Ρύθμισα έγκαιρα, από τον Αύγουστο, τις εφημερίες μου στο Κέντρο Υγείας για τον σκοπό αυτόν. Όταν έφθασε ο Σεπτέμβριος, με τα Επείγοντα του Νοσοκομείου Αργοστολίου να έχουν 10 ημέρες κενές χωρίς γιατρό Χειρουργικού, και 21 ημέρες χωρίς γιατρό Παθολογικού τομέα, κάτι το οποίο ήταν ήδη γνωστό από καιρό ότι θα έλθει, οι γιατροί του Κέντρου Υγείας κληθήκαμε να καλύψουμε λίγα από τα κενά αυτά. Και πάλι, με ανθρώπινη κατανόηση, ο συνάδελφός μου Γενικός Ιατρός Ε. Σιφνάκης καθώς και ο Διοικητής του Νοσοκομείου φρόντισαν επιμελώς να μου προστατεύσουν την ημέρα αυτή, με τον κο Σιφνάκη να προσφέρεται να καλύψει αυτός την ημερομηνία.

Παραμονή της ημέρας, και επιστρέφοντας από το ξενύχτι μιας ακόμη 24ωρης εφημερίας στα επείγοντα του Νοσοκομείου, μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο που με τον Μιχάλη ανταλλάσαμε ένα 24ωρο αγρύπνιας του ενός με μία ημέρα ύπνου και ένα μπάνιο του άλλου, ενημερώθηκα για την απόφαση του Διοικητή της 6ης ΥΠΕ, να εφημερεύσω ΚΑΙ σε αυτή την ημέρα της κόρης μου…

…σε μία εφημερία στο Κέντρο Υγείας Σάμης, επίσης υποστελεχωμένο, σε ένα νησί αφιλόξενο για τους γιατρούς για τους γνωστούς “άγνωστους” λόγους…

…σε μία εφημερία χαρακτηρισμένη ως “ετοιμότητας”, που, εγώ ο επιμελητής, θα προστρέξω άμεσα από το σπίτι μου σε κάθε περιστατικό, όπως ένα τροχαίο, ένα έμφραγμα, ή όποτε το ζητήσει ο πολίτης-ασθενής. Και, εφόσον το σπίτι μου, με την οικογένειά μου, βρίσκεται σε άλλη πόλη, 40 λεπτά μακριά, σε μία εφημερία “ετοιμότητας” μόνο κατ’ όνομα, εφόσον πάλι θα πρέπει να παραμένω στο Κέντρο Υγείας. Η ίδια “βάρδια” μου στο Κέντρο Υγείας όπως πάντα, μόνο πολύ φθηνότερη για το κράτος, με την αμοιβή των 30 ευρώ, μείον 15 ευρώ τη βενζίνη μου για τη μετάβαση, καλοπληρωμένος εξειδικευμένος εργάτης υγείας, σε υπερωριακή απασχόληση με μισθό μισό ευρώ την ώρα…

… σε μια εφημερία “ετοιμότητας”, που η νόμος προβλέπει στην πραγματικότητα για ένα Κέντρο Υγείας μόνο στην περίπτωση που υπάρχουν δύο αγροτικοί γιατροί και ένας επιμελητής παιδίατρος ήδη παρόντες στο κτίριο, για να παράσχουν συνδράμουν άμεσα στο σοβαρό επείγον μέχρι να έρθει ο ειδικός, και όχι με μία νέα, άπειρη αγροτική ιατρό μόνη της για όλη τη δομή…

…σε μία εφημερία της τελευταίας στιγμής, από τις 6 επιπλέον που μου επέβαλε ο Διοικητής της 6ης ΥΠΕ, φθάνοντας στις 14, χωρίς συναίνεση, χωρίς καν οποιαδήποτε ενημέρωση η προειδοποίηση, χωρίς πρόνοια και ενδιαφέρον για τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις μου κατά τις ημέρες αυτές απέναντι στους πέντε ενήλικους, ανήλικους και υπερήλικους της οικογένειας μου…

…σε μία εφημερία, σε ένα εφημεριακό πρόγραμμα-θρίλερ, όπου από την Τρίτη 16 έως και την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου υποχρεώνομαι σε συνεχή αδιάκοπη εφημέρευση. Όπου, αφού θα τελειώνω την 24ωρη εφημερία στα Επείγοντα Αργοστολίου, θα οδηγώ άυπνος 26 χιλιόμετρα για το Κέντρο Υγείας Σάμης, για να εφημερεύσω εκεί μέχρι το πρωί της επομένης, που θα οδηγώ πάλι για το Νοσοκομείο Αργοστολίου για μία νέα 24ωρη βάρδια, σε έναν αέναο αδιάκοπο κύκλο 6 ημερών, με ό,τι κίνδυνο εγκυμονούν αυτά τα δρομολόγια, με ό,τι συνέπειες απορρέουν για την υγεία τη δική μου και των ασθενών που θα εξετασθούν από μένα τις ημέρες αυτές.

Ασφαλώς και δεν θα αφήσω μόνη της τη Δανάη, την νεαρή γιατρό στο Κέντρο Υγείας, σε αυτήν την εικονική “εφημερία ετοιμότητας”. Ασφαλώς και εν τέλει θα είμαι παρών ουσιαστικά σε ενεργή εφημερία, που κάποιοι άλλοι κανόνες, άγραφοι, ενός άλλου κόσμου που χάνεται, ορίζουν.

Έχοντας, από το 2018 έως σήμερα, με ενθουσιασμό ανταποκριθεί στην υπέρτερη ανάγκη, που επέβαλλε να μετακινηθώ από τα χωριά της Λειβαθούς όπου είχα διοριστεί ως γιατρός, για να συμβάλω κι εγώ όσο μπορούσα στην παράταση της ζωής των δύο Νοσοκομείων μας, σε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που, τουλάχιστον στον τόπο μας, φαίνεται να αφήνει τις τελευταίες του πνοές, δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι η προθυμία μου αυτή να εμπλακώ σε αυτό θα ανταμείβονταν με τέτοιον τιμωρητικό τρόπο. Μα η Ελλάδα, πάντα τρώει τα παιδιά της..

Στον Διοικητή της 6ης ΥΠΕ, που σήμερα, μεσημέρι Κυριακής του Σταυρού, ίσως να βρίσκεται με τη δική του οικογένεια, ζητώ να δώσει στα παιδιά του το φιλί που δεν μπόρεσα να δώσω εγώ στα δικά μου, στη γιορτή γενεθλίων της κόρης μου.

Νικόλας Γ. Μοσχόπουλος