Χαίρεται γιατί ο τετράποδος φίλος του που φρόντισε με κόπο και αφοσίωση βρήκε επιτέλους ένα στοργικό σπίτι για να ζήσει δίπλα σε ανθρώπους που θα τον αγαπούν όσο τον αγάπησε κι εκείνος. Στεναχωριέται γιατί ο αποχωρισμός είναι έτσι κι αλλιώς μια δύσκολη στιγμή έστω κι αν ξέρει ότι αυτό το ιδιαίτερο πλάσμα που τόσο αγάπησε θα είναι μεν από δω και πέρα μακριά του, αλλά θα βρίσκεται σε καλά χέρια.

Όπως έγινε και στην περίπτωση του Ερμή. Θύμα παθητικής κακοποίησης που θέλησε να απαλλαγεί από το μαρρτύριο του. Έσπασε τη χοντρή αλυσίδα με την οποία τον είχαν προφανώς δεμένο και βρέθηκε στην παραλία του Μακρύ Γιαλού στην Κεφαλονιά. Είχε βλέπετε την «κακή» συνήθεια να ορθώνεται στα πισινά του πόδια για να σφίγγει στην αγκαλιά του αυτούς που αγαπούσε. Αυτούς που τελικά δεν εκτίμησαν την «επίθεση» αγάπης του και τον πρόδωσαν με το χειρότερο τρόπο. Μπορεί και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες του να τον πέταξαν εκεί για να ξεμπερδέψουν μια για πάντα από την παρουσία του στη ζωή τους. Ποιός ξέρει. Όλα είναι πιθανά. Σ’ αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής του ο Ερμής συνάντησε το φύλακα άγγελο του που χάρη σ’ αυτόν ξαναγεννήθηκε ξεπερνώντας κάθε φόβο που είχε φωλιάσει μέσα του.  

Ο Γιάννης Κοσμάτος, Διευθυντής του Β’ Γυμνασίου Αργοστολίου Κεφαλονιάς, δεν εγκατέλειψε τον Ερμή, αλλά αντιθέτως τον φρόντισε για 10 ολόκληρους μήνες στο καταφύγιο του Συλλόγου Ζωόφιλων Δήμου Κεφαλονιάς «Ντορίς» όπου φιλοξενήθηκε για να φύγει από τους δρόμους. Ούτε μια μέρα δεν τον άφησε μόνο του. Μεταξύ τους είχε αναπτυχθεί ένας ισχυρός δεσμός που δεν χρειάζεται εξήγηση. Ο Γιάννης του έσωσε τη ζωή και ο Ερμής του το ανταπέδιδε με μοναδικές στιγμές, φιλιά, χάδια και φυσικά με την «κακή» συνήθεια του να ορθώνεται στα πισινά του πόδια και να τον σφίγγει στην αγκαλιά του.

Ο κ. Κοσμάτος μιλά στις “Ιστορίες Αδέσποτων” για τον Ερμή του και μοιράζετε τα συναισθήματα που ένιωσε τη στιγμή που αποχαιρετούσε τον τετράποδο φίλο του για να ταξιδέψει στο Βέλγιο όπου τον περίμενε η νέα του οικογένεια. Τα λόγια του γεμάτα συγκίνηση: «Καρφωμένη η ματιά μου στη μικρή φιγούρα του αεροπλάνου που απομακρύνεται και βασανιστικά αργά κινείται προς τον παράδεισό του. Χαρά και πόνος μαζί, διότι  μέσα εκεί βρισκόταν ο Ερμάκος μας που δεν αξίζαμε να μας αγαπήσει».

Γράφει για τις “Ιστορίες Αδέσποτων” ο κ. Γιάννης Κοσμάτος, Καθηγητής Αγγλικών & Διευθυντής του Β’ Γυμνασίου Αργοστολίου Κεφαλονιάς

Οι  πρώτοι λιγοστοί τουρίστες στα τέλη Απριλίου έβλεπαν ένα σκύλο με κομμένη την αλυσίδα να  ξεπροβάλει δειλά - δειλά  μέσα από τους θάμνους  με την ελπίδα ότι κάποιος θα αφήσει κάτι για να χορτάσει την πείνα του.

Μετά, γρήγορα κρυβόταν πάλι στους θάμνους κοντά στην παραλία για να προφυλαχτεί από τον ήλιο και τους ανθρώπους που τρόμαζε να πλησιάσει. Ο ντόπιοι φοβόντουσαν και απομακρύνονταν τρομαγμένοι. Κάποιοι τουρίστες πιο τολμηροί γέμιζαν με νερό τα πεταμένα στον κάδο σκουπιδιών κύπελλα του καφέ, αλλά που να τον ξεδιψάσουν.

