Για πάντα Ληξούρι,
πουλάω και μούρη,
σε πάω και τσάρκα.
Χορεύω και μπάλο,
σχισμένο καβάλο,
για να 'χει και πλάκα.

Ανέβα στ' αμάξι,
η ρότα ν' αλλάξει
και πάμε Φισκάρδο.
Γουστάρεις και Μύρτο,
μ' ανάβεις σαν σπίρτο,
σε βάζω στο κάδρο.

Μου λες για την Άσσο,
εγώ τι θα χάσω,
ας πάμε και Κάστρο.
Με χέρια φιδίσια,
κορμιά κυπαρίσσια
και λάμπεις σαν άστρο.

Για πάντα Ληξούρι,

με το καλαμπούρι
και την κομιντόρα.
Με το Λασκαράτο
και το Κορωνάτο
και πάντα και τώρα.

Αγιά Ευφημία
και Σάμη, να μία
παχιά αγελάδα.
Παπόρο που φτάνει
και στη Μελισάνη,
για λίγη βαρκάδα.

Ιθάκη «αρχαία»,
απ' τον Οδυσσέα,
για λίγο ξεκόλλα.
Ντουγρού για το Άγιο,
να πάρεις κουράγιο,
να πιούμε ρομπόλα.

Για πάντα Ληξούρι,
τραγιάσκα, παγούρι
και ρόζους στα χέρια.
Με τους Πετανούς σου
γεμίζει ο νους σου,
λευκά περιστέρια.

Μη πάμε στη Σκάλα,
θα μείνεις μπουκάλα
και 'γω θα σαλπάρω.
Ας πάμε στον Πόρο,
να κάνουμε ντόρο,
να στρίψεις τσιγάρο.

Ψηλό σαν τον Αίνο,
μακρύ όπως τραίνο
και φτάνεις Πεσσάδα.
Κοιτάς τ' Αργοστόλι,
μια άναρχη πόλη
με πλούσια λιακάδα.

Για πάντα Ληξούρι,
γλυκό μελανούρι,
με πνεύμα αρχαίο.
Με τη μουσική σου,
την πλούσια τη γη σου
δεν είσαι τυχαίο.