Τα «Αποκτάς δύναμη προχωρώντας»  και το Vincit qui se vincit- κυριαρχεί αυτός που κυριαρχεί στον εαυτό του, την εκφράζουν απόλυτα.

Η Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου 1979.

Σε ηλικία δύο ετών προσβλήθηκε από εγκεφαλίτιδα, χάνοντας την ακοή της από το δεξί αφτί αλλά και σε μεγάλο ποσοστό από το αριστερό. Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ σε ηλικία 10 ετών και η διαδρομή της εξελίχθηκε σε ομάδες ακουόντων, Μαρούσι, Αστέρας Πολυγώνου, Γαλάτσι, Άρης Θήβας, Ζωγράφου, Άρτεμις Βόλου, ΑΕΝΚ Κηφισιάς, ΑΕΚ Περιστερίου, Αγία Παρασκευή, Εύνικος, Σπόρτιγκ, Μελίσσια, Ολυμπιακός Βόλου, Ωρωπός, Παλαιό Φάληρο.

 Το 2007 εντάχθηκε στην Εθνική Κωφών Γυναικών.

Ένας σημαντικός κανόνας για την ένταξη στην Εθνική Ομάδα Κωφών όπως αναφέρει , είναι να έχεις ποσοστό βαρηκοΐας από 55% και πάνω και στα δύο  αυτιά και σε σχέση με την δήλωση της ότι θα έπρεπε η Εθνική Ομάδα να λέγεται Κωφών και Βαρήκοων , σημειώνει:

«Το ποιο απλό παράδειγμα- εγώ μιλάω κανονικά , γιατί είχα μάθει μέχρι πριν 3-4 χρόνια που έβαλα ακουστικό στο αριστερό αυτί, να επικοινωνώ και λέγοντας το αναρωτιόταν κάποιος πως παίζω στην Εθνική Κωφών αφού άκουγα. Έτσι λίγο το μπερδεύουν και η Ομοσπονδία τώρα αρχίζει  και το βλέπει, γιατί υπάρχουν πολλοί βαρήκοοι και παίχτριες και παίχτες στην ομάδα και όχι μόνο σε εμάς, αλλά παγκοσμίως».

Η Αλεξάνδρα, κάνει τον απολογισμό της, καταγράφει, και ενημερώνει για  την Εθνική Ομάδα Κωφών, η οποία δημιουργήθηκε το 2000 με 7-8 άτομα .

Όσον αφορά τις διοργανώσεις, γίνονται Παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό, Ολυμπιάδα κάθε χρόνο και μετά την Ολυμπιάδα υπάρχει ένα κενό  και μετά ξανά από την αρχή.

Η κάθε διοργάνωση είναι ανά 4 χρόνια.

 Το 2002 έγινε το Παγκόσμιο στην Αθήνα , κατέκτησαν την 3^η θέση και έκτοτε την 4^η και 5^η .

Το 2007 που εντάχθηκε και η Αλεξάνδρα στην ομάδα κατέκτησε το χάλκινο στο Παγκόσμιο.

Το 2008 στη Γερμανία κατέκτησαν το 3^ο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό, το 2009 στους Ολυμπιακούς αγώνες στην Ταιβάν κατέλαβαν την 4^η θέση  Το 2012 η ομάδα κατέκτησε το Χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και το 2016 το Χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Θεσσαλονίκης.

Έναν χρόνο αργότερα ήταν επίσης πρώτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Τουρκίας.

Το 2019 κατέκτησε την κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Πολωνίας.

Το 2022 η Εθνική ήταν τέταρτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας και το 2023 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Κρήτη κατέκτησε το Χάλκινο μετάλλιο.

Σημειώνει στιγμές ως ταξιδιώτης της καρδιάς της χωρίς έπαρση:

« Κάναμε ένα τρεμπλ το οποίο δεν έχει γίνει ποτέ .

 Ποτέ Ελληνική Ομάδα δεν έχει καταφέρει να πάρει στην σειρά 3 χρυσά σε διοργανώσεις. Είμαστε η πρώτη ομάδα που το έχουμε καταφέρει αυτό. Είναι πολύ δύσκολο να ξαναγίνει βέβαια, αλλά  η ομάδα ήτανε στο πικ της , οπότε δεν ήρθε τυχαία αυτή η επιτυχία».

