ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Κεφαλληνίας εκφράζει την λύπη του για την σε σύντομο χρονικό διάστημα απώλεια δύο προσωπικοτήτων του ιατρικού χώρου, που πρόσφεραν πολλά στην επιστήμη και στην τοπική κοινωνία, του Γιώργου Μωραϊτόπουλου και του Σπύρου Λυκιαρδόπουλου.

Εκφράσαμε ιδιωτικώς τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια του πρώτου. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια και στην οικογένεια του νυν εκλιπόντος, Σπύρου Λυκιαρδόπουλου, καθώς και στον Ιατρικό Σύλλογο Κεφαλληνίας.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο του Ο.Σ.Κ.

Ο Πρόεδρος, Διονύσης Γαρμπής

Η Γραμματέας Ευτυχία Τζανετάτου

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ & ΙΘΑΚΗΣ

Το Δ.Σ. του Ε.Κ.Κ.Ι. εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια για το θάνατο του γιατρού Σπύρου Λυκιαρδόπουλου που με συνέπεια υπηρέτησε για πολλά χρόνια στο Γενικό Νοσοκομείο Κεφαλονιάς .Είναι πραγματικά χρέος μας και ως Δ.Σ. του Ε.Κ.Κ.Ι. , εκτιμάμε ότι ο λαός της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης οφείλει να συνεχίζει να διεκδικεί σωστές και λειτουργικές δομές Υγείας στο νομό , με άξονα τα πάγια αιτήματα του ταξικού κινήματος για Δημόσια Δωρεάν Καθολική Υγεία που να καλύπτει τις σύγχρονες λαίκές ανάγκες .

Συνάδελφοι , το να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τη βελτίωση και στελέχωση των νοσοκομείων μας , αποτελεί πραγματικά φόρο τιμής στο Σπύρο Λυκιαρδόπουλο που σε όλη του την πορεία υπερασπίστηκε το δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος υγείας .

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Γ.ΓΑΒΡΙΛΗΣ Γ.ΒΑΛΕΝΤΗΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΦΡΟΠΑΘΩΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ

Θλίψη για το θάνατο του αγαπητού γιατρού +Σπύρου Λυκιαρδόπουλου

Οδυνηρό ξάφνιασμα ήταν για όλους μας ο αιφνίδιος θάνατος του αγαπημένου μας γιατρού Σπύρου Λυκιαρδόπουλου.

Ο +Σπύρος Λυκιαρδόπουλος, για όλους εμάς, ήταν ο γιατρός που κυριολεκτικά “κρατούσε” την ζωή μας στα χέρια του, για όσο διάστημα ήταν επικεφαλής στην Μονάδα Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου μας.
Και κάτι παραπάνω...

Ήταν αυτός, που κατάφερε να ιδρύσει και να λειτουργήσει Μονάδα Αιμοκάθαρσης στο νησί μας, καλύπτοντας τις ζωτικές ανάγκες των νεφροπαθών του Νομού μας.

Στάθηκε κοντά στους ασθενείς του , με την αμεσότητα και την ανιδιοτέλεια που τον χαρακτήριζε, προσφέροντας τις επιστημονικές του γνώσεις απλόχερα.

Όλοι εμείς , νεφροπαθείς και μεταμοσχευμένοι , εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του και τους ευχόμαστε δύναμη και κουράγιο.

ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ 

Θα ’σαι για πάντα κοντά μας

Το να αποχαιρετάς έναν φίλο, έναν συναγωνιστή, έναν σύντροφο δεν είναι εύκολο πράγμα. Το να αποχαιρετάς τον Σπύρο Λυκιαρδόπουλο είναι πολύ δύσκολο.

Ο Σπύρος ήταν πάντοτε αγωνιστής – και όταν σπούδαζε ιατρική και όταν ασκούσε την ιατρική. Αγωνίστηκε στα χρόνια της νεότητάς του κατά της χούντας και γι’ αυτό δέχτηκε ποικίλες διώξεις. Ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε, ποτέ δεν αξιοποίησε εκείνη τη συμμετοχή· δεν επιζήτησε την εξαργύρωση. Σεμνός πάντοτε συνέχιζε τη ζωή του, χωρίς να υποστέλλει τη σημαία της διεκδίκησης για μια ουσιαστικά ανεξάρτητη πατρίδα, για μια δημοκρατική και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα, για μια ειρηνική, ανθρώπινη ζωή.

