς, οι Γιατροί, οι Αρχιτέκτονες, οι Έλληνες, οι Ιταλοί… για να καταλήξει απλά και φυσικά στην Ιδεολογία, που σαν παλίρροια έρχεται-φεύγει και ξανάρχεται, έρχεται-φεύγει εξελίσσεται, όταν ο  άνθρωπος σέβεται και θαυμάζει την παράδοση, ενώ παράλληλα είναι ανοικτός και δεκτικός στην ανανέωση, όπως ο Γιώργος και η Βάγια.

Η διεπιστημονικότητα στο σημαίνον και το σημαινόμενο

Η μεγάλη συνάντηση της αρχιτεκτόνισσας Βάγιας με τον γιατρό Γιώργο, γίνεται μέσα από κοινό έργο που αναλαμβάνουν. Εκείνη θέλει τα κτίρια-ospedale-νοσοκομεία- που θα μελετήσει- να μην συνομιλήσουν απλά με άλλα παραδοσιακά κτίρια της Ιταλίας, μόνο ως σημαίνον. Θέλει να αναδειχθεί και το σημαινόμενο, αυτό που «άκουσαν» οι τοίχοι από γιατρούς, νοσηλευτές και ασθενείς, από πονεμένους συγγενείς.

Η διεπιστημονική συνεύρεση των δύο πρωταγωνιστών, είναι η Ουρανία Αφροδίτη του Πλατωνικού Συμπόσιου, που γεννάει Έργο. Μαζί με την ισότιμη αδελφή της,  την Πάνδημη Αφροδίτη που γεννάει παιδιά, σκιαγραφούν  τις μορφές και την εξέλιξη του «Έρωτα».

Ένα σακάκι και μια όπερα στο La Fenice

Τι όμορφη περιγραφή και πόση αγάπη και φροντίδα από εκείνη, αλλά και πως το νοιώθει εκείνος! Πρέπει να πάνε στην όπερα της Βενετίας, εκείνος χρειάζεται επίσημο σακάκι. Η τέχνη παντού στη ζωή τους, αλλά και με πόσο λογοτεχνικές-διεγερτικές περιγραφές από εκείνον!  Όλα είναι Έρωτας, τι νομίσατε; Στιγμή δεν μας αφήνει να το ξεχάσουμε ο συγγραφέας.

Οι μεγάλες εξομολογήσεις εκατέρωθεν

Οι εξομολογήσεις θα έρθουν όταν αφήνουν τη Βενετία, για να ταξιδέψουν στη Μπολόνια διασχίζοντας 18 χλμ τούνελ κάτω από τα Απέννινα με το τραίνο. Στη μεγάλη ανηφορική εμπορική στοά της Μπολόνια la Montagnola …  όταν αφήνουν τη Μπολόνια για την Αιωνία Πόλη, τη Ρώμη….. Εκεί που όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε αυτή, αλλά ξεκινούν και από αυτή…

Τέλος, φεύγουν πάνω σε μια κατακόκκινη Ducati Rosso, μηχανή που οδηγεί  Εκείνη, χωρίς σεξισμούς, χωρίς  φαλλοκρατικούς  επιδεικτικούς του τιμονιού, ισότιμα, ούτε ίχνος οποιασδήποτε μορφής ελέγχου κρυφού ή φανερού, εκατέρωθεν….

Επίλογος

Μέχρις εδώ όμως το spoiler…..αν και… ό, τι και να πούμε δεν περιγράφεται μια Παλίρροια του Νερού αν δεν διαβαστεί ξανά και ξανά… με το ρυθμό του γονδολιέρη, όπως λέει ο συγγραφέας….. Voga  e va gondolier….

Και…. Ποτέ δεν είναι αργά για ο,τιδήποτε, το ξέρεις  καλέ μου φίλε… Καλοτάξιδο!!

Απάντηση του Ευάγγελου Ευαγγελάτου, στο λόγο της Σοφίας Αράβου-Παπαδάτου για τη νουβέλα «Η Γραμμή της Παλίρροιας»

Αγαπημένη μου Σοφία                       

Δεν είναι απλά τιμή είναι συγκίνηση και βαθειά χαρά να βλέπει κανείς το έργο του να γίνεται καθρέφτης στο λόγο ενός ανθρώπου που ξέρει να βλέπει με  μάτια ψυχής. Διαβάζοντας τις λέξεις σου, αισθάνθηκα σαν να ξαναέζησα το ταξίδι του Γιώργου και της Βάγιας μέσα από τα δικά σου μάτια-αλλά και σαν να συναντήθηκαν ξανά, εκεί που η λογοτεχνία γίνεται πράξη, και η πράξη ποίηση. Το ονόμασες «σχολείο» και μου θύμισες γιατί γράφουμε, για να μοιραστούμε, όχι  για να διδάξουμε. Για να ψιθυρίσουμε, όχι για να φωνάξουμε.

Για να ανοίξουμε χώρο στον άλλο να μπει. Μίλησες για αρχιτεκτονική, για φιλοσοφία, για το σακάκι στη Βενετία, για τη Ducati Rosso και τη Μπολόνια, για τις σιωπηλές εξομολογήσεις των ανθρώπων που αγαπιούνται με τρόπο ουσιαστικό - και όλα αυτά, τα έντυσες με τον στοχαστικό σου λόγο, τη ζεστασιά, την καθαρότητα της σκέψης σου.                                                        Η λέξη που μου έρχεται είναι ευγνωμοσύνη. Και η δεύτερη είναι συντροφικότητα. Γιατί αυτά τα κείμενα, τα δικά σου και το δικό μου, δεν γράφονται σε απόσταση γράφονται με κοινή ανάσα.  Όπως πολύ σωστά λες: ποτέ δεν είναι αργά για οτιδήποτε.                                                    

Καλοτάξιδοι να είναι πάντα οι δρόμοι της γραφής, της ζωής, της καρδιά μας.                         

Με αγάπη και εκτίμηση                                                                                              

Βαγγέλης Ευαγγελάτος                                                                                                       

Ιούλιος 2025