Αρχηγός της ομάδας από το 2009 και μετά « Δεν είναι πάντα δεδομένο ότι αυτός που είναι καλύτερος παίχτης γίνεται αρχηγός, έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες,  έχει να κάνει και με το πώς συμπεριφέρομαι στις συμπαίκτριες μου».

  Συγκεντρώνει και τοποθετεί τα κομμάτια του προσωπικού της πάζλ:

«Δεν δυσκολεύτηκα γιατί είχα  πάντα την υποστήριξη κυρίως των γονιών μου.

Μετά από χρόνια έμαθα ότι πήγαινε η μητέρα μου στο σχολείο και έλεγε στην δασκάλα , να την βάζετε στο πρώτο θρανίο γιατί δεν ακούει καλά και εμένα αυτό πάντα μου έκανε εντύπωση και έλεγα γιατί να κάθομαι πάντα στο πρώτο θρανίο και όχι στο τελευταίο που μου άρεσε.

Και στις ομάδες μου δεν ντρεπόμουνα για την ιδιαιτερότητα μου. Δεν θα το πω πρόβλημα, γιατί αυτό δεν είναι πρόβλημα.

Πάντα τους έλεγα ότι δεν ακούω από το δεξιό αυτί, οπότε καλό θα είναι να μου μιλάτε από το αριστερό.

Δεν είναι ντροπή, βέβαια υπάρχουν και πολλά άτομα τα οποία έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα και ντρέπονται και δεν το λένε και είναι απομονωμένοι κιόλας από τον κοινωνικό περίγυρο .

Εμείς προσπαθούμε μέσω του αθλητισμού και τις επιτυχίες που έχουμε φέρει, να τους κάνουμε να μην αισθάνονται άσχημα, να το κάνουνε προτέρημα το «πρόβλημα» που έχουνε , γιατί για μένα ο αθλητισμός είναι και το καλύτερο σχολείο, μαθαίνεις, αναπτύσσεις την προσωπικότητα σου, συνεργάζεσαι, βοηθάς τους άλλους.

Γενικότερα ο αθλητισμός θεωρώ ότι είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στον εαυτό του ως δώρο».

Μας βάζει στο παρκέ των κωφών:

« Δεν είναι καθόλου εύκολο και ειδικά οι περισσότερες παίκτριες και άτομα που ήταν κωφά ήταν ενσωματωμένες σε πρωταθλήματα ακουόντων , γιατί καλώς η κακώς εδώ δεν υπάρχουν πρωταθλήματα κωφών.   

Επειδή το μπάσκετ είναι επικοινωνία μέσα στο παιχνίδι, είμαστε ήδη προετοιμασμένοι με τις οδηγίες του προπονητή, ξέρουμε τι να κάνουμε.

Στα σκρίν για παράδειγμα δεν μπορώ να φωνάξω εγώ άλλαξε , εκείνη την στιγμή το γνωρίζουμε, μπορεί να τον σπρώξουμε τον άλλο αν ξεχαστεί η οτιδήποτε, η με τα μάτια, μόνο με τα μάτια. 

Είναι πολύ δύσκολο να παίξεις μπάσκετ χωρίς να υπάρχει αυτή η επικοινωνία.

Είναι και θέμα εμπειρίας, με τα χρόνια καταλαβαίνεις και αναγκαστικά ψάχνεις αυτό τον τρόπο, δεν μπορείς να μιλάς μέσα στο γήπεδο, γιατί  στους αγώνες τα ακουστικά βγαίνουνε, παίζεις επί ίσοις όροις.

Όλοι βγάζουν τα ακουστικά τους,  είναι νόμος αυτός στις διοργανώσεις ,κάποιοι μπορεί να ακούν ελάχιστα και οι περισσότεροι βέβαια δεν ακούνε καθόλου.

Οι αγώνες είναι κανονικά όπως και στους αγώνες ακουόντων, δεν υπάρχει τίποτε το διαφορετικό και το σφύριγμα του διαιτητή με την σφυρίχτρα γίνεται κανονικά.

Σε περίπτωση που κάποιος, γιατί έχει γίνει πολλές φορές σε μια φάση να μην ακούσει το σφύριγμα, κάνουνε με τα χέρια τους νόημα να σταματήσει η φάση.