Οι κάδοι απορριμμάτων δεχόντουσαν συχνά την επίσκεψη του αλλά εκεί υπήρχαν μόνο χαρτιά και πλαστικές σακούλες. Και όταν ερήμωνε η παραλία  τρομαγμένο πάλι κρυβόταν βαθιά μέσα στους θάμνους, ενώ τα δοχεία του νερού είχαν αδειάσει, περιμένοντας την επόμενη μέρα να περάσει από κει κάποιος ευαίσθητος κολυμβητής να του πετάξει ένα μπισκότο, να του γεμίσει τα σκόρπια δοχεία με νερό.

Ποτέ κανένας δεν έμαθε πως βρέθηκε εκεί. Η χοντρή κομμένη αλυσίδα στο λαιμό του, ο τόπος που βρέθηκε καθώς και η εμπειρία που όλοι έχουμε  για την ανάλγητη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα ζώα, μαρτυρούσαν πολλά πράγματα. Ποτέ όμως δεν θα μάθουμε με βεβαιότητα. Σίγουρα πριν 9 μήνες ήταν ένα μικρό, αξιολάτρευτο κουταβάκι που χρησιμοποιήθηκε σαν παιγνίδι από ενήλικες και παιδιά.

Μα το κουταβάκι έμελλε να μεγαλώσει, να δυναμώσει. Μα το χειρότερο απ’ όλα ήθελε να αγκαλιάζει. Σηκωνόταν στα πισινά του πόδια και ήθελε να σ’ ακουμπήσει, να σε σφίξει στην αγκαλιά του. Ακριβώς όπως είχε μάθει όταν ήταν μικρό όταν μάλιστα η συμπεριφορά του αυτή σκορπούσε χαρά και τη λάτρευαν τα παιδιά. Ακόμη και οι απαλές δαγκωματιές αγάπης πάντα άρεσαν και τις έδινε με περισσή γενναιοδωρία. Το είχαν κοντά τους αλλά ποτέ δεν το γνώρισαν.

Κάποια στιγμή τα παιγνίδια αυτά  δεν ήταν πλέον ανεκτά. Δεμένο θα μπορούσαμε να το κοιτάζουμε από απόσταση ασφαλείας αλλά χωρίς να ενοχλεί. Κανένας δε γνωρίζει πόσο καιρό έμεινε δεμένο αλλά η κομμένη αλυσίδα δηλώνει ότι καιρό πάλευε να απελευθερωθεί. Μήνες μετά ακόμη και το πιάσιμο από το κολάρο του προκαλούσε έντονη αντίδραση και δυσφορία.  Ένα πάντως είναι βέβαιο πως αυτή η δραπέτευση ανακούφισε πολλούς, και τους ιδιοκτήτες, γιατί κανείς ποτέ δεν το αναζήτησε αλλά και τον Ερμή.

Οι άνθρωποι έχουν φτιάξει καιάδες για ό,τι δεν επιθυμούν. Είναι ακόμη πιθανόν μια μέρα  αυτοί που τους θεωρούσε οικογένεια και τους κοίταζε ικετικά να τον λύσουν για να παίξουν να τον φόρτωσαν στο  αυτοκίνητο, εάν δεν τον τράβαγαν, και να τον εγκατέλειψαν στην απόμακρη αυτή παραλία για να μην μπορέσει ποτέ να επιστρέψει. Από κει και μετά είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει με τα αδέσποτα σκυλιά. Κανείς δεν τα έχει δει, κανένας δεν μιλάει γι’ αυτά. Συνωμοσία της σιωπής. Ντροπή, ενοχή, αδιαφορία; Μπορεί και όλα αυτά μαζί.

«Ένα σκυλί είναι εγκαταλελειμμένο κοντά στην παραλία» με ενημέρωσε η σύζυγος μετά το πρώτο μπάνιο. Στην αρχή φοβισμένα αλλά λαίμαργα καταβρόχθισε την τροφή. Το μπάνιο περιελάμβανε για λίγες μέρες και το τάισμα του σκύλου. Ώσπου μια μέρα ήρθε το τρομαγμένο τηλεφώνημα της που έλεγε ότι σκαρφαλώνει επάνω στους ανθρώπους και τους τρομάζει. Σκυλί χωρίς τρόπους. Είχε μια κακιά συνήθεια. Να ορθώνεται στα πισινά του πόδια και να αγκαλιάζει. Να θέλει να παίζει μέχρι να κουραστεί.

