Την αντίθετη εικόνα προσπάθησαν (και τα κατάφεραν) να μεταδώσουν, να παρουσιάσουν (με διαβαθμίσεις) τα τηλεκανάλια. Είδαμε και ξαναείδαμε όλοι μας (και οι σεισμόπληκτοι) εκατοντάδες φορές τα ίδια και τα ίδια μισογκρεμισμένα σπίτια (το ένα με τη μεγάλη κλίση, το άλλο με την καταρρεύσασα στέγη κ.ά.)˙ απειράριθμες φορές. Σαδισμός; Ανταγωνισμός αναλγησίας; Ανταγωνισμός στην επιδίωξη της τηλεθέασης; Μας έγιναν εφιάλτες. Και όμως περισσότερα σπίτια άντεξαν από αυτά που γκρεμίστηκαν. Αυτό δεν είναι γεγονός άξιο επισημάνσεως; Άντεξαν σε ένα σεισμό που η γη άνοιξε μία συγκλονίζουσα χαίνουσα πληγή (στους Σουλάρους). Δεν όφειλαν να μιλήσουν και να δείξουν σπίτια που έμεινα ολόρθα; Περήφανα; Έστω για να μεταδώσουν λίγο κουράγιο στα ανύποπτα θύματα της αγριευτικής οργής της γης; Έστω σαν στοιχειώδη εκδήλωση ανθρώπινης συμπάθειας˙ ανθρώπινης κατανόησης; Είδαμε ανθρώπους να δακρύζουν που είκοσι και τριάντα χρόνια αγώνα έγιναν σκόνη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ούτε μια λέξη συμπόνιας και παρηγοριάς;

Ο χώρος δεν αφήνει περιθώρια για περιγραφή ή και απαρίθμηση και άλλων αντιδεοντολογικών συμπεριφορών. Θα αναρωτηθώ μόνο ποιο το νόημα και η σκοπιμότητα της προσφυγής σε τόσους σεισμολόγους˙ όταν δεν έχουν να πουν και δεν είπαν τίποτα το συγκεκριμένο˙ όλα αβέβαια και αντιφατικά. Συνέβαλαν –ένας μάλιστα αναφέρθηκε σε πιθανό επικείμενο σεισμό 7 Ρίχτερ- στην επίταση της ήδη ισχυρής υπαρξιακής αγωνίας των σεισμοπλήκτων. Άλλη μία εκδήλωση παντελούς ελλείψεως συμπόνιας. Θα είχε νόημα η παρουσία τους, αν ήταν κάτοχοι της μιας αδιάσειστης αλήθειας.

Μία τελευταία παρατήρηση. Ως εικονογραφικό σύμβολο της καταστροφικότητας των σεισμών προβλήθηκε σε εκατοντάδες επαναλήψεις η παραλία του Ληξουριού˙ το ρήγμα καθ' όλο το μήκος του παραλιακού δρόμου. Εύκολο στη φωτογράφηση και εντυπωσιακό. Κανένας δεν ασχολήθηκε με τα αίτια˙ το γιατί. Ο παραλιακός δρόμος, το ευρύ πεζοδρόμιο και η προβλήτα του Ληξουριού είναι τεχνητά κατασκευάσματα. Εδημιουργήθηκαν με επιχωματώσεις και προσχώσεις. Εκεί αποτέθηκαν τα ερείπια, τα χαλάσματα, τα μπάζα της ολοκληρωτικής καταστροφής του Ληξουριού το 1953. Δεν πρόκειται δηλαδή για βίβο, όπως λέμε εμείς, έδαφος˙ για συμπαγές, στέρεο κομμάτι γης. Και πάλι καλά, τόσο που άντεξε.

Ήρθαν, είδαν και απήλθαν πολλοί και διάφοροι˙ πολιτικοί και παραπολιτικοί˙ σοβαροί και ασόβαροι. Από τους πρώτους ο Τερέντιος Κουίκ, ως Ανεξάρτητος Έλληνας˙ τη δεύτερη ή τρίτη μέρα μετά τον πρώτο σεισμό˙ για μερικές ώρες. Έφυγε αφού έκαμε δώδεκα υποδείξεις˙ βαρυσήμαντες˙ της βαρύτητας: «12. Άμεση επισκευή του Λιμανιού του Αργοστολιού». Τελευταίος, κάπως καθυστερημένος ο ένας˙ ο Αλέξης Τσίπρας. Κατέληξε στη διάγνωση: «Συνειδητοποιούμε πόσο επιπόλαιο και πόσο λάθος ήταν να πάρουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις αποφάσεις που αποδεκάτισαν τον κρατικό μηχανισμό, επειδή αυτό διέταξαν η τρόικα και το όριζε το μνημόνιο». Εμείς οι Κεφαλονίτες έχουμε τη φήμη έξυπνων και τρελών. Τουλάχιστον λίγος σεβασμός προς αυτές μας τις ιδιότητες! Αν όχι για τον πόνο και την οδύνη μας!

Επιμύθιο: θα μαλάκωνε λίγο ο πόνος και η αγωνία των χτυπημένων από τη μοίρα συνανθρώπων μας, αν η ανθρωπιά προηγείτο της δραματοποιήσεως χάριν της τηλεθέασης.

Μετά τιμής

Νικ. Λ. Γ. Λιναρδάτος

τέως βουλευτής