Αγωνίστηκε στα χρόνια της ωριμότητάς του από τη θέση του Γιατρού στο Νοσοκομείο του Αργοστολιού για την καλύτερη δυνατή παροχή νοσηλείας στους ασθενείς του. Στον πολύπαθο χώρο της Υγείας έδωσε μικρές και μεγάλες μάχες και δεν ήταν λίγες οι φορές που συγκρούστηκε με θεσμούς και με πρόσωπα. Γνώστης των προβλημάτων, ποτέ δε σταμάτησε να κρίνει και να κατακρίνει αλλά και να προτείνει και να πράττει. Γιατί ο Σπύρος ήταν κυρίως, όπως και στα νιάτα του, άνθρωπος της πράξης, και όχι μόνο του λόγου.

Πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, άσκησε το ιατρικό του λειτούργημα με ευσυνειδησία και αφοσίωση, με επιμονή και πείσμα, πάντοτε υπομονετικός και προσηνής με τους ασθενείς. Και θα υπάρχουν εκατοντάδες συμπολίτες/σσες, που ως ασθενείς του πολλά έχουν να πουν για την ανιδιοτελή φροντίδα, το συνεχές ενδιαφέρον, την ανθρωπιά του Γιατρού Σπύρου Λυκιαρδόπουλου.

Φεύγεις, φίλε Σπύρο, αλλά εμείς κρατάμε τη λεβεντιά σου.

Φεύγεις, φίλε Σπύρο, αλλά να ξέρεις πως «θα ’σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα» για τα οποία αγωνίστηκες, «θα ’σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο» της Κεφαλονιάς – για να παραφράσω το λόγο του Γιάννη Ρίτσου.

Aπό την Αθήνα, όπου βρίσκομαι,

12 Αυγούστου 2017

ΙΔΡΥΜΑ Γ & Μ ΒΕΡΓΩΤΗ

Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τον Σπύρο Λυκιαρδόπουλο πάνε πίσω στη δεκαετία του ’60, όταν ο πατέρας του, ο Βυράκης, ένα αξεπέραστο πρότυπο ανθρωπισμού και ανιδιοτέλειας, ήταν ο γιατρός των παιδικών μας χρόνων στα Κοριάννα. O Σπύρος, παιδί ακόμα και με ατίθασο χαρακτήρα, έδινε ωστόσο συγχρόνως δείγματα της έγνοιας του για τον άνθρωπο, δείχνοντας το ενδιαφέρον του για τους ασθενείς του πατέρα του και προσπαθώντας να προσφέρει τη βοήθειά του με όποιο τρόπο μπορούσε.

Αργότερα, στην εποχή της χούντας, ο Σπύρος με την αντιστασιακή του δράση και την «τιμωρία» του με τη στράτευσή του ανέβηκε στο επίπεδο του ήρωα στα μάτια των εφηβικών μας χρόνων, παρά τη σχετικά μικρή ηλικιακή μας διαφορά.

Έχοντας φύγει από το νησί από το 1975, τον Σπύρο ως γιατρό στην Κεφαλονιά τον έζησα λίγο. Τον «γνώρισα» κυρίως μέσα από την ανθρωπιά που έδειχνε και ζεστή φροντίδα που πρόσφερε για συγγενείς μου, ηλικιωμένους κυρίως, ασθενείς του, καθώς επίσης και μέσα από τα νέα για τη μεγάλη και ανιδιοτελή προσφορά του στην τοπική κοινωνία, από γνωστούς και από ειδήσεις στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.

Μα για μένα, ένα από το κυριότερα πράγματα που του οφείλω είναι τούτο: εγκατεστημένος από χρόνια στην Κρήτη και ζώντας στο ίδιο χωριό με ζευγάρι γιατρών, φίλων του και συναγωνιστών του από τον καιρό της χούντας, χαιρόμουν και υπερηφανευόμουν να λέω ότι είμαι Κεφαλονίτης και κοντοχωριανός του Σπύρου.

