Αφιέρωμα στην Παλική.

Ένα χρόνο μετά τον πρώτο καταστροφικό σεισμό. (26 – 1 – 2014)

Από το βιβλίο «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΗΛΙΟΣ»  (Αύγουστος 2014).

Π Α Λ Ι Κ Η

Ω! Γλυκιά μου Χωροπούλα,

πιο καλά ήσουνα πρώτα,

δίχως δρόμους, δίχως φώτα,

με τη σκέψη αιχμηρή.

Όλοι σε μια καμαρούλα,

με σταφίδες και μπιζέλια,

με σπακάδες και με γέλια

κι ιστορία ζωηρή.

Γύρω – γύρω τα χωριά σου,

σαν στεφάνι απιθωμένα,

ήλιο κόκκινο λουσμένα,

σας φωνάζουν Παλική.

Στέκω 'μπρος στην ομορφιά σου,

που πηγάζει απ' τους αιώνες,

με τις μυθικές κολώνες

κι ίσως, η Ομηρική.

Των ιστορικών τα λάθη

κι η κακιά η πολιτεία,

ήταν ίσως η αιτία,

η ιστορία να χαθεί.

Μα η μοίρα που σε πλάθει,

δυνατό σκαρί σου δίνει

 κι όταν κάποιος θα σε κρίνει,

δε μπορεί ν' αντισταθεί.

Του πελάγου σου η αλμύρα,

οι καθάριες αμμουδιές σου,

το κρασί κι οι μυρωδιές σου,

χαίρομαι να τραγουδώ.

Χώμα και νερό σου πήρα,

σ' άλλη γη που με προσμένει

κι αν θα ζούμε χωρισμένοι,

κλείνω μάτια να σε δω.

Μπολιασμένη με το πνεύμα

που η σάτιρα το γράφει,

ποιητές και πεζογράφοι,

λεν των αλλονών το χάλι.

Μα κρατάς κυρίως γεύμα,

για να ξεφαντώσουν όλοι,

αυτοσχέδιοι οι ρόλοι,

στο τρελό το καρναβάλι.

Τώρα πάλι σ' αντικρίζω,

να κοιτάς απελπισμένα,

με τα χέρια σου δεμένα,

σα να σ' έχει πιάσει ζάλη.

Τη μορφή σου ξεχωρίζω,

μέσα από τις γκρίζες ζώνες,

πιο ψηλά κι απ' του κανόνες,

να 'χεις πάντα το κεφάλι.