Επίσης υπάρχουν  περιμετρικά του ταμπλό φωτάκια τα οποία ανάβουνε και επίσης πλέον υπάρχει ένα καινούργιο σύστημα το οποίο το έχει εξελίξει πολύ η Πολωνία από το 2019 και μετά. Έχουνε στις 4 γωνίες του γηπέδου κάτι τεράστια κουτιά τα οποία είναι σαν ηχεία, τα οποία με το που γίνεται ένα σφύριγμα, η σφυρίχτρα είναι ενσωματωμένη με αυτά τα ηχεία και αναβοσβήνουνε φώτα, οπότε αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην το ξέρουμε».

Η νοηματική στο μπάσκετ.

Η Αλεξάνδρα μαθήτευσε για έναν χρόνο νοηματική, την εκμάθηση της την χαρακτήρισε ως πολύ δύσκολη , είναι 4ετής η διδασκαλία της και αναλόγως με την κατεύθυνση του σπουδαστή –διερμηνέας κλπ-προστίθεται και άλλος χρόνος.

Στο μπάσκετ οι όροι είναι συγκεκριμένοι και εύκολα προσεγγίσιμοι.  Υπάρχει η η Ελληνική νοηματική και η διεθνής, η οποία είναι μία για όλους ανεξαρτήτως γλώσσας και ποιο βατή. 

Το δίπλωμα Προπονητικής Α’ κατηγορίας:

« Έχω πάρει το δίπλωμα προπονητικής, τελείωσα από την Γενική Γραμματεία αθλητισμού πριν 1μιση χρόνο τη σχολή.

Δεν είναι στο πλάνο μου στο άμεσο μέλλον να ασχοληθώ με την προπονητική, γιατί  φέτος μετά την Ολυμπιάδα σκέφτομαι πολύ σοβαρά να σταματήσω.

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί και σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Σωματικά είναι θέμα προπόνησης , αλλά θέλω ξεκούραση γιατί από 10 χρονών παίζω σε ομάδες , δεν είχα ποτέ Σαββατοκύριακα ελεύθερα, αργίες από δω κι από κει προπονήσεις κλπ.

Όταν κάνεις πρωταθλητισμό έτσι είναι, χάνεις πολλά πράγματα και από τον ελεύθερο σου χρόνο , οπότε  νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να σταματήσω και από κει και πέρα βλέποντας και κάνοντας.

Θα σταματήσω το μπάσκετ, τον αθλητισμό δεν τον σταματάω, πχ τα βάρη μου δεν θα τα σταματήσω, με στίβο είχα ξεκινήσει όταν πρωτοξεκίνησα και αυτό που είχα πει και θα θελα να το κάνω κάποια στιγμή στην ζωή μου, είναι να τρέξω στον Μαραθώνιο.

Ο Μαραθώνιος ναι μεν έχει να κάνει με προπόνηση , αλλά είναι ποιο πολύ παιχνίδι του μυαλού, δεν με νοιάζει σε πόση ώρα θα το κάνω, αρκεί να τερματίσω». 

Τα παιχνίδια με το μυαλό της υπήρξαν άπειρα, όμως όπως η ίδια τονίζει:

« Ο αθλητισμός είναι γενικότερα και μια ψυχοθεραπεία για μένα, βοηθάει πάρα πολύ σε όλους τους τομείς της ζωής σου, έχεις νεύρα, θέλεις να ξεσπάσεις, πας παίζεις μπάσκετ . Έχει πάρα πολλούς παράγοντες που σε βοηθάνε». 

Το «μότο» της …

Άδραξε την ημέρα… πρέπει να ζούμε την κάθε ημέρα στο έπακρο και να μη μετανιώνουμε για τίποτα… άλλωστε, όλα, μα όλα, γίνονται για κάποιο λόγο… και το αναλύει και το υπερτονίζει.

