Από τις πρώτες απόπειρες οργάνωσης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους επί Καποδίστρια, όπου κυριαρχούσαν η έλλειψη πόρων και η ανάγκη επιβίωσης, μέχρι τις σημερινές ψηφιακές μεταρρυθμίσεις, ο έλεγχος της δόμησης εξελίχθηκε, απο εμβρυικους κανονες υγιεινης σε ένα σύνθετο πολεοδομικό σύστημα με πολυπλοκους πολεοδομικους κανονες. Από τη μεταπολίτευση και δώθε, όλα αυτά πατούν στο άρθρο 24 του Συντάγματος της Ελλάδας, που ορίζει την προστασία του περιβάλλοντος ως συνταγματικό δικαίωμα και υποχρέωση της Πολιτείας, μιλώντας για χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, την ποιότητα ζωής, την ασφάλεια των κατασκευών, την προστασία του πολιτιστικού και αρχιτεκτονικού πλούτου.