Αναφέρθηκα στην αναγκαιότητα να σταματήσει η αργοπορία που χρόνια τώρα ταλαιπωρεί τους πολίτες, καθυστερεί αποφάσεις, ματαιώνει προσδοκίες και υπονομεύει τη Δημοκρατία. Όταν η απονομή της Δικαιοσύνης γίνεται με καθυστέρηση ετών, τότε ακυρώνεται στην πράξη. Δεν είναι λειτουργική δυσλειτουργία – είναι θεσμική αρνησιδικία. Και αυτό δεν μπορούμε πλέον να το αποδεχόμαστε ως "κανονικότητα".

Το νέο νομοσχέδιο δεν κινείται με ρητορική, αλλά με πράξεις: καθιερώνει προδικασία με ενεργό ρόλο του δικαστή από τα πρώτα στάδια, μειώνει την άσκοπη γραφειοκρατία, εισάγει ψηφιακά εργαλεία, αποφορτίζει τα πρωτοδικεία, και μεταφέρει απλές διαδικασίες στους κατάλληλους λειτουργούς, ώστε οι δικαστές να κάνουν αυτό που πρέπει – να κρίνουν.

Όμως η παρέμβασή μου χθες δεν είχε μόνο τεχνική διάσταση.

Είχε και μνήμη. Είχε και καθήκον.

Συμπληρώθηκαν επτά χρόνια από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Εκατόν τέσσερις άνθρωποι χάθηκαν. Ολόκληρες οικογένειες σβήστηκαν από τον χάρτη. Και την ώρα εκείνη, η Πολιτεία απουσίαζε. Δεν υπήρξε πρόληψη. Δεν υπήρξε σχέδιο. Δεν υπήρξε αντίδραση. Υπήρξε μόνο σιωπή, πανικός, αποποίηση ευθυνών και μια οδυνηρή παραδοχή: το κράτος απέτυχε.

Και δυστυχώς, εκείνοι που είχαν τότε την ευθύνη, αντί να ζητήσουν συγγνώμη, αντί να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στις στάχτες των συνανθρώπων μας, σήμερα παριστάνουν τους τιμητές. Μιλούν για Δικαιοσύνη αυτοί που εγκατέλειψαν πολίτες χωρίς προστασία, που διαχειρίστηκαν με ανεπάρκεια τη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών. Η πολιτική υποκρισία έχει όρια – και εδώ ξεπεράστηκαν.

Για εμάς, η απάντηση δεν είναι οι φωνές. Είναι η ευθύνη. Είναι οι πράξεις. Είναι η θεσμική συνέπεια. Είναι η αναγνώριση του τραύματος και η δέσμευση να μη ζήσουμε ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο.

Η μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης είναι ακριβώς αυτό: ένα βήμα προς μια πολιτεία που δεν κρύβεται, που δεν αποφεύγει τις ευθύνες της, που στέκεται δίπλα στον πολίτη όταν αυτός χρειάζεται την προστασία της.

Γιατί η Ελλάδα που υπερασπιζόμαστε δεν είναι η Ελλάδα της εγκατάλειψης. Είναι η Ελλάδα της ευθύνης. Είναι η Ελλάδα που δεν ξεχνά. Που τιμά τη μνήμη μέσα από πράξεις και όχι μέσα από λόγια.

Επτά χρόνια μετά, στεκόμαστε ακόμη απέναντι στο Μάτι με πόνο και με σεβασμό. Αλλά και με τη βαθιά πίστη ότι αυτή η χώρα μπορεί – και πρέπει – να κάνει καλύτερα. Όχι για να σβήσει το παρελθόν. Αλλά για να μην το επαναλάβει.

Παρακολουθείστε την τοποθέτησή μου στον παρακάτω σύνδεσμο:

{https://www.youtube.com/watch?v=RNQYHvEtc6U/}

Παναγής Καππάτος

Βουλευτής Κεφαλονιάς & Ιθάκης