Κεντρικός άξονας: η υπερβολική ακρίβεια σε όλο το «καλάθι» των διακοπών, ο λάθος χειρισμός προορισμών-βιτρίνα και η εκλογίκευση της κατανάλωσης μετά την πανδημία.

1) Η γενικευμένη ακρίβεια «κόβει» ζήτηση και κατανάλωση

Ο Δεριζιώτης μιλά για υπερβολική αύξηση τιμών σε όλο το ταξιδιωτικό πακέτο:

• Διαμονή: υψηλές τιμές δωματίων χωρίς πάντα αντίστοιχη αναβάθμιση υπηρεσιών.
• Εστίαση & διασκέδαση: αίσθηση «κακού value for money» για τον επισκέπτη που συγκρίνει με άλλους προορισμούς.
• Μετακινήσεις & δραστηριότητες: πρόσθετο κόστος που βαραίνει το σύνολο του budget.

Κατά τον ίδιο, ο τουρίστας δεν είναι αφελής· βλέπει, συγκρίνει και όταν δεν «βγαίνει» η σχέση τιμής–ποιότητας, περιορίζει μέρες, κατανάλωση ή αλλάζει προορισμό.

2) Μύκονος & Σαντορίνη: «ειδικές περιπτώσεις» με κακό σήμα στην αγορά

Η υποχώρηση εκεί δεν είναι τυχαία. Ο Δεριζιώτης τη συνδέει με τρία στοιχεία:

1. Ακρίβεια που αγγίζει τα όρια εκμετάλλευσης σε ορισμένες περιπτώσεις — ο επισκέπτης νιώθει ότι πληρώνει «πάνω από την αξία».
2. Ελλείψεις στη διαχείριση των προορισμών (στρατηγική, ποιότητα, εμπειρία εκτός καταλύματος).
3. Αποχώρηση αγορών υψηλής δαπάνης (ιδίως Αράβων), που κάποτε «σήκωναν» την premium κατανάλωση.

Το μείγμα αυτό, λέει, έστειλε λάθος μήνυμα διεθνώς: πολύ ακριβό προϊόν με άνιση απόδοση. Αποτέλεσμα; μείωση ζήτησης και, για όσους τελικά έρχονται, χαμηλότερη κατανάλωση.

3) Τέλος εποχής για τα «ταξίδια εκδίκησης» – Επιστροφή στη λογική

Το ξέσπασμα μετα-κοβιντ ήταν παροδικό: ακριβότερα δωμάτια, περισσότερα γεύματα έξω, «ζωή χωρίς αύριο».
Ο κύκλος αυτός, κατά τον Δεριζιώτη, έκλεισε. Τώρα:

• Εκλογίκευση δαπανών από νοικοκυριά που πιέζονται.
• Σφιχτά budgets και αυξημένη προσοχή στο κόστος κάθε επιλογής.
  Συνδυασμένο με την εγχώρια ακρίβεια, αυτό ρίχνει τη μέση δαπάνη ακόμη κι όταν οι αφίξεις συνολικά δεν καταρρέουν.

4) Το «all inclusive» τραβά κατανάλωση από την τοπική αγορά

Με τις τιμές ψηλά, περισσότεροι επισκέπτες κλειδώνουν δαπάνες μέσα στο πακέτο.
Τι σημαίνει πρακτικά:

• Λιγότερα έξοδα εκτός ξενοδοχείου (εστιατόρια, καφέ, δραστηριότητες),
• Ορατή πτώση τζίρου για μικρομεσαίες επιχειρήσεις στους προορισμούς,
• Αίσθηση «πεσμένης κίνησης» στις εμπορικές ζώνες, ακόμη κι αν οι αφίξεις δεν είναι δραματικά χαμηλές.

5) Κόστη επιχειρήσεων που ανατιμούν το τελικό προϊόν

Ο εκδότης περιγράφει ένα ασφυκτικό κόστος λειτουργίας, που περνά αναγκαστικά στις τιμές:

• Έλλειψη ~80.000 εργαζομένων στον τουρισμό → υψηλότερο μισθολογικό κόστος & «κλειστά» ωράρια σε εστίαση.
• Ενέργεια & πρώτες ύλες: από τις μεγαλύτερες αυξήσεις στην αλυσίδα κόστους.
• Βαριά φορολογία: πιέζει περιθώρια και τιμολογιακή πολιτική.

Το τρίπτυχο αυτό ακρίβυνε το προϊόν και, ταυτόχρονα, δεν βελτίωσε ισόποσα την εμπειρία — άρα ο πελάτης καταναλώνει λιγότερο.

6) Τι βλέπει ο τουρίστας «έξω από το κατάλυμα»

Δεν είναι μόνο το δωμάτιο. Ο Δεριζιώτης επιμένει ότι ο επισκέπτης αξιολογεί όλη την αλυσίδα:

• καθαριότητα, μετακινήσεις, ουρές,
• εξυπηρέτηση, ωράρια, επαγγελματισμός,
• διαφάνεια τιμών και «λογική» χρέωση.

Όταν το σύνολο δεν «δένει» με την τιμή, κόβει κατανάλωση ή δεν επιστρέφει. Έτσι η κίνηση φαίνεται πεσμένη σε επιχειρήσεις πρώτης γραμμής.

7) Συμπέρασμα: «Τιμή–ποιότητα» ή «πτώση»

Το μήνυμα του Δεριζιώτη είναι καθαρό: η Ελλάδα έχει ακριβύνει υπερβολικά. Σε προορισμούς-σύμβολα, όπου καταγράφηκαν και υπερβολές στην τιμολόγηση και κενά στη διαχείριση, το αποτέλεσμα είναι ορατή πτώση κίνησης και χαμηλότερη μέση δαπάνη.
Όσο δεν αποκαθίσταται η ισορροπία τιμής–ποιότητας και δεν βελτιώνεται η εμπειρία «εκτός καταλύματος», η αγορά θα συνεχίσει να «μαζεύει».

{https://youtu.be/vKd8MTwwq0A?si=4GDpuKG43-esyLi6/}