Στο καλό, Σπύρο, σε ευχαριστούμε.

Α.Μ.

ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

Η Ιατρική οικογένεια των νησιών μας θρηνεί σήμερα την απώλεια του αγαπημένου συναδέλφου και δάσκαλου Σπύρου Λυκιαρδόπουλου.

Το πέρασμά του άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον ευαίσθητο και δύσκολο τομέα της Υγείας.

Η πληθωρική προσωπικότητά του, η δοτικότητά του, η αφοσίωσή του στον άνθρωπο θα μείνουν χαραγμένα στις μνήμες όλων όσων είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε από κοντά.

Εκφράζουμε τη θερμή μας συμπαράσταση στην οικογένειά του και τους οικείους του.

Καλό σου Ταξίδι Αγαπημένε μας Σπύρο, Συνάδελφε, Δάσκαλε, Φίλε, Άνθρωπε...

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Η Πρόεδρος                                   Η Γραμματέας
Ζαφειράτου Σοφία              Κομποθέκρα Κότσορου Μαρία

Γερασιμος Βασιλάτος 

Τον Σπύρο τον γνώρισα το 1968 όταν το συμβούλιο των καθηγητών του γυμνασίου Κεραμειών τον απέβαλαν και ήλθε στο Αργοστόλι στο Κοργιαλένειο γυμνάσιο. Γνωριστήκαμε γιατί είμαστε από τους λίγους μαθητές που είχαμε μηχανάκι ZUNDAP, μετά όμως χαθήκαμε εγώ έφυγα για Αθήνα με μεταγραφή στο 18ο γυμνάσιο Άνω Πατήσια, και παρακολουθούσα ιδιαίτερα μαθήματα στα φροντιστήρια Μαντά και να δώσω εξετάσεις για την Αρχιτεκτονική Σχολη.

Τις 29/9/1969 φεύγω από Κεφαλονιά για Πάτρα και από κει στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια Ιταλίας για την ιταλική γλώσσα περιμένοντας να γίνω αποδεκτός από κάποιο πολυτεχνείο.
Εκείνο το πρωί λοιπόν ανεβαίνοντας στο Λεωφορείο συναντώ εντελώς τυχαία τον Σπύρο που πήγαινε και αυτός Περούτζια για την γλώσσα!!!!, έτσι γνωρίστηκαν οι γονείς μας, και ξεκίνησε μια μεγάλη και δυνατή φιλία.

Μετά από μια μικρή Οδύσσεια, έχοντας λίγα λεφτά στην τσέπη (τουριστικό συνάλλαγμα) φθάσαμε στην Περούτζια στον σταθμό, περιμένοντας κάποιο θαύμα, που το βρήκαμε στο πρόσωπο ενός έλληνα φοιτητή ιατρικής σχολής, μετά από τέσσερις ώρες αναμονής στις 8,00 το βράδυ και σε κατάσταση σχεδόν πανικού, μας οδήγησε στην πανσιόν που έμενε ο ίδιος, μας έδειξε που είναι το Πανεπιστήμιο, και στην συνέχεια σε ένα εστιατόριο για να φάμε ιταλική μακαρονάδα.

Μείναμε μαζί δυο μήνες περίπου στο ίδιο δωμάτιο μιας πανσιόν, παρακολουθήσαμε τα ιδιαίτερα μαθήματα για την ιταλική γλώσσα, μετά εγώ πήγα στο Πολυτεχνείο Μιλάνο και αυτός στην Ιατρική στην Παβία.

Τα καλοκαίρια μαζί πότε στο σπίτι του, πότε στο σπίτι μου, μια δυνατή παρέα που μας ένωνε όχι μονάχα η μικρή μας Οδύσσεια μέχρι την Περούτζια αλλά και η αντιφασιστική μας θέση και πολιτική μας τοποθέτηση στην Αριστερά.

