Μεταφέρει το ανάπηρο παιδί της , έναν άνδρα με πιθανότερα προχωρημένη αναπηρία, περίπου 35 ετών στο αναπηρικό του αμαξίδιο.

Ο «Ελληνάρας»  όμως δεν σκέφτεται.

Σταθμεύει όπου βρει, αρκεί να κάνει τη δουλειά , χωρις να υπολογίζει ότι η ράμπα υπάρχει για να εξυπηρετεί έναν σκοπό.

Αποτέλεσμα αυτού, η γυναίκα αυτή και κάθε συνάνθρωπος μας σε παρόμοια κατάσταση, με αξιοπρέπεια, να σηκώνει «ακόμη ένα φορτίο» .

Όχι μόνο το βάρος του αμαξιδίου, αλλά το ασήκωτο βάρος της αδιαφορίας μας. Γιατί το χειρότερο δεν είναι ότι οι ράμπες είναι συχνά μπλοκαρισμένες. Το χειρότερο είναι ότι το έχουμε συνηθίσει.