Γι’ άλλη μια φορά η εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους τον πρόδωσε. Δεν μπορούσε πλέον να μείνει εκεί ενώ πλησίαζε η έναρξη της τουριστικής σαιζόν. Οι ξενοδόχοι και οι κάτοικοι των αστικών κέντρων που επιστρέφουν στις θερινές του κατοικίες δεν επιθυμούν μέσα στα πόδια τους απρόσκλητους. Όταν μάλιστα η παρουσία τους υποβαθμίζει την περιοχή. Σύντομα θα φρόντιζαν να τον εξαφανίσουν.

Το τρομαγμένο τηλεφώνημα της συζύγου μου ήταν η αφορμή να βρεθούμε για πρώτη φορά κοντά. «Σηκώνεται στα πόδια του και τρομάζει τους ανθρώπους και αυτοί του πετούν πέτρες». Ακολούθησε το τηλεφώνημα στο καταφύγιο Doris Ark. Γρήγορα κατέφθασε η Μαρίνα, πάντα πανταχού παρούσα.  Κρεμόμουν από τα χείλη της περιμένοντας την απάντησή της εάν θα μπορούσε να φιλοξενηθεί στον ήδη  υπερκορεσμένο χώρο του καταφυγίου. Πού χώρος για έναν ακόμη σκύλο και πώς να ταιριάξεις ένα μεγαλόσωμο σκύλο; Η αγωνία μου δεν διήρκεσε πολύ.

Η πρώτη του επαφή με τα ήδη προστατευόμενα σκυλιά του καταφυγίου ήταν οδυνηρή εμπειρία αφήνοντάς τον με μερικά γδαρσίματα στα πόδια. Ήθελε και εδώ να αγκαλιάσει. Νόμιζε πως και εκεί  ένα απαλό δαγκωματάκι  θα αρκούσε για να τους συνεπάρει όλους σε τρελά παιγνίδια. Και το φαγητό μετά από πολλές μέρες στέρησης απλωμένο μπροστά του άφθονο. Δεν ήθελε να το μοιραστεί με κανέναν. Γρήγορα όμως κατάλαβε. Μετά η κατασκευή του δικού του σπιτιού, η πρώτη επίσκεψη στο γιατρό. Οι πρώτοι πειραματισμοί με νέες τροφές. Ήθελα να είναι βασιλιάς. Κάθε λεπτό μακριά του με γέμιζε ενοχές.  Και το καθημερινό βιαστικό ραντεβού για φαγητό και λίγα χάδια.

Όταν έμπαινες στο χώρο του οι επιθέσεις αγάπης ασταμάτητες. Τα απαλά δαγκώματά του απαιτούσαν την προσοχή σου και τη συμμετοχή σου στα παιγνίδια του. Πώς να κλείσεις το κλουβί του και κάνεις μεταβολή και να φύγεις. Πώς θα κουβαλήσεις τις ενοχές στο σπίτι. Πώς να του δώσεις να καταλάβει ότι και την επόμενη ημέρα θα είσαι εκεί, ό,τι κι αν συμβεί. Σιγά - σιγά μαθαίνεις. Μ’ ένα χάδι και ένα απλό «γεια σου» και αποφεύγοντας τα μάτια του για να μην λυγίσεις.

Τις νύχτες με τον αέρα να λυσσομανά, τις καταιγίδες να πλημμυρίζουν το καταφύγιο. Πώς να κλείσεις μάτι; Το καλοκαίρι με την αφόρητη ζέστη, που χαλάει τη διάθεση ακόμη και για παιγνίδι και ακούς βασανιστικά τη γρήγορη ανάσα  του, πώς ανέχεσαι να είσαι εσύ στη δροσιά;

Και ήρθαν οι πρώτες έξοδοι. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες ανάμεσα σ’ ένα πανδαιμόνιο γαυγισμάτων από 300 και πλέον σκυλιά να πεισθεί να μπει στο αυτοκίνητο. Και όταν τελικά άρχιζε να συνηθίζει, όρθιος στο πίσω κάθισμα,  πόσο του άρεσε να ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο μου, μέχρι που ένοιωθα τη ζεστή του ανάσα!

Δεν υπήρχε τρόπος να μην τέλειωναν οι βόλτες ποτέ. Το συνεχές εγωιστικό τράβηγμα να σε πάει από δω και από κει να μυρίζει ανυπόμονα τα πάντα. Άφηνε γλυκό πόνο στους μύες για πολλές μέρες μετά. Υπάρχει ακόμη και τώρα, για να κάνει τις αναμνήσεις πιο δυνατές.

Και μετά από μερικές ώρες η επιστροφή και ο χωρισμός. Η απορία στα μάτια που δεν τολμάς να κοιτάξεις για πολύ, γιατί πώς να του δώσεις να καταλάβει ότι δεν γίνεται διαφορετικά.  Και αυτό κάθε μέρα για δέκα συνεχόμενους μήνες. Γεμίσαμε τη γη με τσιμέντα και δεν αφήσαμε χώρο για τους τετράποδους φίλους μας.