Από το Μιλάνο μετεγράφηκα στην Φλωρεντία, ο Σπύρος στην Αθήνα, η χούντα του αφαίρεσε την αναβολή και τον έστειλε να υπηρετήσει φαντάρο λόγω των πολιτικών του θέσεων, πήραμε πτυχίο, πήγαμε φαντάροι, και στην συνέχεια ο Σπύρος αγροτικό στην Ιθάκη και εγώ αρχιτέκτονας στην Κεφαλονιά. Και η παρέα συνεχίστηκε και στο Θιάκι και στην Κεφαλονιά.
Μετά ο γιατρός ήλθε Κεφαλονιά και διορίστηκε στο νοσοκομείο Αργοστολίου.

Ο Σπύρος ένας ανιδιοτελής γιατρός, ένας απίθανος άνθρωπος, που στην εκτέλεση των ιατρικών γνώσεων και φροντίδας προς τον ασθενή, ριψοκινδύνευε πολλές φορές την ζωή του, που προσέφερε τις γνώσεις του με αγάπη προς τον συνάνθρωπό του, που βοηθούσε πάντα τους φτωχούς και ανήμπορους όχι μονάχα στην διάγνωση αλλά και στην προσφορά της φαρμακοθεραπείας, ένας καταπληκτικός φίλος, όπου και να πήγε άφησε ένα μεγάλο όνομα σαν γιατρός, σαν επιστήμονας, σαν άνθρωπος. Ο άνθρωπος γιατρός που επί τριάντα σχεδόν χρόνια έδωσε τον εαυτό του και όλη του την αγάπη στην οργάνωση και στήριξη της μονάδας νεφρού Κεφαλονιάς.

Αγαπητός με όλους, χαμογελαστός, με μεγάλη πίστη σε αυτά που πίστευε και έμπρακτα ασκούσε.

Τον αγαπούσα και με αγαπούσε ήταν ο σύμβουλος μου σε ιατρικά θέματα. Δεν θα ξεχάσω όταν πριν μερικά χρόνια μετά από μια ταλαιπωρία που πέρασε, τον συνάντησα στο Αργοστόλι, αγκαλιαστήκαμε φιληθήκαμε μου έπιασε το χέρι και το έσφιξε δυνατά στέλνοντας μου το μήνυμα ότι είναι καλά, και περπατώντας αγκαλιασμένοι αναπολήσαμε τις μέρες της μεγάλης φιλίας μας.

Φίλε Σπύρο Αγαπητέ Γιατρέ, καλό σου ταξίδι.

Γενικό Νοσοκομείο Κεφαλληνίας

Με την θλιβερή αναγγελία θανάτου του επί σειρά ετών Ιατρού Συντονιστή Διευθυντή Παθολογικής Κλινικής και Διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας του Γενικού Νοσοκομείου Κεφαλληνίας Λυκιαρδόπουλου Σπυρίδωνα όλο το προσωπικό του Ιδρύματος εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.

Σας γνωρίζουμε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο θα παραβρεθεί στην εξόδιος ακολουθία.

Δ.Σ. ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Γ.Ν.Κ.

Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου Κεφαλονιάς εκφράζουμε τη λύπη μας για την πρόωρη και απρόσμενη απώλεια του τέως Διευθυντή της Ιατρικής Υπηρεσίας του νοσοκομείου μας, Σπύρου Λυκιαρδόπουλου.

Ο αγώνας του για τους αρρώστους, το νοσοκομείο και τη δημόσια υγεία θα μας εμπνέει για πάντα.

ΓΑΙΤΑΝΙΔΟΥ ΕΥΑΝΘΙΑ

Χθές  αποχαιρετήσαμε τον αγαπημένο μας φίλο , ΣΠΥΡΟ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟ.

Αποχαιρετήσαμε  τον  αγωνιστή ΣΠΎΡΟ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟ.

Αποχαιρετήσαμε το παλληκάρι της Ιατρικής Σχολής,  έναν από τους μπροστάρηδες του φοιτητικού κινήματος εναντίον της χούντας, έναν από τους πρώτους   120 φοιτητές που  η κυβέρνηση των συνταγματαρχών διέκοψε βίαια την αναβολή  τους  για  τον στρατό ως τιμωρία, γιατί  τους φοβόταν. Ατρόμητο παλληκάρι  μέσα στο καμίνι του φοιτητικού κινήματος είχε μάθει να  οργανώνει την συνδικαλιστική του δράση, να ξεφεύγει από τους χαφιέδες, να διαλύει  παραστρατιωτικές φασιστικές ομάδες.

