Κατά την παρουσία του Ευσεβίου, διήλθαν από τη Μονή κι άλλοι, οι οποίοι για διάφορους λόγους ο καθένας, αποχώρησαν. Άξιοι μνείας οι εν ενεργεία Μητροπολίτες, ο Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας Αμφιλόχιος Ράντοβιτς (Πατριαρχείο Σερβίας) (1968-1975) και ο Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας Τίτος Παπανάκος (1966-1974). Ο Ευσέβιος είδε τη Μονή να φθίνει ως προς το ανθρώπινο δυναμικό της, παρόλα αυτά προσπάθησε και διατήρησε στο ακέραιο την αίγλη της. Οικοδόμησε, καλλιέργησε, διαφύλαξε και συντήρησε όλα τα πνευματικά και υλικά σύμβολα που κληρονόμησε όταν, μετά το θάνατο του Ηγουμένου Παναρέτου, βρέθηκε μόνος στη Μονή του. Για πάνω από τριάντα χρόνια έζησε εκεί στερνός φύλακας και προστάτης, καλοπροαίρετος υποδοχέας της αγάπης και ταπεινός καλόγηρος. Έγινε έτσι Ο Καλόγηρος, ο Γέροντας, το σύμβολο των Κηπουραίων για όλους εμάς που γνωρίσαμε την ακατάλυτη ταύτιση της Μονής και του Μοναχού της.

Η ώρα δεν είναι η πρέπουσα για την παράθεση της ιστορίας και της σημασίας της Μονής. Αυτό άλλωστε έχει γίνει πια και ο καθένας μπορεί εύκολα να το αναζητήσει και να το βρει. Σήμερα, στεκόμαστε με δέος και περισυλλογή μπροστά στο λείψανο του Γέροντα και αναρωτιόμαστε, «θα μπορέσει άραγε η Μονή να ανθίσει και πάλι;», «θα μπορέσει να συνεχίσει αυτό που για πάνω από διακόσια πενήντα χρόνια υπηρετούσε;», «θα παραμείνει ο Πνευματικός Φάρος της περιοχής της και της Επαρχίας Πάλλης;»

Κατά τον τελευταίο ασπασμό της δεξιάς του Γέροντα προσευχόμαστε στη Μάνα όλων μας, στην Παναγιά μας τη Βαγγελίστρα, ζητάμε τη χάρη του Ζωοποιού Σταυρού, την ύψωση του οποίου εχθές γιορτάσαμε στο Μοναστήρι και τη μεσιτείας της Αγίας Παρασκευής και του Οσίου Ευφροσύνου και όλων των προαποβιωσάντων Πατέρων της Μονής, ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε να δοξάζουμε το Άγιο Όνομα του Θεού στον ίδιο αυτό τόπο, σύμφωνα με τις παραδόσεις που μας άφησαν οι Πατέρες της Μονής από τον Ιδρυτή Χρύσανθο μέχρι το Γέροντα Ευσέβιο.

Ας είναι αιώνια η Μνήμη του

Διονύσης Θ. Γ. Κατερέλος