Οι ηγεσίες των κυρίαρχων Ευρωπαϊκών Κρατών προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η εκτίναξη των εξοπλισμών έρχεται ως απάντηση  απέναντι στην πολεμική απειλή της Ρωσίας.

ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ;

   Τα στοιχεία διαψεύδουν  αυτούς τους ισχυρισμούς. Το ΑΕΠ της Ρωσίας είναι το 1/8 αυτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ρωσική οικονομία αγωνίζεται και μετά από τρία χρόνια έντονου πολέμου στην Ουκρανία, ο ρωσικός στρατός δεν κατάφερε να καταλάβει περισσότερο από το 20% της χώρας.

   Τα ευρωπαϊκά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ ξοδεύουν τρεις φορές περισσότερα για την άμυνα από τη Ρωσία: 454 δισεκατομμύρια δολάρια σε σύγκριση με 141 δισεκατομμύρια δολάρια το 2024. Το NATO στην Ευρώπη έχει τετραπλάσια πολεμικά πλοία, τριπλάσια άρματα μάχης, τεθωρακισμένα οχήματα και πυροβολικό, διπλάσια μαχητικά αεροπλάνα και περισσότερους στρατιώτες (Greenpeace & IISS -11/11/2024).

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ;

   Η κυρίαρχη αλήθεια που επιτηδευμένα υποκρύπτεται από το διευθυντήριο της Ευρώπης  είναι ότι ο γαλλογερμανικός άξονας, που από την ίδρυση της ΕΕ αποτέλεσε την «ατμομηχανή» του καπιταλιστικού μπλοκ, παραπαίει. Αναπόφευκτα, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση.

   Οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης διάγουν βίους παράλληλους, με τις οικονομίες τους να εμφανίζουν σοβαρά προβλήματα.

   Η μείωση της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης σε σχέση με Ηνωμένες Πολιτείες και Κίνα είναι μία πραγματικότητα. Σύμφωνα με την έκθεση Ντράγκι που δημοσιεύθηκε πριν κάποιους μήνες, η Ευρώπη σήμερα δεν έχει ούτε μία εταιρεία της μέσα στις 15 με τις μεγαλύτερες πωλήσεις ηλεκτρικών αυτοκινήτων παγκοσμίως. Συνολικότερα μόλις τέσσερις από τις 50 κορυφαίες εταιρείες τεχνολογίας του πλανήτη προέρχονται από τη Γηραιά Ήπειρο.

   Και κάπως έτσι από την «Ευρώπη της ειρήνης», οι ευρωπαϊκές ηγεσίες καθοδηγούν τη στροφή στην πολεμική οικονομία, που επιδιώκεται να αποτελέσει την αναπτυξιακή διέξοδο που αναζητά η ΕΕ (και τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κράτη), από το σπιράλ συνεχόμενων κρίσεων. Άλλωστε, οι νέες παραγγελίες στην πολεμική βιομηχανία και η ανοικοδόμηση κατεστραμμένων χωρών, υπήρξαν πάντοτε πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο. 

  Έτσι είναι αναπόφευκτο λοιπόν ότι αυτές οι ισχυρές δόσεις μιλιταρισμού, θα φέρουν ακόμα πιο κοντά την πολεμική απειλή. Αν μάλιστα  συνδυαστεί ότι συμβαίνει με την άνοδο της ακροδεξιάς και τις κρίσεις στο μεταναστευτικό και στο πεδίο των δημοκρατικών ελευθεριών, οι κίνδυνοι για τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους και το εισόδημα των ευρωπαίων εργαζομένων πολλαπλασιάζονται. 

   Θα ήταν καλό λοιπόν να μην συγχέουμε δυο διαφορετικά πράγματα. Ναι, είναι σημαντικό η Ευρώπη να αποκτήσει τη δική της φωνή στο διεθνές τοπίο. Και τη στρατιωτική ισχύ που θα εξασφαλίζει ότι αυτή η φωνή θα ακούγεται. Και την αμυντική βιομηχανία που αυτό συνεπάγεται.

   Αλλά θα πρέπει να έχει και κάτι να πει με αυτή τη φωνή και αυτό να είναι προς τη μεριά της ειρήνης και της συνεννόησης και όχι της πολεμοκαπηλίας. Γιατί η Ευρώπη και στην Ουκρανία και στη Γάζα έχασε την ευκαιρία να αναλάβει έγκαιρα πρωτοβουλίες για να αποτρέψει την πολεμική κλιμάκωση.

   Η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει και εξωτερική και αμυντική πολιτική. Αλλά αυτή δεν μπορεί να υποτάσσεται σε κοντόθωρους υπολογισμούς, αλλά σε ένα μακρόπνοο σχέδιο για το πώς φαντάζονται οι κυβερνήσεις της και την Ευρώπη και τον κόσμο. Και δυστυχώς σήμερα απέχουμε παρασάγγας από κάτι τέτοιο.

   Ας αναρωτηθούν οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές για την στάση τους και μετά θα βρουν τις απαντήσεις για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ Φ. ΜΑΡΚΑΤΟΣ