Αποχαιρετήσαμε τον σεμνό αγωνιστή που ποτέ δεν διατυμπάνισε την αντιχουντική του δράση ούτε την φυλάκιση του και τον βασανισμό του, ούτε και εξαργύρωσε ποτέ την συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα.

Αποχαιρετήσαμε τον καλό άνθρωπο, τον ΓΙΑΤΡΟ  ΣΠΥΡΟ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟ, τον θεραπευτή των ασθενών.

Μεγάλωσε σε μια οικογένεια καλών δημοκρατικών ανθρώπων όπου διδάχθηκε την καλοσύνη, την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την προσφορά, την σεμνότητα, την ανιδιοτέλεια και βεβαίως τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιατρικής από τον αγαπημένο γιατρό ΒΥΡΑΚΗ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟ , τον πατέρα του, του οποίου ακολούθησε  τα χνάρια του ως άξιο τέκνο του.

Ως  αγροτικός ιατρός στη Ιθάκη, ένα νησί απομονωμένο  από τον υπόλοιπο κόσμο ,με ένα κέντρο υγείας  χωρίς ουσιαστική στελέχωση, κυριολεκτικά έσωσε  την ζωή πολλών κατοίκων. Εκεί δεν ήταν ένας απλός ασκούμενος αγροτικός γιατρός με την στενή έννοια του όρου. Ήταν ο γιατρός πολλών ειδικοτήτων, ήταν η κοινωνική φροντίδα που δεν υπήρχε, ήταν το κράτος πού είχε ξεχασμένο ένα ολόκληρο νησί, ήταν ο ψυχολόγος, ο παρηγορητής, ο φίλος, ο δικός τους  αγαπημένος άνθρωπος.

Στη συνέχεια, αφού τελείωσε την ειδικότητα του άνοιξε ιατρείο στο Αργοστόλι με το ζόρι. Από το ιατρείο περνούσαν πολλοί ασθενείς κάθε μέρα, χωρίς να παίρνει χρήματα σχεδόν από κανένα. Ούτε το νοίκι του ιατρείου δεν έβγαζε. ΄Όταν  φίλοι του, του έλεγαν ότι  πρέπει να αμοίβεται απαντούσε με το χαρακτηριστικό ήθος και χιούμορ του ότι: « δεν μπορώ να πάρω χρήματα γιατί αισθάνομαι σαν που…να να δέχομαι κόσμο από τις 9-12  με αμοιβή».

Ευτυχώς σ ε σύντομο χρονικό διάστημα προκηρύχθηκε η ειδικότητα του στο Νοσοκομείο Κεφαλονιάς και άρχισε από εκεί στην πραγματικότητα να θεραπεύει ασθενείς όπως ακριβώς ήθελε. Με άπειρες ώρες φροντίδας έκανε πράξη όλα όσα η συνείδηση του επέβαλε χωρίς να έχει την κατάλληλη υποδομή στον ευαίσθητο χώρο της υγείας με τις τεράστιες ελλείψεις και τα προβλήματα.

Μέσα σ αυτό το χώρο δούλεψε για τα ιδανικά του, δούλεψε για την λύση πολλών προβλημάτων των συναδέλφων του, του Νοσοκομείου, της δημόσιας υγείας γενικότερα. Συγκρούστηκε με νοοτροπίες καταπιεστικές, με κομματικές αγγυλώσεις,  με μεσάζοντες και γραφειοκράτες,  βοηθώντας έτσι  στη λύση πολλών προβλημάτων που χρόνιζαν άλυτα. Οργάνωσε ο ίδιος την μονάδα τεχνητού νεφρού στο Νοσοκομείο γιατί  « έπρεπε να υπάρχει»,  όταν το κράτος αδιαφορούσε για την  αναγκαιότητα αυτή.

