"Η εναρκτήρια παράσταση της Λυρικής Σκηνής για φέτος ήταν η αγαπημένη όπερα του Ροσσίνι "Σταχτοπούτα" που παρουσιάσθηκε σε σκηνοθεσία της Ροδούλας Γαϊτάνου η οποία μετέφερε την υπόθεση στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 30, την εποχή της μεγάλης ύφεσης. Έτσι το παλάτι του Πρίγκιπα και το σπίτι της Σταχτοπούτας έγιναν δύο σε ένα, δηλαδή ένα Θέατρο στο Μπρόντγουέυ, όπου πρωταγωνίστριες είναι οι δύο αδελφές που γιουχαΐζονται ανελέητα από το κοινό. Ο πατέρας τους είναι ο διευθυντής του Θεάτρου, ενώ ο Πρίγκιπας αναλαμβάνει την ευθύνη του ως ιδιοκτήτης , μετά τον θάνατο του πατέρα του. Η Αντζελίνα είναι καρβουνιάρα στα υπόγεια του θεάτρου όπου βρίσκεται ένας τεραστίων διαστάσεων καυστήρας.

Η άποψη πάντως της σκηνοθέτιδας στέκει άνετα, αν εξαιρέση κανείς μερικές ανακολουθίες που έρχονται σε αντίθεση με το λιμπρέτο της όπερας, χωρίς να ενοχλεί την δράση. Οι χαρακτήρες αποκτούν μια ιδιαίτερη θεατρικότητα με τις υπερβολές τους, κάτι που άλλωστε υπάρχει έντονα και στη μουσική του Ροσσίνι και κυρίως η σκηνοθεσία, πράγμα σπάνιο, δεν καπέλωσε το έργο αλλά το ανέδειξε με τον καλλίτερο τρόπο. Προσωπικά δεν βαρέθηκα ούτε λεπτό, και οι τρείς σχεδόν ώρες που διαρκεί το έργο πέρασαν γρήγορα. Ελπίζω να δούμε και άλλες δουλειές της στη Λυρική Σκηνή.

Σαν Αντζελίνα, η Μαίρη Ελεν Νέζη έδωσε τον καλλίτερο εαυτό της, σε ένα ρεπερτόριο που έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, και ο οποίος ερμηνεύεται συνήθως από ελαφριές μέτζο, όπως η Μπεργκάνθα και η Φ.φον Στάντε. Στην αρχή η φωνή ακουγόταν κάπως υποτονική κυρίως στα σύνολα, αλλά όσο προχωρούσε η βραδιά η φωνή αποκτούσε περισσότερο όγκο και ένταση, ενώ η τελευταία μεγάλη άρια, ανέδειξε την ευκολία της στης κολορατούρες, ήταν μια ερμηνεία πολύ καλή και ανέδειξε την μουσική της ευαισθησία. Στην δεύτερη παράσταση που παρακολούθησα, η φωνή της απέκτησε περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση.
foto Akriviadis

Με μεγάλη χαρά ξανακούσαμε τον Αντώνη Κορωναίο σε ένα ρεπερτόριο στο οποίο άλλωστε έχει ειδικευθεί, η ερμηνεία του υπήρξε υποδειγματική και με ιδιαίτερη άνεση στις ψηλές περιοχές. Ο Ροσσίνι του είναι αναμφισβήτητα ο συνθέτης που ταιριάζει απόλυτα τόσο στη φωνή του όσο και στην ιδιοσυγκρασία του, και ελπίζουμε να τον ακούσουμε και σε άλλα έργα του.

Εξαιρετικός και με απόλυτη άποψη του Ροσσινιακού τραγουδιού ο Νταντίνι του Ν.Μενέντεθ. Διαθέτει μια δυνατή εξαιρετική φωνή, ευέλικτη με μεγάλη ομοιογένεια και συν τοις άλλοις είναι και εξαίρετος ηθοποιός.

Πολύ καλός ο Κ.Εσκιβέλ στον ρόλο του Ντόν Μανίφικο, αλλά ο Π.Μαγουλάς ως Αλιντόρο ήταν μάλλον βαρύς για τον ρόλο, ορισμένες φορές νόμιζα πως τραγουδούσε Βερντι, όμως η φωνή είναι δυνατή και μεστή.

Οι δύο αδελφές ήταν εξαιρετικές, και ιδιαίτερα στην δεύτερη παράσταση που παρακολούθησα η Γωγώ Ηλιοπούλου, που διαθέτει μια λαμπερή φωνή κολορατούρας, που αν και μάλλον ελαφριά για τον ρόλο της, τα κατάφερε θαυμάσια, ιδιαίτερα στα σύνολα η φωνή της ξεχώριζε. Είναι επίσης εξαιρετική ηθοποιός, μια από τις καλύτερες Κλορίντες που έχω δει.

Ο Γ. Πέτρου διηύθυνε την Ορχήστρα της Λυρικής σε ένα μάλλον άγνωστο γι'αυτόν ρεπερτόριο, με μπρίο και δυναμικότητα, όμως δεν απέδωσε τις λεπτές αποχρώσεις και τις δυναμικές της παρτιτούρας. Ο Ροσσίνι δεν είναι Μπελλίνι ούτε Ντονιτζέττι, και απαιτεί μια ιδιαίτερη προσέγγιση ύφους, αλλιώς ακούγεται σαν οπερέτα.

Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν στην Χορωδία της Λυρικής , η οποία με την άψογη καθοδήγηση του εξαίρετου Α.Γεωργακάτου έχει γίνει αγνώριστη, και θυμίζει τις παλιές καλές εποχές της όπου ήταν πάντα το διαμάντι της Λυρικής.

Σε γενικές γραμμές ήταν μια υπέροχη παράσταση σε όλα τα επίπεδα, άκρως διασκεδαστική, και αυτό οφείλεται στην άψογη συνεργασία όλων των παραγόντων, από τον σολίστα μέχρι και τον έξτρα ηθοποιό. Ένα μεγάλο μπράβο στη Λυρική και περιμένουμε συνέχεια, πάντα σε αυτό υψηλό επίπεδο."

.