Η κινητήρια δύναμη για την επιτυχία της:

« Η αλήθεια είναι ότι το μπάσκετ το λατρεύω, από μικρή ήμουνα κολλημένη με το μπάσκετ και από τότε που ενσωματώθηκα και στην εθνική ομάδα είχα ένα κίνητρο παραπάνω ώστε να συνεχίζω να παίζω μέχρι τα 46 μου, γιατί δεν είναι εύκολο να παίξεις σε μια τέτοια ηλικία και να κάνεις πρωταθλητισμό, όχι να πεις θα πάω να παίξω σε μια ομάδα σε μια τοπική κατηγορία και να πεις εντάξει θα κάνω τον χαβαλέ μου και θα παίξω.

 Έχει πολλές απαιτήσεις και όσοι με ξέρουνε, ξέρουνε πολύ καλά πως δουλεύω και τι κάνω για να βοηθήσω πρωτίστως το σώμα μου για να μπορώ να ανταπεξέλθω στους αγώνες.

Δεν είμαι άνθρωπος που θα πω, έλα μωρέ, εντάξει , δεν πειράζει και τι έγινε, ας πάω έτσι για την εμπειρία. Εγώ δεν θέλω να ξεφτιλίζομαι μέσα στο παιχνίδι,  η θα το κάνω καλά, η δεν θα το κάνω καθόλου, οπότε φροντίζω το σώμα μου, κάνω την γυμναστική μου, κάνω την διατροφή μου , γι αυτό έχω φτάσει εδώ που έχω φτάσει θεωρώ εκ του αποτελέσματος».

Η Εθνική Κωφών Γυναικών και η έλλειψη νέων παικτριών :

«Υπάρχει ένα μειονέκτημα σ αυτή την ομάδα.

Στην ομάδα είναι τόσα χρόνια οι ίδιες παίκτριες , που σημαίνει ότι ηλικιακά είμαστε μεγάλες. Φέτος ήρθανε δύο παιδιά εκ των οποίων η μία είναι τώρα 15 και έχουμε και ένα 13άχρονο στην ομάδα, είναι η κόρη του Θάνου του Καμαριώτη πρώην μπασκετμπολίστα , η οποία είναι 1,85 και είναι ένα πολύ υποσχόμενο κορίτσι. Αυτά είναι για μένα το μέλλον και  η συνέχεια της Εθνικής Ομάδας.

Έχουνε γίνει προσπάθειες και στα προηγούμενα χρόνια να επικοινωνηθεί το μπάσκετ των κωφών , αλλά το θέμα της κώφωσης είναι και ένα λεπτό ζήτημα.

Είναι κάποια άτομα τα οποία τα οποία δεν θέλουν να το βγάλουν προς τα έξω, ότι είναι μέλη της ομάδας κωφών .

Για μένα είναι μεγάλο λάθος . Από την άλλη πλευρά , έχουμε βρεί αρκετές παίκτριες , αλλά δεν πληρούν τις προυποθέσεις όσον αφορά την ακοή.

Το επίπεδο των αγώνων είναι αρκετά υψηλό και δεν μπορεί να πάει ένα αρχάριο να παίξει, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις διοργανώσεις, ούτως η άλλως. Οπότε τώρα υπάρχει ένα  Refresh ίσως βρεθούν και άλλα κοριτσάκι λίγο μετά. Η Ομοσπονδία κάνει διάφορες ενέργειες, πάνε σε σχολεία, υπάρχουν και σχολεία κωφών και εμείς από την πλευρά μας πάμε σε σχολεία να τους πούμε πως αντιμετωπίσαμε εμείς το πρόβλημα αυτό, τι χαρές μας έδωσε ο αθλητισμός, τι επιτυχίες, κάνουμε ότι μπορούμε, αλλά δυστυχώς είμαστε και μία χώρα με λίγο πληθυσμό. Δεν μιλάμε για την Αμερική η οποία έχει ένα ολόκληρο πανεπιστήμιο κωφών βαρήκοων και κάθε χρόνο που κατεβάζει ομάδα φέρνει διαφορετικές παίκτριες . Δεν έχουμε εμείς αυτές τις δυνατότητες».

Στο τελικό στάδιο προετοιμασίας της ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων Κωφών (Deaflympics), που θα διεξαχθούν από τις 15 έως τις 26 Νοεμβρίου στο Τόκιο, μπήκε από την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου, η Εθνική Μπάσκετ Κωφών Γυναικών και η Αλεξάνδρα μας βάζει στην διαδικασία των αγώνων:

«Την Κυριακή 9 Νοεμβρίου φεύγουμε για το Τόκυο.  Η αλήθεια είναι ότι δουλεύουμε πάρα πολύ καλά και  υπάρχει βελτίωση.

