Μια συγκινητική ιστορία

Πριν λίγες μέρες, στη βόλτα μας με τον Τζέρι στα Εξάρχεια, πετύχαμε μια κοπέλα, που μόλις τον είδε ξεστόμισε δυο λέξεις που ακούει συχνά απ' τους μπαμπάδες του: "Ψυχή μου!"

Επί τόπου, σηκώθηκε στα πίσω πόδια για να της κάνει χαρές, και της λέρωσε το μπλουζάκι με τις πατούσες του. Ζήτησα χίλια συγγνώμη, μα η κοπέλα είπε πως δεν ήταν τίποτα, κι έπειτα, ξαφνικά, άρχισε να κλαίει σπαραχτικά.

Γιατί μια βδομάδα νωρίτερα είχε χάσει τη γριά σκυλίτσα της, μια ημίαιμη λυκοσκυλίνα, κούκλα - μου έδειξε και φωτογραφίες, κλαίγοντας με αναφιλητά - κι ενώ πάσχιζα να την παρηγορήσω, ο Τζέρι ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός: φουλ επίθεση αγάπης.

Αλλά από τότε, το Τζεράκι αρνείται να πλησιάσει τη γωνία όπου τρακάραμε την κοπέλα - βεντουζώνει στο πεζοδρόμιο, σαν να φοβάται, οπότε δεν τον πιέζω, κι αλλάζουμε διαδρομή.

Η μόνη εξήγηση που βρίσκω: το αυθόρμητο, δυνατό πένθος που ανάβλυζε απ' την κοπέλα τον πόνεσε, τον φόβισε, και το μέρος του πόνου έγινε τραυματικό.

Είναι απίστευτο, το να μοιράζεσαι τη ζωή σου με πλάσματα που έχουν τόσο καθαρή καρδιά.