Και η αγωνία για την τύχη του να μεγαλώνει. Τα παρήγορα λόγια εθελοντών και της Μαρίνας για την προοπτική ανεύρεσης μιας καλής οικογένειας δεν ήταν ικανά να παρηγορήσουν.  Μικρό σκυλί σε ηλικία, μεγάλο σε μπόι. Ποιος θα το επέλεγε;

Το καλοκαίρι έφερε στο νησί μας το θεόσταλτο  ζευγάρι των Βέλγων που πρέπει να ήταν θεία φώτιση που τους έκανε να πλησιάσουν τον Ερμή. Λένε πως ήταν αγάπη με την πρώτη ματιά. Τώρα που γράφω αυτά είμαι βέβαιος πως είναι αγάπη για πάντα. Είπαν ότι ενδιαφέρονταν να τον πάρουν κάποια στιγμή. Αγωνία καθημερινή να δω στο facebook ένα μήνυμά τους.

Περνούσαν οι μήνες. Έβλεπαν τη δική μου αγάπη και δεν τολμούσαν να επικοινωνήσουν. Εδώ οι σκέψεις να στροβιλίζουν καθημερινά στο μυαλό, οι αρνήσεις για να το φιλοξενήσουμε,  ακόμη και ο χλευασμός  των οικείων να τραυματίζουν τη ψυχή. Γιατί οι σκύλοι έχουν και τρίχες και μυρίζουν και κάνουν και περιττώματα και σε σκλαβώνουν. Τι μπορείς να αντιτάξεις σε όλα αυτά; Η λύση αλλαγής κατοικίας με κήπο απερρίφθη. Η κρίση δεν προσφέρει  πλέον τέτοιες πολυτέλειες.

Και ήρθε η πολυπόθητη στιγμή. Οι κηδεμόνες πλέον του Ερμή, Gino και Dorien, αποφάσισαν να ετοιμαστούν για το ταξίδι στο Βέλγιο. Τι ευτυχία. Η προετοιμασία ήταν μια απλή διαδικασία αλλά πολύ επώδυνη. Τα τελευταία απαραίτητα εμβόλια στον κτηνίατρο. Τότε που συνειδητοποιείς ότι όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους.

Αλλά όχι, ακόμη και τώρα το δίλημμα τεράστιο και η ελπίδα αχνοφέγγει. Αλλά είσαι μόνος. Σαν το παιδί σου, το κρατάς εδώ και του στερείς την ελευθερία και τη χαρά μόνο και μόνο για να το βλέπεις ή συντρίβεις τη καρδιά σου και το αφήνεις να έχει μια καλύτερη ζωή. Η ζυγαριά έγειρε προς τη δεύτερη επιλογή.

Το τελευταίο άγγιγμα πριν ανεβεί στο αυτοκίνητο,  που θα το έβγαζε  για τελευταία φορά από το καταφύγιο προς την ελευθερία. Δεν το νοιώθεις, όλο το κορμί μουδιασμένο, μονάχα ελπίζεις το τελευταίο φιλί  να μείνει ανεξίτηλα γραμμένο στη μνήμη του.

Το αυτοκίνητο απομακρύνεται. Δεν θέλεις να κοιτάξεις. Δεν θέλεις να αντικρίσεις τα απορημένα μάτια του. Δεν θέλεις να δει την αγωνία, τη θλίψη στα δικά σου μάτια  για να μην τρομάξει. Κοιτάς αλλού  για να μην καταλάβει. Μπορεί να είναι και μια σύντομη βόλτα και γρήγορα θα είμαστε πάλι μαζί.

Το αεροπορικό ταξίδι στο Βέλγιο, αγωνία για το πώς θα νοιώθει στο κλουβί, παγιδευμένος για τόσες ώρες, αυτός που δεν ήθελε με τίποτα να κλείνει η πόρτα του σπιτιού. Οι ώρες ατέλειωτες. Εναγώνιες ματιές στο flightradar στο γραφείο. Καρφωμένη η ματιά στη μικρή φιγούρα του αεροπλάνου που απομακρύνεται και βασανιστικά αργά κινείται προς τον παράδεισό του. 

Χαρά και πόνος μαζί, διότι  μέσα εκεί βρισκόταν ο Ερμάκος μας που δεν αξίζαμε να μας αγαπήσει. Κοιτάζω τώρα τις φωτογραφίες στο νέο του σπίτι πλέον. «Μας μάγεψε» μου γράφουν. Η καρδιά σκιρτάει από χαρά.

Καλή Τύχη Ευγενικέ Γίγαντα

 

Πηγή: istoriesadespoton.gr