Στο Τόκυο έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες, είμαστε 11 ομάδες , 3 όμιλοι, 4,4 και 3.

Εμείς είμαστε στον χειρότερο όμιλο για μένα με τις 3 ομάδες.

Στους 2 ομίλους που είναι απο 4 ομάδες οι 3 πρώτοι προκρίνονται, σ εμάς προκρίνονται οι 2 πρώτοι, που σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον 1 νίκη , διαφορετικά δεν θα μπορούμε να συνεχίσουμε.

Παίζουμε 17 Νοεμβρίου με την Ουκρανία που είναι και παγκόσμια πρωταθλήτρια και έχει πάρει και το Ευρωπαϊκό πέρυσι στην Μάλαγα. 

Είναι δύσκολη ομάδα, δυνατή, έχει ψηλά κορμιά.

Εμείς δουλεύουμε συνέχεια για το παιχνίδι αυτό γιατί είναι και το πρώτο παιχνίδι, οπότε αν το πάρουμε θα είναι το ήμισυ του παντός και μετά θα παίξουμε με την οικοδέσποινα την Ιαπωνία.

Η Ουκρανία είναι μια δυνατή ομάδα , έχει πολύ αθλητικά κορμιά, εμείς δεν έχουμε αθλητικά κορμιά συγκριτικά με την Ουκρανία , αλλά έχουμε περισσότερο μπασκετικό μυαλό και ξέρουμε ότι η καρδιά του Έλληνα είναι λιονταρίσια.

Βέβαια αν χάσουμε από την Ουκρανία, θα πρέπει να κερδίσουμε οπωσδήποτε την Ιαπωνία για να περάσουμε στην 8άδα.

Η Ιαπωνία είναι μια ομάδα η οποία τρέχει πάρα πολύ , δεν έχει ψηλές παίκτριες , σουτάρουνε 3ποντα αβέρτα , οπότε εμείς δεν πρέπει να πάμε στον ρυθμό τους, πρέπει να παίξουμε ποιο κοντρομπάσκετ.

Δεν είναι κάτι το δύσκολο, αλλά  το ότι παίζεις μέσα στην χώρα τους είναι τελείως διαφορετικό και έχεις και το άγχος του αν χάσω αποκλείστηκα.

Στο βάθρο, όποιο χρώμα και να είναι δεν θα έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα ,αυτό που κοιτάμε τώρα είναι να προκριθούμε στην 8αδα  , από κει και πέρα έχουμε έναν στόχο, να πάμε 4άδα. Αν μπορέσουμε να το πετύχουμε, καλώς , αν πάμε όντως στην 4άδα παίζουν οι παράγοντες τύχη, η καλή μέρα η ευστοχία…

Όλα είναι πιθανά, γιατί και στην Πολωνία όταν ξεκινήσαμε κάναμε 3 συνεχόμενες ήττες , τερματίσαμε τελευταίοι στον όμιλο μας και τελικά παίξαμε με την Πολωνία στα χιαστί και περάσαμε 4άδα και για καλή μας τύχη παίξαμε με την Τουρκία ημιτελικό, τον κερδίσαμε , στο άλλο ημιτελικό έπαιζε η Λιθουανία με την Αμερική και γκρεμίστηκε κάποιος φούρνος και νίκησε η Λιθουανία με την Αμερική. Παίξαμε με την Λιθουανία και στα 3 χρυσά , έχουμε παίξει τελικό με την ομάδα αυτή.

 Θα κάνουμε ότι μπορούμε , εκπροσωπούμε την χώρα , οπότε θα προσπαθήσουμε να κάνουμε υπερήφανους όλους τους Έλληνες. Η προσπάθεια μετράει , πιστεύω ότι θα πάνε όλα καλά, αλλά και αν εν πάνε , δεν πειράζει, ο αθλητισμός είναι και αποτυχίες και επιτυχίες». 

Κλείνοντας κατέθεσε την πίστη της στους οιωνούς και της ευχόμαστε να έχει τους καλύτερους .

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης.

{https://soundcloud.com/user-46829938/inkefalonia-89-2-alexandra-1}