Με αυτό ήταν που τον περασμένο Δεκέμβριο ο Γιώργος Ποταμιάνος πήρε μια πρώτη γεύση του ταξιδιού που πρόσφατα υλοποίησε επιτυχώς. Με κόντρα τον καιρό, επιχείρησε τότε μια «προσομοίωση» σε τμήμα της διαδρομής. Εφτασε μέσα σε δύο εβδομάδες μέχρι τον Αυλώνα, οπότε τώρα δεν πήγε «εντελώς ξεκάρφωτος». Και τώρα, εξάλλου, το πλάνο του ήταν ανάλογα σχεδιασμένο: με αφετηρία του το Φισκάρδο (30/9), το «Truth Seeker» (αυτός που αναζητεί την αλήθεια) - το πεντάμετρο σκαρί του έπιασε κατά σειράν Λευκάδα, Πάργα και Κέρκυρα. Εκεί, από τον Αγιο Στέφανο, στα βόρεια του νησιού, πέρασε στην Αλβανία, στους Αγίους Σαράντα, απ' όπου κινήθηκε προς Μάρα, Αυλώνα και Δυρράχιο. Κατόπιν βρέθηκε και στα παράλια του Μαυροβουνίου, είδε και τις κροατικές ακτές, σε Ντουμπρόβνικ και Σπλιτ. Προσπέρασε τη Σλοβενία, μπήκε στον Κόλπο της Τεργέστης και μέσω Γκράντο κατέληξε στις 3 Νοεμβρίου στη Βενετία, όπου τιμήθηκε από τις δημοτικές Αρχές της Βενετίας και της Κεφαλονιάς, στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου..

 

Ολο αυτό το διάστημα κωπηλατούσε γύρω στις 8 ώρες καθημερινά. Από τις 7.30 το πρωί ώς τη δύση του ηλίου, με δυο-τρεις ημίωρες ανάπαυλες. «Μόνο τρεις ημέρες - από τις συνολικά 35 του ταξιδιού - δεν μπήκα στη θάλασσα, τις δύο λόγω κακοκαιρίας. Τις υπόλοιπες "έγραφα" από περίπου 25 μίλια ημερησίως, έφτασα ώς και τα 37 (70 χλμ.) σε ένα εικοσιτετράωρο. Τότε έπλεα από νύχτα σε νύχτα, με οδηγό μου το φεγγάρι και τους διάσπαρτους φάρους στα νησάκια, με στόχο μου τα φώτα των κοντινών χωριών», περιγράφει σήμερα.

Μαζί του είχε και τα απαραίτητα για έναν τέτοιο διάπλου όργανα: πυξίδα, χάρτη, διπαράλληλο (δύο ενωμένους χάρακες για να βρίσκει τη σωστή κατεύθυνση) και κουμπάσο (σαν διαβήτη, ώστε να μετρά τις αποστάσεις). Επρεπε να τα συμβουλεύεται, να μετρά μοίρες και μίλια για να μη χαθεί στη μέση του πουθενά. Να μην ξεμείνει και από φαγητό, αλλά να μπορεί να βγαίνει και στη στεριά, να αγοράζει ενεργειακές μπάρες, ψωμί, νερό. Να βρίσκει μέρη και να απλώνει τον υπνόσακό του, σε παραλίες, κάτω από γέφυρες υπό βροχή ή και σε κλειστές καντίνες.

 

Ειδικά στην Αλβανία ζορίστηκε, δεν το κρύβει. «Αυτά τα 5-6 μποφόρ με νοτιά ήταν συνθήκες απαγορευτικές. Κοντά στη χερσόνησο που καταλήγει στο νησί Σάσoνα (Sazan), εκεί πια φοβήθηκα! Τα μεγάλα κύματα έσπρωχναν το σκάφος μου προς τα κάθετα βράχια-τοίχους ύψους 200 μέτρων! Να ξεγλιστρήσεις, δεν υπήρχε διέξοδος. Ονόμασα Πύλες του Διαβόλου το σημείο! Και πιο πέρα, μέχρι να βγω τελικά σε προστατευόμενο κόλπο, στον Αυλώνα, για δύο ημέρες δεν έβρισκα ούτε άνθρωπο στη στεριά ώστε να προμηθευθώ νερό. Δεν έπιανε ούτε το κινητό, είχε και πάρα πολλά κουνούπια!», περιγράφει.

Σήμερα ωστόσο κρατάει και την «αποζημίωση» αυτού του ταξιδιού. Στιγμές που, όπως λέει, δύσκολα μπορεί να τις περιγράψει με τα λόγια. «Οι εικόνες που αντίκρισα ήταν τρομερές, μοναδικές! Πλέοντας από άκρη σε άκρη σε Ιόνιο και Αδριατική, είδα γωνιές που ούτε οι ντόπιοι έχουν δει ποτέ τους! Στα μέρη αυτά παίρνεις και διαφορετικές μυρωδιές, άλλον αέρα αναπνέεις στην κάθε χώρα! Με μια κουβέντα, όλες οι αισθήσεις μου δούλεψαν για τα καλά!» λέει χαμογελαστός και εξηγεί ότι ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έκανε πρόσφατα, τόσον καιρό συνεχώς στη θάλασσα.

Συμβολικό χρώμα
Στο εγχείρημά του αυτό ο Γιώργος Ποταμιάνος έδωσε προκαταβολικά και συμβολικό χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο οι διαχρονικοί δεσμοί μεταξύ Κεφαλονιάς και Βενετίας, από τους παλιούς θαλασσοπόρους έως σήμερα, που τον ενέπνευσαν, εξηγεί. «Ηθελα και να τιμήσω την επέτειο μνήμης 70 χρόνων από την τραγωδία της 33ης ιταλικής Μεραρχίας Πεζικού Ακουι – φρουράς της Κεφαλονιάς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτούς τους περίπου 5.000 ιταλούς αιχμαλώτους που το 1943 σφαγιάστηκαν από τους Γερμανούς στην Κεφαλονιά. Γι’ αυτό κι εγώ ονόμασα τον αγώνα μου αυτόν Κωπηλασία για την Ειρήνη (Paddling for Peace), ώστε να ενώσω Ιόνιο και Αδριατική», τονίζει.