΄Ηταν  πάντα παρών σ’ όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες για την δημοκρατία, την ειρήνη και την παύση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Για μένα ήταν ο καλός  φίλος, ο συνοδοιπόρος, ο σύντροφος. ΄Ημουν πάντα περήφανη που τον γνώριζα. Ο κόσμος σήμερα είναι φτωχότερος που δεν υπάρχει, γιατί η παρουσία του και η δράση του σε όλα τα επίπεδα, ήταν ένα φώς στο σκοτάδι και το ζόφο των ημερών που ζούμε στον οποίο κυριαρχεί η ιδιοτέλεια.

ΣΠΥΡΟ,  πάντα θα σε θυμόμαστε και σου υποσχόμαστε πως θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για όλα αυτά που πάλευες και συ.

Καλό ταξίδι αγαπημένε μου ΠΙΠΠΗ.

 Γιάννης Λαδάς

Τι θα μπορούσα εγώ να γράψω για τον Σπύρο Λυκιαρδόπουλο; Γράφτηκαν τόσα πολλά εγκωμιαστικά, πραγματικά, χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής. Αφοσιωμένος στους ασθενείς του με αλτρουισμό σε βαθμό αυτοθυσίας, ακούραστος υπερασπιστής των ιδεών για τη δημοκρατία κι’ ένα δικαιότερο κόσμο, πιστός φίλος, άνθρωπος χαμηλών τόνων που δεν επιζήτησε ποτέ να «εξαργυρώσει» την όποια προσφορά του προς τους συνανθρώπους του και τον τόπο του, ειλικρινής, ανιδιοτελής, υπομονετικός προς όλους. Τα έγραψαν όλα οι Φίλοι του, οι Σύλλογοι, οι Ασθενείς του..

Μένει κάτι για εμένα; Κι’ όμως, υπάρχει μια πτυχή στην προσωπικότητά του Σπύρου που ίσως δεν προβλήθηκε όσο θα της άξιζε. Είναι αυτή που με αιφνιδίασε ευχάριστα όταν σε ώριμη ηλικία πια, μετά από πολλά χρόνια γνωριμίας (γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια, το 1972) ξεδιπλώθηκε μπροστά μου σε μια συζήτησή μας για ιατρικά θέματα. Ο Σπύρος Λυκιαρδόπουλος δεν ήταν απλώς ένας πολύ καλός και έμπειρος γιατρός στην καθημερινή ιατρική πράξη. Ήταν πολύ περισσότερο, όπως συμβαίνει με όλους τους σπουδαίους γιατρούς, ένας απόλυτα καταρτισμένος θεωρητικά γιατρός με βαθιά γνώση των εξελίξεων της επιστήμης μας ακόμη και στους τομείς που υπερέβαιναν τα όρια της ειδικότητάς του. Θυμάμαι τη συζήτησή μας τότε για τις επιπτώσεις που έχει η υπέρταση στα αγγεία του βυθού των ματιών, μέσα από την οποία κατάλαβα με έκπληξη το βάθος των γνώσεών του, οι οποίες έφταναν σε επίπεδο ορθής ανάλυσης των μηχανισμών μέσα από τους οποίους αναπτύσσονται οι επιπτώσεις αυτές. Ήταν τότε που σκέφτηκα πόσο ελπιδοφόρο θα ήταν πραγματικά αν τις γνώσεις του αυτές τις είχαν και οι περισσότεροι ειδικευμένοι οφθαλμίατροι!

Σπύρο μου, σ’ αυτόν τον προσωρινό αποχαιρετισμό μας θα ήθελα να σου αφιερώσω τους στίχους του τραγουδιού που πάντοτε, όταν βρισκόμαστε με την παλιοπαρέα μας, μας ζητούσες να σου τραγουδήσουμε και πάντοτε σου κάναμε, ιδιαίτερα ο Μπάμπης μας, το χατίρι προς μεγάλη ευχαρίστησή σου:

«Αυτό το γράμμα το στερνό απ’ το παλιό λιμάνι

στο γράφω τώρα που πονώ για το Σταμάτη Κομνηνό στη Νέα Ορλεάνη.

 Όταν περνάς ωκεανό, μ’ Αύγουστο και φεγγάρι,

να θυμηθείς τον Κομνηνό που ήταν γεφύρι να περνώ και στα στενά λυχνάρι..»

Καθηγητής Οφθαλμολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών